Ο Βαγγέλης Βουραζάνης, Συγγραφέας, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Αναγκαίο, όταν πρόκειται για μια χώρα σαν την Ελλάδα και τους κατοίκους αυτής. Όταν μιλάμε για ανθρώπους που δεν ξέρουν βασικές αρχές υγιεινής, ή για έναν πρωθυπουργό που περηφανεύεται για 60 κλίνες ΜΕΘ που δημιουργήθηκαν σε ένα διάστημα 6 μηνών και το παρουσιάζει ως επίτευγμα, μόνο το μαντρωμα είναι η λύση σε εποχές επιδημιών.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Αφήστε τον πολιτισμό για τους άγριους… Η πλειονότητα των Ελλήνων της νέας εποχής στην καλύτερη μπορεί να συγκριθεί με τον Νεαντερταλ.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Η αγκαλιά ήταν ανέκαθεν μια πολύ σημαντική λέξη που κάποιοι τώρα αντιλαμβάνονται την αξία τους. Για εμένα η αγκαλιά των αγαπημένων μου είναι ένα καταφύγιο που πάντοτε θα μπορώ να καταφεύγω, για όσα χρόνια θα καίει το καντήλι μας.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Είμαι πολύ συμφιλιωμενος με την απώλεια για να πω ότι φοβάμαι περισσότερο απο το φυσιολογικό. Άλλωστε κάποτε όλοι φεύγουν. Ο φόβος μου υπόκειται στον εξαναγκασμό της φύσης να πάρει κάποιον ξαφνικά, όταν αυτό είναι λάθος. Για παράδειγμα, η απώλεια μιας θηλάζουσας μητέρας ή ο θάνατος ενός καρκινοπαθούς παιδιού που δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα από τις ομορφιές της ζωής. Αυτή η αδικία με τρομάζει. Κατά τα άλλα όμως, όχι. Κάποτε όλοι θα φύγουμε. Τι στα 40, τι στα 50, τι στα 80;
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Δυστυχώς ή ευτυχώς, η μάσκες νομίζω θα μας συνοδεύουν. Η αποστείρωση είναι μια στροφή, κατά πολλούς, σε μια εποχή πιο ποιοτικής και αναβαθμισμένης ζωής. Εγώ δεν το βλέπω έτσι, αλλά σέβομαι όσους πιστεύουν το αντίθετο από εμένα.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Η ελπίδα πάντα κάπου στο βάθος καταφέρνει να επιβιώνει. Αυτό πιστεύω κι αυτό θα κάνω ώστε να τη βοηθάω να παραμένει ζωντανή.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Δεν έχει σημασία τι πιστεύω. Ανοιχτά θα πω φυσικά, μα υπό προϋποθέσεις κι εφόσον μιλάμε για ανθρώπους με σεβασμό προς το συνάνθρωπο (σενάριο εξωπραγματικό και απολύτως ουτοπικό και τη δυστοπική, ελληνική και απολύτως μπακάλικη πραγματικότητα).
