Η αγάπη μου για τα παιδιά (ίσως γιατί και εγώ νιώθω ότι έχω μέσα μου ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει), με ώθησε να δημιουργήσω πριν 10 χρόνια το θίασο «Αδράχτι».
Από πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη; Θα μπορούσα να σας πω, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από το σχολείο ακόμα, χωρίς να γνωρίζω το γιατί, επεδίωκα να συμμετέχω σε κάθε σχολική γιορτή. Αργότερα στο γυμνάσιο, μαθαίνοντας ότι υπάρχουν δραματικές σχολές όπου μπορεί να ασχοληθείς επαγγελματικά, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Έτσι πρωτοετής ακόμα της δραματικής σχολής (1990), ξεκίνησα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα ταυτόχρονα. Το χειμώνα παράλληλα με τη σχολή, θέατρο για παιδιά, τηλεόραση («Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης», με τον Θανάση Βέγγο, «Μάλιστα κύριε» με τη Ρένα Βλαχοπούλου) και το καλοκαίρι Εθνικό θέατρο «Ιππείς» σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα στο Ηρώδειο. Αυτή ήταν η πρώτη επαγγελματική μου «γνωριμία» με το χώρο της τέχνης.
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε; Όπως σας είπα και πριν, είχα τη τύχη να γνωρίσω κάποιοος από τα λεγόμενα «ιερά τέρατα» του χώρου. Θανάσης Βέγγος, Ρένα Βλαχοπούλου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Σπεράνζα Βρανά (υπέροχες συζητήσεις μαζί της τότε που ετοιμαζόταν σήριαλ για τη ζωή της), Γιάννης Δαλιανίδης (τις συμβουλές του τις έχω ακόμα μέσα στη καρδιά μου), αλλά και τη θεατρική παιδεία που πήρα από τους δασκάλους μου στη δραματική σχολή, οι οποίοι μεγαλούργησαν στο θέατρο και «έφαγαν» που λένε την Επίδαυρο με το κουτάλι. Πίτσα Καπιτσινέα, Νίκος Φιλιπόπουλος, Άννα Πολυτίμου, Νίκος Παπακωνσταντίνου, Θόδωρος Σαρρής, αλλά και οι νεότεροι από αυτούς, που λάμπουν μέχρι τώρα όπως η αγαπημένη φίλη πια, Μπέσσυ Μάλφα. Όλοι αυτοί, μου δίδαξαν ήθος, αγάπη για τη τέχνη αυτή, προσήλωση, αλλά κυρίως ταπεινότητα και σεβασμό. Στο εαυτό σου κυρίως, και κατ’επέκταση στους συναδέλφους. Θαυμάζω, αγαπώ και πονάω λοιπόν, όλους τους καλλιτέχνες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Με αυτούς που έχουν καβαλήσει το καλάμι που λένε, έχω αλεργία.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς; Αυτά τα δύο έρχονται και έχουν διάρκεια, μόνο αν αγαπάς πραγματικά τη τέχνη του ηθοποιού. Αν είναι ο κύριος σκοπός, τότε είσαι ένα «πυροτέχνημα», που κάνεις για λίγο θόρυβο και μετά εξαφανίζεσαι. Αν λοιπόν είναι να έρθουν, καλώς να έρθουν. Αλλά αν ξεκινά ένα νέο παιδί μόνο και μόνο για να γίνει διάσημο, όχι μόνο δεν θα κάνει επιτυχίες, καλύτερα να το σκεφτεί και να ακολουθήσει κάποιον άλλον χώρο.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Γεννιέσαι! Το ταλέντο δεν το αποκτάς. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Σαφώς και είμαι υπέρ του να το καλλιεργείς σε κάποια σχολή και κακώς έχει καταργηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, αλλά τη στόφα του θεατρίνου, αυτήν τη παιδική «τρέλα» που κουβαλά ο καλλιτέχνης σε όποια ηλικία και αν είναι, δεν είναι επίκτητη. Είναι έμφυτη!
