Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Κυρά μου καπετάνισσα του ναυτικού γυναίκα,
δυο λόγια θέλω να σου πω κι ακόμη άλλα δέκα.
Όταν εμείς κρατούσαμε στο πλοίο το τιμόνι,
την ευτυχία έπλεκες μ’ υφάδι και στημόνι.
Την ευτυχία του σπιτιού μονάχη σου κρατούσες,
γερά-επάξια-σταθερά, ασχέτως αν πονούσες.
Σαν τις φουρτούνες της ζωής μονάχη υπομένεις,
κρατάς τιμόνι του σπιτιού και σταθερά πηγαίνεις.
Με περηφάνια περισσή κρατούσες το τιμόνι,
κι όσο μακριά βρισκόμαστε η αγάπη μεγαλώνει.
Ήσουν μητέρα και πατήρ, ήσουν το κάτι άλλο,
γι’ αυτό σου λέμ’, όλοι μαζί, ‘‘ευχαριστώ’’ μεγάλο.
Γιατί εκράτησες γερά μια σταθερή πορεία,
σ’ όλες τις μπόρες της ζωής και στην κακοκαιρία.
Χίλιοι σού πρέπουν έπαινοι κι αμέτρητα στεφάνια,
να περπατάς καμαρωτά και με υπερηφάνεια.
Σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές που η ζωή μας βάνει,
πάντα μονάχη εύρισκες υπήνεμο λιμάνι.
Σαν φεύγαμε, σ’ αφήναμε τη λύπη και τον πόνο,
μα στην καρδιά τον έκρυβες κι εσύ τον ζούσες μόνο.
Όσες φορές ανέμισες του χωρισμού μαντήλι,
τόσες φορές με κλάματα σου τρέμανε τα χείλη.
Πόσες φορές το δάκρυ σου καυτό στο μάγουλό σου,
σαν χαιρετάς ή δέχεσαι μ’ αγάπη τον καλό σου.
Της πίκρας είναι καυτερό,
στου μισεμού την ώρα,
μα και χαράς στο γυρισμό,
στα μάτια τρέχει τώρα.
Πιστεύω τούτο που θα ’πω, σ’ Ανατολή και Δύση,
ΧΑΡΑ και ΛΥΠΗ τρέχουνε από την ίδια βρύση,
να ζεις μ’ εμάς τους ναυτικούς,
ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΜΕΘΥΣΙ.
Μετράς τις μέρες κι εύχεσαι γρήγορα να διαβούνε,
οι νύχτες οι ατέλειωτες ποτέ μην ξαναρθούνε.
Στον ύπνο και στον ξύπνιο σου πρωί μα και το δείλι,
του γυρισμού περίμενες ο ήλιος ν’ ανατείλει.
Πνίξε τον πόνο της καρδιάς και φύτεψε λουλούδι,
το πρόσωπό σου ζωγραφιά, σαν άγιο αγγελούδι.
Κι εμείς, θα θέλαμε σεμνά να απολογηθούμε,
συγγνώμη και μετάνοια θα πρέπει να σου ’πούμε.
Ό,τι στα ξένα κάναμε τα έχουμε ξεχάσει,
και η αγάπη του σπιτιού όλα θα τα σκεπάσει.
Εκεί θε να φουντάρουμε βαθιά την άγκυρά μας,
μέσα στο σπίτι το ζεστό μαζί με την κυρά μας.
Έχει απάγκιο ζηλευτό το σπιτικό λιμάνι,
κυκλώνες είναι άγνωστοι, φουρτούνα δεν το πιάνει.
Γι’ αυτό, κι εμείς παντοτινά, πολύ σας αγαπάμε,
όπου κι αν βρισκόμαστε ποτέ δεν σας ξεχνάμε.
Και σαν γυρνάμε με καλό
στο σπίτι, στην Αθήνα,
τόσες φορές να ζούμ’ εμείς
του ΜΕΛΙΤΟΣ ΤΟΝ ΜΗΝΑ.
Ελάτ’ απόψε, όλοι μαζί
ας πιούμε στην υγειά σας,
να πλημμυρίσει με χαρά,
ΕΥΧΟΜΑΙ η καρδιά σας
