Διαβάζει, λοιπόν, αυτήν την περίοδο κάποια πατερικά κείμενα και χαίρεται και απολαμβάνει τον λόγο αυτών των Πατέρων, οι οποίοι με το ανθηρόν των λέξεών των, (πολλές τις έχει συνειδητά εντάξει στην καθημερινή του ομιλία, ως ένα ιδιότυπο χρέος…) το ύψος και το πλάτος των νοημάτων των, την γαλακτομελιρρέουσα γλώσσα των, καταλαμπόμενοι από φως άπειρον (ω ιατήρες ψυχών τε και σωμάτων, ω ουράνιοι μυσταγωγοί!) παρακινούν πάντας ημάς να πράττωμεν το αγαθόν μετά προθυμίας, και να προτιμάμε την φιλίαν του Θεού, τον ένθεον έρωτα!…
Φυσάει τόσο πολύ απόψε. Μακάρι αυτά που σκέφτεται, αυτά που αναρωτιέται, να τα ’παιρνε ο άνεμος, ο «θείος αιθήρ»…
Θυμήθηκε τον «Προμηθέα», που μελετά αυτόν τον καιρό: «Αυτά που η Τύχη όρισε αγόγγυστα υπομένω, αφού η Ανάγκη δύναμη έχει και δεν νικιέται»…
«Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν μας – είθε να κυβερνήσωμεν την ανάγκην μας…»
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ηθοποιός – Σκηνοθέτης.
Σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας.
Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου.
Από το 1981 πρωταγωνιστεί στο Θέατρο, στον Κινηματογράφο,
στην Τηλεόραση, στο Ραδιόφωνο.
Την τελευταία δεκαετία, συν τοις άλλοις, σκηνοθετεί και μεταφράζει. Ιδρυτικό μέλος του θεατρικού σχήματος
«Θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ – σύνολο τέχνης».
Διδάσκει υποκριτική από το 1996.
Έχει γράψει τα θεατρικά έργα:
«εις το όνομα της Μητρός και του Υιού», «του Υιού και του Αγίου»,
«τα του Πνεύματος τω Πνεύματι»
και «Μάντυ ΜΗΔΕΙΑ».
Σπουδάζει Κοινωνική Θεολογία
και Θρησκειολογία
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αυτό είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
