Στο κατάμεστο Αριστοτέλειον πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η πρεμιέρα της παράστασης “Η ώρα του Διαβόλου” σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Αποστολόπουλου, με πρωταγωνιστές το Γιώργο Χρανιώτη και την Ευγενία Σαμαρά. Η αιώνια μάχη θρησκειών, φύλων και θεωριών, βρίσκει στην παράσταση αυτή έδαφος για να ξεδιπλώσει μια ολόκληρη διαλεκτική πάνω σε μεγάλες αλήθειες. Την αλήθεια του Θεού, του ανθρώπου, του έρωτα. Σε ένα σκηνικό παιχνίδι χωρίς όρια, ο Διάβολος και η Μαρία του, ξεκινούν ένα παιχνίδι σαγήνης και υποταγής, χωρίς όρια. Δέκα τρεις εικόνες, δέκα τρεις αλληγορικές και ταυτόχρονα αληθινές σκηνές σε μια «μάχη» ανάμεσα στον Άνδρα και τη Γυναίκα, το Θεό και τον Άνθρωπο, την Αλήθεια και το Ψέμα.
Η ταλαντούχα Θεσσαλονικιά ηθοποιός Ευγενία Σαμαρά μας μίλησε για τον ρόλο της και την ξεχωριστή ανάγνωση του κειμένου από το Γρηγόρη Αποστολόπουλο.
Ποια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Μαρίας στην “Ώρα του διαβόλου”;
Είναι μια γυναίκα με πάθη, σκέψεις, φως, σκοτάδι, σαρκασμό. Ένας χαρακτήρας ολοκληρωμένος από την αρχή μέχρι το τέλος.
Μέσα από τις πρόβες δίπλα στον Γρηγόρη Αποστολόπουλο, πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά το ρόλο σας;
Εφόσον η παράσταση είχε ανεβεί ξανά πριν 2 χρόνια, σκοπός όλων ήταν να υπάρξουν διαφοροποιήσεις και προσεγγίσεις που δε θα είχε ξαναδεί το κοινό. Αυτό που όλοι μαζί συναποφασίσαμε, μετά από την παρότρυνση και του σκηνοθέτη μας, ήταν να βάλουμε έντονα μια σαρκαστική διάθεση που ήταν απαραίτητη.
Ποια λόγια της παράστασης είναι αναλλοίωτα χαραγμένα στο μυαλό σας, από τον ρόλο σας;
– Γιατί πεθαίνουμε;
– Γιατί δεν ονειρευόμαστε αρκετά;
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;
Δε μου αρέσει να χαρακτηρίζω εμένα. Είναι μάταιο και συνήθως δεν αφορά κανέναν το τι πιστεύω εγώ για εμένα. Άλλωστε ο καθένας δημιουργεί μια εικόνα για τον εαυτό του και για τους άλλους, βάση των πεποιθήσεων του.
Πώς βλέπετε τη ζωή του ηθοποιού σήμερα, πέντε χρόνια ήδη μέσα στην κρίση;
Νιώθω ότι τα πράγματα οδεύουν σιγά σιγά με αργούς ρυθμούς προς μια καλύτερη κατεύθυνση. Ο κόσμος εξαιτίας της κρίσης, βρίσκει καταφύγιο στις τέχνες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει από πολύ παλιά όπως μας θυμίζει η ιστορία. Από την άλλη γίνεται και ένα ξεσκαρτάρισμα στους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό, που δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα κακό. Το μόνο σίγουρο είναι πως η φετινή χρόνια είναι καλύτερη από την περσινή. Στην τηλεόραση βλέπουμε περισσότερη μυθοπλασία, τα θέατρα έχουν παραστάσεις για όλα τα γούστα, ο κινηματογράφος κινείται όσο μπορεί.
Συνέντευξη, στην Οξάνα Βινογγράντοβα, φοιτήτρια δημοσιογραφίας του Α.Π.Θ.
