Ο Ζωγράφος Εικαστικός, Δημήτρης Αστερίου απαντάει στις ερωτήσεις της δημοσιογραφικής ομάδας του polismagazino.gr.
“Ας γίνει κοινή συνείδηση ότι το αύριο, ακόμα κι αν διαφέρει από το χτες, είναι ένα αύριο που το χτίζουμε όλοι μαζί, βάζοντας το δικό του λιθαράκι ο καθένας από τη δική του θέση.”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Σε μια χώρα που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα στιβαρό υπόβαθρο σε τομείς όπως η Δημόσια Υγεία και η Παιδεία, που δεν μπορεί να στηρίξει αποτελεσματικά τους πλέον αδύναμους πολίτες – σε μια ούτως ή άλλως τεράστια κρίση – το Γενικό Lockdown φαντάζει μονόδρομος. Εφαρμόζεται χωρίς να χρειαστεί να σπαταλήσει κανείς ούτε μιας ημέρας σκέψη, ούτε μια σταγόνα φαντασίας για να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις επιμερισμένες ανάλογα με το επιδημιολογικό προφίλ του κάθε νομού, της κάθε πόλης, των δυνατοτήτων τόσο του Συστήματος Υγείας όσο και της Οικονομίας και να τις εφαρμόσει στο σωστό timing ώστε να «προλαμβάνει αντί να θεραπεύει», που προφανώς είναι δύσκολο.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Στο θέμα του πολιτισμού, παραμένω αισιόδοξος. Γιατί ο πολιτισμός για μένα είναι ταυτόσημος με το Πνεύμα που αντιστέκεται. Αυτό, που ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες συνεχίζει να συλλογάται, να νοιώθει, να δημιουργεί. Το Πνεύμα που παραμένει ευγενικό, που επιδεικνύει αλληλεγγύη, που δεν αφήνει την πικρία και την απογοήτευση να το καθορίσει. Και που μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι οραματίζεται την καινούρια αυγή, το καλύτερο αύριο.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Χάδι. Αγκαλιά. Φιλί. Τρυφερότητα. Χέρι με χέρι. Στόμα με στόμα. Σώμα με σώμα. Λέξεις και έννοιες που έγιναν ξαφνικά, από απαλές σαν χνούδι, σκληρές, επίφοβες, απαγορευμένες. Λες και μπορεί κανείς να σταματήσει να ανασαίνει, λες και μπορεί κανείς να ζήσει μονάχα στην σκιά.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Στον τόπο που γεννήθηκα, τη Δράμα, οι πένθιμες καμπάνες δεν σταματάνε να χτυπούν, απ’ ότι μου μεταφέρουν φίλοι και συγγενείς. Όσο κι αν προσπαθεί κανείς να απωθήσει τις μαύρες σκέψεις, κάπου σε μια γωνίτσα του μυαλού, ο δικός μας άνθρωπος μοιάζει ξαφνικά πιο εύθραυστος, η ύπαρξη του περισσότερο επισφαλής. Και ο ξένος, ο αδύναμος, ο ηλικιωμένος, γίνεται ξαφνικά κι αυτός δικός μας, κομμάτι της μεγάλης και άγνωστης οικογένειας που ανήκουμε όλοι.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της γκαρνταρόμπας μας, δυστυχώς. Για όσο χρειαστεί να την φοράμε, ας μην ξεχνάμε να κρύβουμε πίσω της ένα χαμόγελο, έναν ευγενικό λόγο. Και από τα μάτια την παίρνει την ενέργειά μας ο άλλος.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Σαν εικαστικός καλλιτέχνης, έχω την τύχη να υπηρετώ μια τέχνη κατ’ εξοχήν μοναχική. Σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας δεν έχω σταματήσει να δουλεύω. Δουλεύω πυρετωδώς και ονειρεύομαι τις επόμενες εκθέσεις, την επαφή με τον κόσμο, την αλληλεπίδραση. Ετοιμάζω μια μεγάλη έκθεση και ήδη την φαντάζομαι στον χώρο που θα στηθεί, τον κόσμο που θα την επισκεφθεί, τα συναισθήματα που θα βιώσει, τις απόψεις που θα ανταλλάξουμε. Ωστόσο, υπάρχουν τέχνες λιγότερο μοναχικές, στις οποίες η σωματική επαφή και αλληλεπίδραση είναι απαραίτητες. Μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες και πόσοι άλλοι, περνάνε πολύ δύσκολα αυτόν τον καιρό, περιορισμένοι από τις συνθήκες, αναγκασμένοι να ασκούν την τέχνη τους κατά μόνας. Δεν ανησυχώ λοιπόν αν επιβιώσει η ευαίσθητη ψυχή τους, η σκέψη μου είναι στην πραγματική επιβίωση του σώματός τους, μιας και η δυνατότητά τους να δουλέψουν φαντάζει μακρινό όνειρο.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Δεν είμαι στατιστικολόγος ούτε επιδημιολόγος, ώστε να μπορώ να απαντήσω εμπεριστατωμένα σ’ αυτό το ερώτημα. Ωστόσο, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, φαντάζομαι ότι αν είναι εφικτό και ακίνδυνο να λειτουργήσουν οι ναοί των Θεών υπό όρους, θα ήταν εξίσου εφικτό να λειτουργήσουν και οι ναοί της Τέχνης με ανάλογες συνθήκες πρόληψης, Και το λέω αυτό με όλο τον σεβασμό για την ανάγκη του κάθε πιστού, ανεξαρτήτως Θρησκείας.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Τι προτείνετε; Κρίσεις σαν την τωρινή, η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλές και πολύ χειρότερες. Ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν ο αιώνας που πέρασε, σημαδεμένος από παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιες συρράξεις, επιδημίες και τεράστια οικονομική ύφεση, μας καταδεικνύει ότι το ανθρώπινο πνεύμα αντέχει. Αρκεί να συνεχίσει να ονειρεύεται. Να ελπίζει. Να στοχάζεται. Να αντιστέκεται. Να μοιράζεται. Να δημιουργεί. Ας γίνει κοινή συνείδηση ότι το αύριο, ακόμα κι αν διαφέρει από το χτες, είναι ένα αύριο που το χτίζουμε όλοι μαζί, βάζοντας το δικό του λιθαράκι ο καθένας από τη δική του θέση.
