Γράφει ο Γρηγόρης Ορφανίδης*
“Gott ist tot”, “ο Θεός είναι νεκρός” είπε ο Νίτσε για να εκφράσει φιλοσοφικά την άποψη του για την ανθρώπινη ύπαρξη που βασίζεται στην αυτοεξέλιξη, τη δημιουργικότητα και την αυτοευθύνη. Ο “Θεός είναι νεκρός”, σημαίνει ότι πέθανε ο άνθρωπος. Πεθαίνει καθημερινά σταλιά-σταλιά καθώς στη χώρα μας “δολοφονείται” η δικαιοσύνη.
Εδώ και ένα χρόνο παρακολουθούμε μεθοδευμένα τη συγκάλυψη του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Ο γκαιμπελισμός αναδύεται και πάλι στην χώρα μας, αφού η πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης κατευθύνει τις μάζες προς ανούσιες ειδήσεις, αποκρύπτωντας εσκεμμένα τις ενέργειες του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023. Η δημοσιογραφική εξουσία αντί να στέκεται στο ύψος της απέναντι από την πολιτική εξουσία λειτουργεί ως παραπαίδι αυτής πάντα προς όφελος της. Αδιανόητο πως μετά από δύο ομιλίες της κ. Καρυστιανού στο ευρωκοινοβούλιο, το διεθνή εξευτελισμό της χώρας μας, τις έμμεσες πιέσεις που ασκούνται από τον ελληνικό λαό και την παρέμβαση της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, το θέμα δεν παίρνει τις δέουσες διαστάσεις από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πανελλαδικής εμβέλειας.
Κάθε μέρα πεθαίνει ο Θεός καθώς πεθαίνει η αλήθεια. Τα πολιτικά κόμματα, οι ηγεσίες, οι πολιτικοί αλλάζουν, μεταβάλλονται και πέφτουν, όμως ο αγώνας για δικαίωση θα παραμείνει χαραγμένος στην ιστορία. Η τραγωδία των Τεμπών σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κομματικοποιείται προς όφελος πολιτικών προσώπων και εκπλήρωση ψηφοθηρικών σκοπών. Η ανάδειξη της αλήθειας και η απόδοση δικαιοσύνης είναι θεμέλιοι λήθη της δημοκρατίας για την ύπαρξη και συνέχεια ενός κράτους δικαίου. Η ουδετερότητα σε αυτές τις περιπτώσεις θρέφει το θηρίο της αδικίας. Παράλληλα, βλέπουμε πόσο επικίνδυνο είναι όταν μία κυβέρνηση έχει άδικο.
Δεν μπορώ να αποκριθώ με βεβαιότητα αν υπάρχει Θεός. Για το δίκαιο άνθρωπο ο θεός, το υπέρτατο ον, θα μένει ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Αν όμως υπάρχει Θεός, τότε είναι γυναίκα. Ονομάζεται Μαρία Καρυστιανού. Η δύναμη της εικόνας την έχει μετατρέψει σε σύμβολο για τον αγώνα της δικαίωσης.
Γεια σου, μάνα μου Ελλάς, είμαι κλεφτοφουκαράς
Φατρίες, κομματισμός, αρραβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα, Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέτας…Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια, κι ό,τι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάφτηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε.
Γκέμμα
*Γρηγόρης Ορφανίδης, εκπαιδευτικός, απόφοιτος τμήματος γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας Α.Π.Θ.