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη; Θα σας πω τρεις «λέξεις» που μου τις είχε πει η Ρένα Βλαχοπούλου, ένα βράδυ στο καμαρίνι της στο θέατρο «Ακροπόλ». Υπομονή, επιμονή και γερό στομάχι.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε; Η αγάπη μου για τα παιδιά (ίσως γιατί και εγώ νιώθω ότι έχω μέσα μου ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει), με ώθησε να δημιουργήσω πριν 10 χρόνια τον θίασο «Αδράχτι». Ένα θίασο για παιδιά, όπου γράφω σε θεατρικές διασκευές έργα γνωστών Ελλήνων συγγραφέων (Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, Βιζυηνός κ.α), σκηνοθετώ και συμμετέχω. Δεν θα μπορούσα λοιπόν με αυτές τις αρμοδιότητες να μην με εμπνεύσει κάποιο έργο, ώστε να το διασκευάσω και να το παρουσιάσουμε στους μικρούς μας φίλους. Για αυτό και κάθε χρόνο, όταν διαβάζουμε έργα ώστε να αποφασίσουμε πιο θα παρουσιάσουμε, οι υπεύθυνοι οργάνωσης παραστάσεων (Άγγελος Αντωνιάδης και Θοδωρής Παπαδόπουλος), λένε «πρέπει να βρεθεί ένα έργο που να εμπνεύσει τον Γιώργο, να του κάνει κλικ». Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν είμαι κατά παραγγελία συγγραφέας. Καλλιτέχνης είμαι. Πρέπει να κεντρίσει το μυαλό μου κάτι, ώστε να αρχίσει η δημιουργική φαντασία να λειτουργεί. Το θέατρο για παιδιά, είναι ένα δύσκολο είδος. Η αυθεντικότητα του συγκεκριμένου κοινού, δεν σου αφήνει περιθώρια για «ψευτιές» και τερτίπια. Πρέπει να το αγαπάς, να παρουσιάσεις ένα έργο που θα τραβήξει τη προσοχή των παιδιών και ταυτόχρονα θα περάσει και μηνύματα. Τα έργα του θιάσου «Αδράχτι» με τις παραδοσιακές φορεσιές, τους παραδοσιακούς χορούς, αλλά και με το κέφι όλων όσων συμμετέχουν, θεωρώ ότι πέτυχαν τον στόχο τους και άρεσαν σε εκπαιδευτικούς και τους μικρούς μας φίλους. Η Aede-Greece (Ευρωπαϊκή Ένωση Εκπαιδευτικών), χαρακτήρισε τις παραστάσεις του θιάσου «Αδράχτι», ως ένα «άριστο διαθεματικό σχολικό μάθημα λογοτεχνίας-ιστορίας-μουσικής». Ο «Όμιλος για την Unesco Πειραιώς & Νήσων» κάτω από του οποίου την αιγίδα βρίσκονται οι παραστάσεις του θιάσου «Αδράχτι», με βράβευσε έξι φορές για τη προσφορά μου στον πολιτισμό. Και όλα αυτά, δεν τα αναφέρω επιδεικτικά. Απλά γιατί αν ένα έργο δεν σε εμπνεύσει ώστε να αρχίσουν τα «γρανάζια» της φαντασίας να γυρίζουν, τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη; Αυτό καλύτερα να το πουν οι άλλοι. Θέλω να πιστεύω ότι σέβομαι τον εαυτό μου και αγαπώ και πονάω τους συναδέλφους μου. Αυτό μόνο. Οποιοδήποτε άλλο επίθετο θα έβαζα στον εαυτό μου, θα ήταν, ας μου επιτραπεί η λέξη, «ψωνίστικο»!
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Όσο αφορά τον θίασο «Αδράχτι», δυστυχώς για του χρόνου αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό «διάλειμμα». Ένας θίασος, είναι και μια εταιρεία που έχει κάποια πάγια έξοδα. Και ως θιασάρχης, κοιτάω πρώτα από όλα να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Λόγω του ιού και με την ανασφάλεια και τα μέτρα που υπάρχουν, για την ασφάλεια όλων μας, δεν θα ρίσκαρα πρώτα από όλα να μην είμαι εντάξει απέναντι στους ηθοποιούς, τεχνικούς και στο θάτρο που μας φιλοξενεί. Για αυτό και αποφασίσαμε να δούμε πως θα πάει η κατάσταση και μετά θα πράξουμε ανάλογα. Παρόλα αυτά, το μυαλό ενός καλιττέχνη, δεν ησυχάζει ποτέ. Υπάρχουν κάποια σχέδια και συζητήσεις, αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο ακόμα.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσετε με μια φράση την υποκριτική αλλά και γενικότερα το θέατρο ποια θα διαλέγατε; Ένα μαγικό ταξίδι!
Πιστεύετε πως δίνονται ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους ή μήπως υπάρχει μια μόνιμη τάση ανακύκλωσης προσώπων και χαρακτήρων; Εξαρτάται το πως ορίζει ο κάθε καλλιτέχνης το «αναδεικνύω το ταλέντο μου». Αν αγαπά και παθιάζεται με τη τέχνη του στη κυριολεξία, υπάρχουν πολλοί θίασοι, πολλές θεατρικές ομάδες, πολλά κανάλια, άρα περισσότερες ευκαιρίες. Και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους. Αν θέλει να το αναδέιξει μόνο σε μεγάλα θέατρα και μόνο με πρωταγωνιστικούς ρόλους, ώστε να φανεί και να ξεχωρίσει, τότε θα μένει με τη πίκρα γιατί ο τάδε ή ο δείνα παραγωγός, προτίμησε το «όνομα που θα του τα φέρει στο ταμείο» και όχι αυτόν. Όλα είναι θέμα επιλογών!
