Η Σοφία Κεσίδου Πολίτισσα του Δήμου Κιλκίς απαντάει στις ερωτήσεις του polismagazino.gr
Εγκλεισμός στο σπίτι. Πως διαχειρίζεστε το χρόνο σας; Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν; Οτιδήποτε επιβάλλεται, δεν έρχεται δηλαδή ως αποτέλεσμα προσωπικής ανάγκης ή ελεύθερης επιλογής, οργίζει, θυμώνει, ασφυκτιά. Το σοκ των πρώτων ημερών ακολούθησε ο φόβος, ο προβληματισμός, η ανησυχία.
Και από κει και πέρα αρχίζει η προσπάθεια διαχείρισης, όχι του εγκλεισμού, γιατί στην ουσία σοβαρός εγκλεισμός, κατ εμέ, δεν υπήρξε (το σύστημα των μηνυμάτων αφήνει απεριόριστες ημερήσιες εξόδους). Υπήρξε όμως κάτι χειρότερο. Ο φόβος μη γίνεις η αιτία να νοσήσει κάποιο δικό σου άτομο, οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι. Και αυτοπεριορίζεσαι. Αρχίζεις να βάζεις φραγμό στις κοινωνικές επαφές για να προφυλάξεις και να προφυλαχθείς.
“Σήμερα ακροβατώ ανάμεσα στην αγωνία να κερδίσω πίσω τη ζωή που έχασα και το θυμό για την απαράδεκτη αβελτηρία των κυβερνώντων να διαχειριστούν την υγειονομική κρίση, σχεδιάζοντας όμως όμορφα πράγματα για την επόμενη μέρα.”
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Τη βία την συναντάς σε όλους τους χώρους της κοινωνικής, εργασιακής και καλλιτεχνικής έκφρασης. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση Λιγνάδη, που αν αποδειχθούν τα καταγγελλόμενα, είναι μακράν των άλλων ειδεχθής, δεν νομίζω ότι οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών ήταν έκπληξη. Μάλλον κοινό ανομολόγητο μυστικό ήταν. Πιστεύω ότι ψεύδονται ασυστόλως οι δηλούντες ότι πέφτουν από τα σύννεφα. Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που αρέσκεται στις σιωπές, μια κοινωνία που οι ψίθυροί της έχουν εσωστρέφεια και οι κραυγές της καταστέλλονται εν τη γενέσει τους. Μια κοινωνία που έχει πολύ δρόμο για να κερδίσει τη χαμένη της αξιοπρέπεια αφού αναγνωρίσει και θεραπεύσει τις παθογένειες της. Τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία αναπαράγει τη βία, που το 80% του τηλεοπτικού προϊόντος προβάλλει βία, τη στιγμή που οι έφηβοι ενηλικιώνονται μέσα από ατέλειωτες ώρες απασχόλησης με ηλεκτρονικά παιχνίδια που κατά κόρον προάγουν τη βία και νικητής είναι αυτός που σφαγιάζει τους περισσότερους, που να αναζητήσεις τον άνθρωπο και την αξία του; Πως να τον σώσεις;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή του κάποιας μορφής βία. Και φυσικά δεν αποτελώ εξαίρεση.
Πιστεύετε στην αποτελεσματικότητα του εμβολίου; Θα εμβολιαστείτε όταν έρθει η ώρα; Πιστεύω στην αναγκαιότητα του εμβολίου για όποιον επιθυμεί να ξαναβρεί τη ζωή που έχασε. Ο εμβολιασμός για μένα είναι αναγκαία συνθήκη επιβίωσης.
Έχετε στερηθεί κάτι από τον εγκλεισμό σας στο σπίτι και εαν ναι, πως το αντιμετωπίσατε; Σταματούν οι αγκαλιές με ανθρώπους που αγαπάς, τα παιχνίδια με τα ανίψια, σταματούν οι επισκέψεις στη μαμά και η απόλαυση του μαμαδίστικου κυριακάτικου τραπεζιού, που ήταν η αφορμή για να βρεθούμε, να γελάσουμε, να μοιραστούμε, να μαλώσουμε. Λείπουν τα βράδια με κρασάκι, επιτραπέζια και κουβέντες με φίλους. Λείπουν τα ταξίδια, ένα τσιπουράκι στη θάλασσα, ένας καφές στο βουνό. Αυτά όμως είναι η ίδια η ζωή. Που χάνεται. Που όσο και να γεμίσεις τις μέρες με διάβασμα, με καλές ταινίες, γράψιμο, κηπουρική (είναι το νέο χόμπι της καραντίνας αυτό για μένα) δεν παύει να έχει διαρρηχθεί σφόδρα η σχέση αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους.
“Όσες βιντεοκλήσεις κι αν γίνουν δεν μπορούν να αντικαταστήσουν, την αγκαλιά, το άγγιγμα την εκ του σύνεγγυς συνεύρεση.”
Ωστόσο επενδύω. Στις μέρες που θα έχουν φως, στο ωραίο, στην ποίηση, το θέατρο, τη μουσική. Επενδύω στην ίδια τη ζωή και προσπαθώ να μένω αισιόδοξη.
Τηλεργασία και Αναστολή εργασιακών συμβάσεων. Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί την επόμενη ημέρα του απεγκλωβισμού μας στον εργασιακό χώρο; Φοβάμαι ότι η επόμενη μέρα επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Η εξ αποστάσεως εργασία ήρθε για να μείνει, όχι απαραίτητα προς όφελος των εργαζομένων. Το πιθανότερο είναι τα επίχειρα της πανδημίας στον εργασιακό τομέα να αφήσουν εντατικοποίηση της εργασίας, κοινωνική απομόνωση, αποξένωση από συναδέλφους και φίλους και διάσπαση αν όχι διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Η τηλεργασία τον καιρό της πανδημίας ήταν μια λύση, μα ήταν ταυτόχρονα και μια πρόβα τζενεράλε για ό,τι θα επιχειρηθεί να επιβληθεί στην μετά πανδημίας εποχή.
“Θεωρώ βέβαιο ότι η μετά covid εποχή φέρνει στον εργασιακό τομέα απολύσεις, συρρίκνωση μισθών και μεγάλη ανασφάλεια.”
Αξίζει να αναφέρω και τη δυναμική είσοδο της Ελλάδας στην μάχη διεκδίκησης των «ψηφιακών νομάδων» όπου με νόμο δίνεται έκπτωση 50% στο φόρο εισοδήματος στους ψηφιακούς νομάδες που θα εγκατατασταθούν στην χώρα μέσα στο 2021. Ήδη συγκεκριμένες περιοχές έχουν προετοιμασθεί να υποδεχθούν αυτή την καινούρια εργασιακή πραγματικότητα.
Γενικά συντελούνται άρδην αλλαγές στο εργασιακό τομέα και δεν είμαι βέβαιη για την ετοιμότητα να τις υποδεχθούμε.
