Συνέντευξη του φωτογράφου Ανδρέα Σπίνου στον Ανδρέα Κατσικούδη για το polismagazino.gr
Γεννήθηκα στη Πάτρα το 1970 και ήρθα στην Αθήνα το 1993. Έχω σπουδάσει φωτογραφία στην Leica Academy. Δούλεψα εννιά χρόνια σαν φωτογράφος στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» (1997-2005) στον εμπορικό τομέα. Ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα με μια πάμφθηνη ρώσικη Zenit 122 και άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα Α/Μ φωτογραφίας και σκοτεινού θαλάμου στα ΝΕΛΕ Ζωγράφου με καθηγητή το φωτογράφο Νίκο Δημολίτσα (1993-1994).
Άρχισα να φωτογραφίζω γιατί με εξιτάρει το γεγονός ότι μπορώ να αιχμαλωτίζω το χωροχρόνο σε δύο διαστάσεις και να δημιουργώ έτσι ένα νέο ολόδικό μου κόσμο με τους δικούς του νόμους και κανόνες.
Το 2006 παρακολούθησα μαθήματα φωτογραφίας στην ΑΣΚΤ με καθηγητές το Μανώλη Μπαμπούση και τον Αλέξανδρο Βούτσα. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας με τους αείμνηστους Στέφανο Πάσχο και Δημήτρη Τσεβά, Ιστορία της Τέχνης, ψυχολογία της εικόνας με την εικαστικό και συγγραφέα Ζέττα Ντεκοπούλου και εικαστικά εργαστήρια με τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Θεόδωρο Ζαφειρόπουλο.
Η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι σχεδόν αδιάλειπτη επί 27 χρόνια. Από το 2002 όμως και μετά με ενδιαφέρει κυρίως η ταξιδιωτική φωτογραφία. Έχω φωτογραφήσει σε αρκετές χώρες κυρίως ανθρώπους και το 2020 εγώ και ο φωτογράφος Γιώργος Μπουλασίδης εκδώσαμε το ταξιδιωτικό-ανθρωπολογικό φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο «THE TERRESTRIALS».
Ο ρόλος του εξοπλισμού πιστεύω ότι είναι σημαντικός όταν πρόκειται για επαγγελματική κυρίως δουλειά. Από εκεί και πέρα για φωτογράφηση σε ερασιτεχνικό επίπεδο μια απλή φτηνή μηχανή είναι συνήθως αρκετή, για να αποτυπώσει αυτό που θέλουμε. Εξάλλου η ματιά μας μετράει πάντα, ποτέ ο εξοπλισμός μας. Μην ξεχνάμε επίσης ότι σήμερα ακόμα και μία φτηνή μηχανή μόνο απλή δεν είναι. Oι δυνατότητές της είναι μεγαλύτερες από παλαιότερες φτηνές μηχανές. Σίγουρα ένα κινητό υστερεί σε ταχύτητα και στο δημιουργικό κομμάτι της φωτογραφίας, αλλά με την ξέφρενη πλέον ανάπτυξη της Α.Ι. και των αλγορίθμων δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε κινητά να κάνουν σχεδόν την ίδια δουλειά με τις reflex και mirrorless μηχανές – ήδη σε κάποιο βαθμό το έχουν καταφέρει.
Για να πετύχεις ως φωτογράφος χρειάζεται ταλέντο και δουλειά μαζί. Σίγουρα με τη δουλειά εξελίσσεσαι, αλλά το ταλέντο σε βοηθάει να πας πιο μπροστά. Αν όμως έχεις ταλέντο και τεμπελιάσεις σίγουρα ένας με σκληρή δουλειά θα σε ξεπεράσει γιατί θα έχει έργο να δείξει, έστω και μέτριο αισθητικά.
Από Έλληνες φωτογράφους θαυμάζω τον Πάνο Κοκκινιά, το Χάρη Κακαρούχα, το Γιάννη Κόντο και φυσικά τον αείμνηστο και πολυβραβευμένο Γιάννη Μπεχράκη. Από ξένους σίγουρα τον Jacob Aue Sobol (τον έχω γνωρίσει και μου έχει κάνει κριτική στο έργο μου), τον Philip-Lorca diCorcia, τον Gregory Crewdson, τον Alex Webb, τον Steve McCurry και βέβαια τον Sebastiao Salgado.
Οι γνωστοί μου αν και δεν έχουν σχέση με τη φωτογραφία αντιλαμβάνονται την αγάπη μου προς αυτήν και το σέβονται. Η γυναίκα μου για παράδειγμα δεν έχει θέμα να λείψω εβδομάδες ολόκληρες σε ταξίδι για να φωτογραφήσω. Το κατανοεί ότι είναι ο μόνος τρόπος να παράγεις έργο. Δεν είμαστε ζωγράφοι ή μουσικοί να κάνουμε έργα και αριστουργήματα μέσα από το σπίτι μας ή κοντά σε αυτό.
Έμπνευση παίρνω ουσιαστικά από τις άλλες μορφές τέχνης. Η τέχνη είναι μία και έχει διάφορες μορφές. Ο καθένας εκφράζεται από τη μορφή που του ταιριάζει καλύτερα.
