“Ο καλλιτέχνης έχει αυθεντική υπόσταση όταν είναι απέναντι στα αντίξοα και τα παράδοξα και παράγει την τέχνη του μπολιασμένη με την ανάγκη του σήμερα, την ευθύνη του να στρέψει τα βλέμματα απ’ το σκοτάδι προς το φως και να γεννήσει ελπίδα στην απελπισία”
Σε ποια ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλατε να γίνετε ηθοποιός; Ήταν μάλλον περισσότερο σημεία συγκυριών. Ήμουν φοιτήτρια ακόμη στη Νομική και κατάλαβα ότι άρχισε να μου εκπνέει το ενδιαφέρον της δικηγορίας όταν συνειδητοποίησα πως με ενδιέφερε περισσότερο να είμαι καλή στις παραστάσεις του χορού που σπούδαζα παράλληλα τότε. Ύστερα ο χορός μου εμφύσησε την ανάγκη για κάτι παραπάνω, το οποίο ήταν το θέατρο, κι έτσι μετά μπήκα στη δραματική σχολή. Το θέατρο για μένα έδωσε την απάντηση ταυτόχρονα και στη Νομική, στην οποία είχα μπει γιατί ένιωθα την ανάγκη να μιλήσω για το δίκαιο, το σωστό, για κάτι που πρέπει να ακουστεί. Το θέατρο μου δίνει το χώρο αυτό καλύτερα από κάθε άλλο πεδίο και με καλύπτει συναισθηματικά απόλυτα.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Αυτόν που είναι πολεμιστής των καιρών. Κάθε εποχή έχει τους τυφώνες της, και κάποιοι μάλιστα υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν με αμείλικτη σταθερά. Ο καλλιτέχνης έχει αυθεντική υπόσταση όταν είναι απέναντι στα αντίξοα και τα παράδοξα και παράγει την τέχνη του μπολιασμένη με την ανάγκη του σήμερα, την ευθύνη του να στρέψει τα βλέμματα απ’ το σκοτάδι προς το φως, και να γεννήσει ελπίδα στην απελπισία. Οτιδήποτε άλλο που δεν απαντάει σε αυτήν την ευθύνη είναι μια κούφια επιμελώς καμουφλαρισμένη εικόνα.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Ευθύνη.
Φέτος σας βρίσκουμε στα Αξύριστα Πηγούνια, που θα ανέβουν στο Μικρό Χορν. Γιατί κάποιος πρέπει να δει αυτήν την παράσταση; Τα Αξύριστα Πηγούνια του Γιάννη Τσίρου είναι ένα έργο το οποίο απαντάει πολύ ηχηρά στο μελανό τοπίο και τα καρκινώματα της κοινωνίας. Η εκμετάλλευση και η κακοποίηση της γυναίκας είναι μια αυξάνουσα καθημερινή ασθένεια που εξαπλώνεται προοδευτικά από μικρά εώς μεγάλα νοικοκυριά, από χώρους εργασίας μέχρι αγνές φαινομενικά παρέες. Η παράσταση αυτή δομήθηκε για να καθρεφτίσει αυτήν τη σκληρή αλήθεια που περιγράφει ο Τσίρος μέσα στο έργο και να δώσει πνοή στο αδύναμο θηλυκό. Είναι αναρίθμητα τα περιστατικά κακοποίησης και ευτελισμού του γυναικείου φύλου που δε φτάνουν στο φως, και είναι ελάχιστα αυτά που θα φτάσουν στα δικαστήρια. Στο όνομα κάθε κοριτσιού σαν την Ελένη Τοπαλούδη, κάθε γυναίκας που χάσαμε και χάνουμε, όσων μάθαμε και όσων δε μαθαίνουμε, πρέπει να μιλάμε ,να βλέπουμε και να μην αγνοούμε,πριν να είναι αργά. Για αυτά λοιπόν τα εγκλήματα μιλάνε τα Αξύριστα Πηγούνια, και είναι μια παράσταση εξαιρετικά επίκαιρη στο σκοτεινό σήμερα.
