“Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μπορώ έχω φρέσκιες ιδέες ώστε να συνεχιστεί η ίδια η ύπαρξη και επιβίωσή μου μέσω της τέχνης σαν κύρια και αποκλειστική ασχολία, σε ένα αρκετά δύσκολο περιβάλλον σαν αυτό που επικρατεί στις μέρες μας…”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τις εικαστικές κατασκευές; Στην αρχή της δεκαετίας του ’90, και ενώ σπούδαζα στο Πολιτικό της Νομικής, μετά από ένα interrail στην Ευρώπη, είδα, για πρώτη φορά, κατασκευές από υλικά ανακύκλωσης. Λίγο μετά, από μία εσωτερική αναζήτηση και δικό μου προσωπικό «ψάξιμο», που ήταν στάση ζωής εκείνη την εποχή, άρχισα να κάνω τις πρώτες μου κατασκευές, τα “Ανθρωπάκια” τα οποία ήταν φιγούρες μουσικών κυρίως, φτιαγμένα από βίδες. Η “on the road” κουλτούρα με οδήγησε, με τη σειρά της, να προσπαθήσω να τα πουλήσω στο Μοναστηράκι στο δρόμο, όπου σημείωσαν μεγάλη επιτυχία κι έτσι εκεί ήρθα σ’ επαφή πρώτη φορά με την αγορά. Σιγά-σιγά οι κατασκευές μεγάλωσαν. Οργάνωσα το εργαστήριο μου στον Αλμυρό (απ’ όπου κατάγομαι) και άρχισα να δημιουργώ έργα αλλά και χρηστικά αντικείμενα από υλικά ανακύκλωσης. Άρχισα να κάνω εκθέσεις, να έχω παραγγελίες κι έτσι ξεκίνησε μια προσωπική διαδρομή που πέρασε από διάφορες φάσεις μέχρι σήμερα, που έφτασα και να συνεργάζομαι με κάποια μεγάλα μουσεία.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα στο μυαλό μου κάποιο ρεύμα ή κίνημα όταν ξεκίνησα να δημιουργώ, απλά λειτουργούσα αυθόρμητα. Υπάρχουν κάποιες συνδέσεις βέβαια με arte povera και assemblage art, λόγω υλικών, αλλά για εμένα ήταν πάντα μέρος μιας σύγχρονης μορφής έκφρασης με ανοιχτούς ορίζοντες που θα τη χαρακτήριζα industrial art.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Υπάρχουν δύο φαινομενικά αντίθετοι τομείς που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Από τη μια είναι τα βιομηχανικά περιβάλλοντα κι από την άλλη η φύση. Με εξιτάρει όταν βλέπω μηχανές να δουλεύουν, όταν επισκέπτομαι μηχανουργία, όταν παρατηρώ την υφή του μετάλλου. Παράλληλα δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια βόλτα στη φύση, τα χρώματα, τα σχήματα και ή αίσθηση που σου προσφέρει είναι συναρπαστικά. Η ένωση αυτών των στοιχείων με εμπνέει να δημιουργήσω. Επίσης, πολλές φορές αυτά τα ίδια τα υλικά με καθοδηγούν στην εξέλιξη και την τελική μορφή του έργου.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Η βασική επιρροή δέχτηκα στη ζωή μου δεν ήταν από τον χώρο των Καλών Τεχνών αλλά από το χώρο της μουσικής. Το post punk κίνημα της δεκαετίας του’80 μαζί με την industrial σκηνή και ειδικότερα ένας δημιουργός ο Foetus, που έκανε τα πάντα μόνος του, από τη σύνθεση, την εκτέλεση και μέχρι την παράγωγη των δίσκων του. Αυτά με επηρέασαν καθοριστικά. Από το χώρο της τέχνης ο Takis ήταν ένας καλλιτέχνης που σίγουρα θαύμασα το έργο του.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της κατασκευής των έργων αντιμετωπίζω προκλήσεις που αφορούν τόσο τη σύλληψη μιας ιδέας, όσο και την εκτέλεση της με υλικά που πολλές φορές είναι ανόμοια μεταξύ και πρέπει με κάποιον τρόπο να γίνουν ένα. Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μπορώ έχω φρέσκιες ιδέες ώστε να συνεχιστεί η ίδια η ύπαρξη και επιβίωσή μου μέσω της τέχνης σαν κύρια και αποκλειστική ασχολία, σε ένα αρκετά δύσκολο περιβάλλον σαν αυτό που επικρατεί στις μέρες μας…
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Η Τέχνη μέσα στη ζωή είναι εξίσου σημαντική με το φαγητό. Δεν περνάει ούτε μία μέρα στη ζωή κάθε ανθρώπου που να μην εκτεθεί σε κάποια μορφή τέχνης, είτε σε χρώμα είτε σε σχήμα ή σε ήχο. Στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη παράδοση και ο κόσμος σε ατομικό επίπεδο αγαπά την τέχνη, γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τόσοι πολλοί και καλοί δημιουργοί. Τα οικονομικά, ως γνωστό, τα τελευταία χρόνια δυσκολεύουν την κατάσταση αλλά και πάλι κάτι κινείται. Στο δημόσιο χώρο, βέβαια, με την έννοια της κρατικής υποστήριξης υπάρχουν και στενότητες και αγκυλώσεις. Από τη στιγμή όμως που αυτό που λέμε πολιτισμός είναι ένα από τα βασικότερα «προϊόντα» αυτής της χώρας, πρέπει να γίνει ένα μεγάλο άνοιγμα στους καλλιτέχνες. Αν αναλογιστούμε ότι ο Δημόσιος χώρος είναι τεράστιος, κι όχι μόνο η πλατείες του κέντρου, η εγκατάσταση έργων σε διάφορα σημεία ή η δημιουργία Εικαστικών Πάρκων θα αποτελούσε σημαντικό πόλο έλξης και μια απτή απόδειξη ότι ο “πολιτισμός” συνεχίζει να είναι εδώ ζωντανός, σύγχρονος και αντάξιος αυτού των προγονών.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Έχω βάλει μπρος ήδη ένα σχέδιο μου κατασκευάζοντας τα “Δέντρα Ελιάς” που φτιάχνω αξιοποιώντας υλικά ανακύκλωσης σε διαφορετικές τοποθεσίες της Ελλάδας. Τα έργα κατασκευάζονται εκεί επιτόπου, με υλικά που βρίσκονται στο μέρος και είναι κατά κάποιο τρόπο χαρακτηριστικά της περιοχής. Μέχρι στιγμής έχω στήσει δύο τέτοια έργα: ένα σε μια περιοχή της Βέροιας, από υλικά μιας παλιάς κονσερβοποιίας κι ένα στη Νάξο, από άχρηστα μέταλλα και σούστες στρωμάτων που αφθονούν στην περιοχή λόγω του τουρισμού. Είμαι σε αναζήτηση, λοιπόν, ανθρώπων και φορέων που θέλουν και μπορούν να συμβάλουν στην υλοποίηση του επόμενου «Δέντρου» είτε στην Αθήνα είτε σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή.