Αγαπάω κυρίως την ταξιδιωτική φωτογραφία με ανθρωποκεντρικό όμως χαρακτήρα. Έτσι προσπαθώ να ταξιδεύω πολύ. Από Κούβα μέχρι Σιβηρία και από Μιανμάρ μέχρι Μαρόκο και Ισλανδία. Φωτογραφίζω τοπίο, αλλά κυρίως ανθρώπους. Όταν τους κοιτάω μέσα από το φωτογραφικό μου φακό νοιώθω ότι οι όποιες θρησκευτικές, οικονομικές και πολιτιστικές διαφορές εκμηδενίζονται.
Πρέπει κάποιος να ταξιδεύει αν αναρωτιέται για το τι είδους ανθρώπους και τι διαφορετικούς πολιτισμούς θα συναντήσει σε μια άλλη χώρα. Και πρέπει να το κάνει όχι με κριτικό βλέμμα, αλλά σαν παρατηρητής του όλου γίγνεσθαι, για να αντιληφθεί ο ίδιος ότι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος πεποιθήσεων, θρησκείας, πολιτιστικού και οικονομικού υπόβαθρου αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στη χαρά, στη λύπη, το παιχνίδι, τον έρωτα και σε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Όλες οι χώρες, μου έχουν μείνει στην καρδιά. Η κάθε μια για τελείως διαφορετικούς λόγους. Κυρίως όμως η Μιανμάρ. Με τον βουδισμό να είναι σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς τους αισθητός και να τον βιώνουν κάθε στιγμή στην πράξη με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν είναι τυχαίο σε καμία περίπτωση που λένε πολλοί πως οι Βιρμάνοι έχουν το πιο μεγάλο και ζεστό χαμόγελο από όλους τους λαούς.
Θυμάμαι στον Υπερσιβηρικό το 2014, σε μια από τις πολλές στάσεις, οι επιβάτες του τραίνου που κατέβηκαν για ένα τσιγάρο ή και να ξεμουδιάσουν από το τεράστιο ταξίδι τους, περιεργάζονταν την μηχανή μου με περιέργεια καθώς και εμένα φυσικά. Από τα ρούχα που φορούσαν εύκολα καταλάβαινε κάποιος ότι μια τέτοια μηχανή ψηφιακή ήταν γι’ αυτούς άπιαστο όνειρο. Ένα νεαρό ζευγάρι λοιπόν με πλησίασε διστακτικά και με σπαστά αγγλικά μου ζήτησε να τους φωτογραφήσω. Ανταποκρίθηκα ευχαρίστως και αφού τους έβγαλα μερικές φωτoγραφίες προθυμοποιήθηκαν να μου πληρώσουν το φιλμ και την εμφάνιση για να τους τις στείλω! Είδα και έπαθα να τους πείσω να βάλουν το πορτοφόλι τους στην τσέπη και να τους εξηγήσω ότι είναι ψηφιακή τεχνολογία πλέον και ότι αρκεί ένα e-mail ή ένα κοινωνικό δίκτυο για να τους αποσταλούν! Και βέβαια όταν είδαν την εικόνα τους άμεσα στην οθόνη της μηχανής γι’ αυτούς ήταν μαγεία κανονική!
Κάποτε μου έκλεψαν στην Βαρκελώνη την μηχανή, αλλά γενικά ένιωσα φιλοξενία παντού, σε όλες τις χώρες. Παντού υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε ανάγκη και να σε κατατοπίσουν για πιθανούς κινδύνους. Αυτό που με παραξένεψε στη Νέα Υόρκη ήταν αφενός τα πάρα πολλά σκουπίδια, αφετέρου οι άστεγοι που τα βράδια κοιμόντουσαν ακόμα και στα σκαλιά του Ναού του Χρήματος – στο χρηματιστήριο της Wall Street.
Όποιος θέλει να ασχοληθεί με την ταξιδιωτική φωτογραφία καλό είναι να μην πηγαίνει όσο γίνεται σε «πεπατημένα» και τουριστικά μέρη και να είναι ανοιχτός με τους ανθρώπους. H φωτογραφία γίνεται τέχνη, όταν παύει να σου δείχνει το προφανές και έχει διάφορα επίπεδα ανάγνωσης και ερμηνείας.
Έχω κάνει δυο ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα και Σύρο και έχω πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές, όπως στο μουσείο CICA της Νότιας Κορέας, στην γκαλερί 1650 στο Los Angeles, στην γκαλερί FokiaNou Art Space, στο Cinemarian κ.ά. Το 2020 έγινα δεκτός στο ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ.
Δύσκολη εποχή για μελλοντικούς στόχους. Θέλω να αρχίσω νέα, αλλά και να συνεχίσω κάποια παλιότερα πρότζεκτ και οπωσδήποτε θέλω να δημιουργήσω και άλλα φωτογραφικά βιβλία. Πρώτα από όλα όμως έχουμε την παρουσίαση και την προώθηση του βιβλίου μας «THE TERRESTRIALS» που διακόπηκε λόγω κορονοϊού.