Θέατρο ή κινηματογράφος τι προτιμάτε; Με τον κίνδυνο να ακουστώ κλισέ, απολαμβάνω κάθε δουλειά που γίνεται με όραμα και λόγο και καλούς συνεργάτες. Και τα δύο έχουν μια διαφορετική μαγεία και διαφορετικό ταξίδι. Εντάξει, ίσως το θέατρο το αγαπώ κάπως παραπάνω λόγω της ζωντανής του στιγμής και γέννησης απέναντι στο κοινό και αυτό που φτιάχνεις φανταστικούς κόσμους ολόκληρους σε ένα μαύρο σανίδι.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Επιτυχία για μένα είναι όταν νιώθω πως το κοινό κι εγώ έχουμε καταφέρει να συνομιλήσουμε σε αυτή τη διάφανη άχρονη συνθήκη της παράστασης. Όταν ο θεατής φεύγει από την παράσταση συνδεδεμένος με αυτό που είδε. Τότε νιώθω πως πετύχαμε κάτι αυτές τις δύο ώρες στη σκηνή. Η λέξη καριέρα δεν πιστεύω τόσο πως υφίσταται γενικότερα για τον καλλιτεχνικό χώρο. Η δουλειά μας ήταν, είναι και θα είναι ελεύθερη πτώση, ειδικά τώρα που ο κλάδος του θεάτρου νοσεί άγρια με την κατάσταση του ιού. Aνεξάρτητα όμως από αυτό, για τους ηθοποιούς η καριέρα σαν έννοια είναι μια εύπλαστη και βραχύβια κατάσταση όσο περνάνε τα χρόνια. Οι ηθοποιοί είναι πάμπολλοι, τα κονδύλια δε φθάνουν για όλους και ο καλλιτέχνης είτε ανταπεξέρχεται πιεσμένα είτε φυτοζωεί.
Τα μελλοντικά σας σχέδια ποια είναι; Καιρού επιτρέποντος θα βρισκόμαστε από τέλη Οκτώβρη στο θέατρο Μικρό Χορν με τα Αξύριστα Πηγούνια, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη και πρωταγωνιστές τους Γιώργο Πυρπασόπουλο, Ηλία Βαλάση και Στέλιο Δημόπουλο.
Βιογραφικο.
Μαρία-Νεφέλη Δούκα
Σπούδασε υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Μαίρη-Βογιατζή Τράγκα και στη Νομική Αθηνών.Φέτος της βρίσκουμε για δεύτερη χρονιά στην παράσταση “Αξύριστα Πηγούνια” του Γιάννη Τσίρου που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης στο Μικρό Χορν.
Στο παρελθόν έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά “ο Στρατηγός κάνει Φασαρία στην Πλατεία” του Μάκη Τσίτα σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη και στο “Με δύναμη από την Κηφισιά” σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμάντη.
Πρωταγωνιστούσε επίσης, στην παράσταση “Η αγάπη άργησε μια μέρα” της Λιλής Ζωγράφου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι στο θέατρο Αργώ ενώ συμμετείχε επίσης παλαιότερα στο “Τελευταίο Ψέμα” του Μιχάλη Κακογιάννη στο ΙΜΚ και στην “Ορκισμένη Παρθένα” της Ελβίρα Ντόνες στο Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία του ίδιου, όπως επίσης και στα “Τέσσερα Κοριτσάκια” του Χρήστου Καρασαββίδη στο Tempus Verum εν Αθήναις.
Στον κινηματογράφο έχει βρεθεί στις ταίνιες “Πλατεία Αμερικής” του Γιάννη Σακαρίδη και “Πανδημία” του Δημήτρη Πιατά καθώς επίσης έχει και τηλεοτπικές εμφανίσεις στη “10η εντολή”, “Έλα στη θέση μου” “Για πάντα παιδιά”.