Στο θέατρο που σας βρίσκουμε; Αυτή τη στιγμή, λόγω μιας μικρής υπερκόπωσης αλλά και της κατάστασης λόγω του ιού, πουθενά. Δεν σας κρύβω ότι είχα μία πρόταση για περιοδεία το καλοκαίρι, αλλά προτίμησα να ξεκουραστώ μιας και είχα χρόνια να το κάνω. Παρατηρώ τη κατάσταση, κάνω σχέδια, διαβάζω, γράφω, συζητώ, αλλά κυρίως κάνω όνειρα για το «μετά». Το «τώρα», μου προκαλεί αμηχανία εώς και ανασφάλεια όσο αφορά τα επαγγελματικά σχέδια, όπως όλο σε τον κόσμο.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες του polismagazino; Ψυχραιμία, μην χάνουμε την ελπίδα μας και να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Περνάμε όλοι μαζί, μια δύσκολη, περίεργη κατάσταση που δεν την έχουμε ζήσει ξανά, και μόνο με ψυχραιμία μπορεί να ξεπεραστεί. Και κάτι ακόμα. Φέτος τον χειμώνα που θα είναι μια δύσκολη περίοδος για όλα τα θέατρα, σταθείτε δίπλα στους καλλιτέχνες. Με όλα τα μέτρα βέβαια, πηγαίνετε περισσότερο θέατρο. Οι δύο ώρες διαφυγής από τη πραγματικότητα που προσφέρει το δίωρο «μαγικό ταξίδι» μιας παράστασης, το έχουμε ανάγκη και εμείς, αλλά και οι καλλιτέχνες που η χαρά τους είναι να βλέπουν «συνταξιδιώτες» στο «ταξίδι» αυτό. Περισσότερο θέατρο λοιπόν. Η χώρα μας, είναι η χώρα που το δημιούργησε. Το «γέννησε». Με όλα τα μέτρα ασφαλείας που ορίζει το υπουργείο υγείας λόγω του ιού, ας μην το παρατήσουμε. Εγώ τουλάχιστον αυτό θα κάνω. Λόγω της δικής μου προσωρινής «αποχής» θα δω περισσότερο θέατρο, κάτι που λόγω χρόνου και πρωινού ξυπνήματος λόγω των παραστάσεων, δεν μπορούσα τόσο. Θα είμαι δίπλα στους συναδέλφους μου και θα αφεθώ στα δικά τους «μαγικά ταξίδια»!
Τα «ταξίδια» του ονείρου. Του θεάτρου.
Βιογραφικό. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΕΥΣΤΑΘΙΟΥ γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε με υποτροφία στη δραματική σχολή του Πειραϊκού συνδέσμου, όπου και αποφοίτησε αριστούχος το 1993.
Από το πρώτο και όλα έτος της σχολής, ξεκίνησε να εργάζεται στο θέατρο. Εθνικό θέατρο «Ιππείς» σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με τον Γιώργο Παρτσαλάκη, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων «Το παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας» σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά, με τον Φίλιππο Σοφιανό, Θέατρο Όραμα «Οιδίπους Τύραννος» σκηνοθεσία Κώστα Πρέκα με τον Κώστα Πρέκα, διεθνές φεστιβάλ του Ενδιμβούργου με τον θίασο «Σμίλη» με αποσπάσματα από τους «τρελούς του Σαίξπηρ» σκηνοθεσία Βάϊου Παγκουρέλη κ.α.
Στην τηλεόραση συμμετείχε σε αρκετά σήριαλ, όπως: «Άρχεται η συνεδρίασις» ΕΤ1, «Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης» ΑΝΤ1 με τον Θανάση Βέγγο, «Μάλιστα κύριε» ΑΝΤ1 με τη Ρένα Βλαχοπούλου, «Απαγορευμένη αγάπη» MEGA κ.α.
Ως παρουσιαστής, έκανε τη παρουσίαση του καθημερινού πρωινού magazine «Blue sky καλημέρας σας» στο κανάλι BLUE SKY.
Η αγάπη του προς τα παιδιά, τον έστρεψε περισσότερο σε θεατρικές σκηνές που απευθύνονται σε παιδιά.
Το 2010, ίδρυσε τον θιάσο για παιδιά «ΑΔΡΑΧΤΙ» όπου κάνει τις παραγωγές, σκηνοθετεί και συμμετέχει.
«ΤΟΥΡΑΝΤΟ» του Carlo Gozzi, «Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ» του Mark Twain, «Η ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΑ» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «ΤΟ ΧΑΜΑΛΑΚΙ» μικρασιάτικο παραδοσιακό παραμύθι, «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ» του Βίκτωρος Ουγκό, τα «ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ» του Ανδρέα Καρκαβίτσα, «Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ» του Γεώργιου Βιζυηνού, «ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟΣ» του Μάρκου Αντώνιου Φώσκολου είναι μερικές από τις παραστάσεις του θιάσου «ΑΔΡΑΧΤΙ».
Βραβεύτηκε έξι φορές από τον «Όμιλο για την Unesco Πειραιώς & Νήσων», για τη προσφορά του στον πολιτισμό, παρουσιάζοντας στα παιδιά μέσω του θιάσου «ΑΔΡΑΧΤΙ», έργα Ελλήνων συγγραφέων.
