Η Μαίρη Κωνσταντινίδου, Μουσικός – Διευθύντρια Χορωδίας, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Ο Καλλιτέχνης θα επιβιώσει γιατί η Τέχνη σώζει ζωές! Ο καλλιτέχνης στρατεύεται, ξέρει να προσπαθεί σκληρά, να υπερβαίνει τον εαυτό του και τις αντιξοότητες. Έχει πειθαρχία και κυρίως, αυτοπειθαρχία και υψηλή ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ συνείδηση”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Αναγκαία τα μέτρα, προληπτικά και όχι εκ των υστέρων και για παραδειγματισμό. Με γνώμονα το γενικό καλό αλλά όχι οριζόντια.
Επιμερισμένα ανά ομάδες και περίπτωση ώστε ν αποφεύγονται αδικίες και αποκλεισμοί.
Βέβαια το γενικό lock down είναι το τελευταίο και απελπισμένο στάδιο, που εξοντώνει την οικονομία και κυρίως τους ελεύθερους επαγγελματίες που είναι και το κάρβουνο στη μηχανή της.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Ο Πολιτισμός είναι βαριά λαβωμένος, υποτιμημένος και περιθωριοποιημένος εδώ και πολύ καιρό.
– Η χαμηλή χρηματοδότηση διαχρονικά και κυρίως στη δεκαετή οικονομική κρίση, η αντιμετώπιση της Τέχνης σαν πάρεργο, η
καταστροφή νεοκλασσικών και αρχαιοτήτων, η συρρίκνωση της ιστορίας, η απαξίωση της Τέχνης στην παιδεία, η προώθηση της εύκολης και γρήγορης αναγνώρισης από τη βιομηχανοποιημένη υποκουλτούρα και η μη ένταξή της, στην καθημερινότητα του πολίτη, δεν επέτρεψε στον Πολιτισμό να γίνει η “βαριά βιομηχανία” της Χώρας ούτε και να ανταποκριθεί στην ιστορία της.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Η αγκαλιά ήταν το αυτονόητο στη ζωή μας που ξαφνικά ενοχοποιηθηκε. Ήταν και παραμένει πάντα κάτι πολύ σημαντικό στην εκδήλωση αγάπης, ερωτισμού, χαράς, λύπης, προστασίας, φιλίας, αποχαιρετισμού και καλωσόρισματος.
Το ότι τα μικρά παιδιά διδάσκονται να σημειώνουν Χ πάνω σε εικόνες αγκαλιάς, με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα, για το τι κόσμος θα προκύψει.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Το φόβο τον μισώ κι όταν τον νοιώθω Θυμώνω πολύ. Είναι ανθρώπινο όμως και συμβαίνει, αλλά χωρίς να γίνεται γνώμονας για πράξεις, αποφάσεις και αντιδράσεις μου. Η απώλεια της ανθρώπινης ζωής είναι ο απόλυτος πόνος αλλά και απώλειες όπως φίλων, συναναστροφών, ανθρωπίνων επαφών, κεκτημένων μιας ζωης, ακόμα και της καθημερινότητας που χάσαμε, κοστίζουν πολύ.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Η μάσκα… Το νέο αccesoire. Σαν μέσο προστασίας είναι θεμιτό και πρόσκαιρη ελπίζω… Αν όμως ταυτιστεί με μια μόνιμη συμπεριφορά υποκρισίας, τότε το παρακάτω ποίημα του Κ. Ουράνη τα λέει όλα:
“Για νάμαι ευχάριστος σε ολους
Κι ακόμα και στον εαυτό μου
Μ’ έκρυβα πάντοτε με μάσκες…
Κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου
Που τώρα πια δε μπορώ, το αληθινό μου πρόσωπο να πω ποιο είναι
Ούτε εγώ…
Κι έτσι από τη μια ανυπαρξία πέρασα σε άλλη… “
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Ο Καλλιτέχνης θα επιβιώσει γιατί η Τέχνη σώζει ζωές! Ο καλλιτέχνης στρατεύεται, ξέρει να προσπαθεί σκληρά, να υπερβαίνει τον εαυτό του και τις αντιξοότητες.
Εχει πειθαρχία και κυρίως, αυτοπειθαρχία, υψηλή ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ συνείδηση. Εχει την ικανότητα να μεγενθύνει αλλά και να ελαχιστοποιεί το χρόνο, κάνοντάς τον σύμμαχο του. Διαθέτει ακρίβεια χειρουργού, ευθύνη πιλότου, αφοσίωση μοναχού και υπακοή στους νόμους της Τέχνης που είναι πολύ πιο σκληροί από τους πολιτειακούς και μερικές φορές και τους φυσικούς νόμους.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Ανοιχτά. Με κανόνες προσαρμοσμένους στα εκάστοτε δεδομένα. Όχι όμως κλειστά.
Οι χώροι Τέχνης είναι ναοί του πνεύματος και της ψυχής.
Ούτε στους πιο σκληρούς πολέμους δε κλείσανε τα Θέατρα, δεν σταμάτησε ο πολιτισμός. Διαρυγνύεται η αμφίδρομη σχέση πομπού και δέκτη. Κόβεται ο ομφάλιος λώρος κοινού και καλλιτεχνών. Προκύπτει μια εσωστρέφεια και μοναξιά, που μόνο καλό δε κάνει στην κοινωνία που δοκιμάζεται και πάλι.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Ενημέρωση, Ψυχραιμία, Αληλλεγγύη, Τόλμη, Αισιοδοξία, Όνειρα.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Στην πολεμική κατάσταση που ζούμε να κρατήσουμε τη κοινωνία ζωντανη και να μην επιτρέψουμε να οδηγηθούμε σε μια κοινωνία με λοβοτομή όπου η Τέχνη και η επικοινωνία θα είναι πλέον περιττή.
