Δεν θα μιλήσω για τον πολιτικό κανιβαλισμό πάνω στις στάχτες των αρχαίων τάφων.
Δεν θα μιλήσω για την αθλιότητα της επικοινωνιακής διαχείρισης της καταστροφής.
Δεν θα μιλήσω για την αβελτηρία και την ανεπάρκεια της προστασίας όλων αυτών που ευαγγελιζόμαστε ως βαριά βιομηχανία της χώρας.
Δεν θα μιλήσω για την αισχρή σιωπή των ελληνικών μέσων τη στιγμή που η φωτιά γινόταν πρώτο θέμα στον πλανήτη.
Δεν θα μιλήσω για όλους τους βδελυρούς ηγετίσκους που συνωστίζονται για μια φωτογραφία με την όποια ατάλαντη ή μη διασημότητα μπροστά στην αρχέγονη ομορφιά του τοπίου και τηρούν σιγήν ιχθύος, μη αισθανόμενοι την ανάγκη δημόσιας κατάθεσης του αποτροπιασμού τους και αναζήτησης τρόπων και πόρων στήριξης και προστασίας των μνημείων.
Δεν θα μιλήσω για την αγνωμοσύνη μας απέναντι στην ευλογία του παρελθόντος που μας δόθηκε, μη νογώντας μικροί, δειλοί και άβουλοι αντάμα -κατά Βάρναλη- ότι με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους – κατά Ελύτη.
Αλλά ως άνθρωπος και πολίτισσα αυτής της γης που κουβαλά στα σπλάχνα της χιλιάδες χρόνια ιστορίας.
Για αυτή Τη γη που φύλαξε στοργικά και ευγενικά αποκαλύπτει το παρελθόν μας.
Τη γη των σχολικών μου χρόνων, το μύθο των Ατρειδών, τα Ομηρικά έπη, τον τάφο της Κλυταιμνήστρας, τον άνακτα Αγαμέμνονα.
Τη γη της ενηλικίωσης μου, της ελευθερίας, της επανάστασης, της αλληλεγγύης και της φιλοσοφίας.
Τη γη της ωριμότητας μου, του πολιτισμού, του σεβασμού, των αξιών, των αρχών, της ύβρεως και της κάθαρσης.
Για αυτή Τη γη, σας παρακαλώ, ας ακολουθήσουμε την ικεσία του ποιητή
“Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος με υπομονή και περηφάνεια.
Κάθε νύχτα απ το ξερό πηγάδι βγαίνουν τ αγάλματα προσεκτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα”.
Σοφία Κεσίδου
Πολίτισσα του Δήμου Κιλκίς
