“Το τραγούδι και η μουσική γενικότερα, είναι σαφέστατα μονόδρομος. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου…”
Σύστησέ μας τον άνθρωπο – καλλιτέχνη. Ποια είναι η μουσική σου ταυτότητα; Είμαι ο Μάριος Ρέτσας. Είμαι κιθαρίστας, και συνήθως γράφω τραγούδια. Επιρροή μου αποτελεί η γενιά των μεγάλων τραγουδοποιών του ’90, η μουσική παράδοση της Ελλάδας, οι μουσικές της μέσης Ανατολής, τα σμυρνέικα, τα ρεμπέτικα και τα λαϊκά τραγούδια. Ζωντανά προτιμώ μια fusion αισθητικη, όπου οι εκτελέσεις περιέχουν απο ταξίμια σε μακάμια, μεχρι και jazz στοιχεία. Μεγαλύτερος “μουσικός ήρωάς” μου είναι ο Νίκος Παπάζογλου.
Πώς γεννήθηκε η αγάπη σου για τη μουσική και το τραγούδι; Η αγάπη μου για το τραγούδι, υπήρχε απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, καθώς μεγάλωσα σε ενα σπίτι που ακουγόταν συνεχώς μουσική. Και από δίσκους που έπαιζαν, αλλά κυρίως απο τον πατέρα μου, ο οποίος είναι μουσικός. Θεωρώ οτι η ενασχόλησή μου με την μουσική και την τραγουδοποιΐα είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Το τραγούδι ήταν μονόδρομος για εσένα, ή έχεις σπουδάσει και κάτι άλλο; Το τραγούδι και η μουσική γενικότερα, είναι σαφέστατα μονόδρομος. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου και είναι αυτό για το οποίο καταναλώνω την περισσότερη σκέψη και ενέργεια. Σπουδάζω μουσική στο Εθνικό Ωδείο. Κλασική κιθάρα με το Μιχάλη Μπρούζο, ο οποίος είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα, αφού καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη και την αισθητική μου ως παίκτη και μουσικό. Επίσης διδάσκομαι κλασική αρμονία με την Μαρία Τσίγγου. Τους ευχαριστώ και τους δύο.
Ποια είναι τα «όχι» που θα πεις, στο βωμό της καριέρας; Ένας μουσικός, που θέλει να είναι καλός παίκτης και να έχει διάρκεια στο χρόνο ως δημιουργός, καλείται να είναι συνεπής. Κυρίως στον εαυτό του. Κάθε μέρα πρέπει να είναι και λίγο καλύτερος απο την προηγούμενη. Οπότε σίγουρα θα στερηθεί ελεύθερο χρόνο και διασκέδαση, γιατί προέχει η πρόβα και η μελέτη. Ωστόσο για εμένα αυτό αποτελεί ενα είδος διασκέδασης.
Ποιο είναι το τραγούδι, που όταν το ακούς ή το ερμηνεύεις, «λυγίζεις»; Είναι πολλά. Μπορεί να με συγκινήσει ένας αμανές της Ρίτας Αμπατζή, ενα παραδοσιακό Αρμένικο, ένα πολυφωνικό ηπειρώτικο, μέχρι το καινούριο τραγούδι ενός νέου δημιουργού, ενός φίλου. Αλλά αν πρέπει να πούμε ένα συγκεκριμένο, θα επιλέξω τις “Στιγμές” του Νίκου Παπάζογλου από τον δίσκο “Μάϊσσα Σελήνη”.
Ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα σου, που σε κάνει να ξεχωρίζεις ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης; Σαν άνθρωπος πιστεύω οτι είμαι πολύ δοτικός σε εκείνους που εκτιμώ βαθιά, αγαπώ και θαυμάζω. Όσο αφορά την καλλιτεχνική μου υπόσταση, προσπαθώ να σέβομαι το τραγούδι, η το έργο που καλούμαι να εκτελέσω, σε κάθε του νότα και σε κάθε του λέξη. Νομίζω πως σιγά και σταθερά αρχίζω να αποκτώ και έναν συγκεκριμένο ήχο. Αυτό βέβαια το οφείλω και στους εξαιρετικούς φίλους – συνεργάτες μου. Αν και αυτή είναι μια ιδιαίτερη ερώτηση, που πιστεύω πως θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον η απάντηση των ανθρώπων που με περιβάλλουν, και οχι η δική μου.
Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται ένας νέος καλλιτέχνης για να πετύχει στον χώρο του τραγουδιού; Ένας νέος καλλιτέχνης, για να πετύχει στο χώρο του τραγουδιού, πιστεύω πως χρειάζεται να έχει χαρακτήρα. Δηλαδή να έχει ξεκάθαρο είδος. Να μην “μπερδευει” πολύ τα αυτιά των ακροατών που απευθύνεται. Επίσης, θεωρώ πολύ σημαντικό όπλο την γνώση της μουσικής σε βάθος. Να είναι καλός εκτελεστής του οργάνου με το οποίο ασχολείται. Να μην πέφτει – έστω συχνά μιας και δεν υπάρχει παρθενογέννηση – σε πεπατημένες οδούς. Να έχει δηλαδή κάτι ξεκάθαρο να μας πεί, δικό του. Που βγαίνει από μέσα του. Να σέβεται το ακροατήριό του, για να έχει το δικαίωμα να ζητήσει κι εκείνος σεβασμό, και κυρίως κατά την άποψή μου, να αγαπάει τα δημιουργήματά του με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν εκείνα δημοσιευθούν, ή παιχτούν ζωντανά, να έχουν ένα άρτιο, συγκεκριμένο, και ολοκληρωμένο άκουσμα.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Να μην μπορώ να παίξω και να τραγουδήσω μουσική, να μην έχω δίπλα μου τα άτομα που αγαπάω και ο καπιταλισμός.
Ποιά είναι η άποψή σου για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Προσωπικά δεν με αφορούν, μιας και πιστεύω οτι η μουσική δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με έναν τόσο εμπορικό τρόπο. Στεναχωριέμαι και λίγο που βλέπω νεα παιδιά, της ηλικίας μου, είτε πιο μικρά, είτε πιο μεγάλα και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ελλάδας. Νιώθω ότι θέλουν να γίνουν Αμερικάνοι. Τραγουδούν και μιλούν σχεδόν μόνο αγγλικά, κι αυτό με θλίβει. Φυσικά όμως έχουν περάσει και σπουδαίοι μουσικοί και τραγουδιστές από τα talent shows που εχω εκτιμήσει και θαυμάσει.
Μια συνεργασία που ονειρεύεσαι; Η πιο δύσκολη ερώτηση… Έχω τόσα πρόσωπα στο νου μου! Θα πω όμως τον Ορφέα Περίδη. Μια συνεργασία μαζί του, φαντάζει ονειρική για εμένα (και νομίζω για το μεγαλύτερο ποσοστό των ομότεχνών μου). Θαυμάζω όμως πολύ και τούς νέους δημιουργούς, των οποίων τα δημιουργήματα θεωρώ οτι είναι εξαιρετικά!
Βιογραφικό: Λέγομαι Μάριος Ιωάννης Ρέτσας. Γεννήθηκα στις 18 Νοεμβρίου του 1998. Η καταγωγή μου είναι απο την Εύβοια, απο το χωριό Άγιος Γεώργιος Καρυστίας στο οποίο και μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου. Σπουδάζω κλασική κιθάρα και αρμονία στο Εθνικό Ωδείο Καλλιθέας. Είμαι κιθαρίστας και τραγουδοποιός.
Εχω συνεργαστεί με τους δημιουργούς και ερμηνευτές: Άκη Λούκα, Βασίλη Κεφαλιανό, Αργύρη Λούλατζη, Δημήτρη Μπάκουλη, Ξένια Μουστάκα και Ρένα Ανδραβίζου
Και με τους μουσικούς: Σάββα Ξενάκη, Άγη Παπαπαναγιώτου, Γιώργο Πηλιχό, Μιχάλη Κατσιπουρνά, Πάνο Ηλιόπουλο, Μάνια Χατζέρη, Γιάννη Μετζάκη, Φίλιππο Φασούλα (Largo), Βασίλη Γιαννούση, Στέλιο Γκίνη, Νίκο Σολωμό, Σπύρο Βασιλείου, και Νίκο Βασιούλα.
