Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
ANGELA KOSTA TRADUCE IN BILINGUE I VERSI DELLA POETESSA CINESE PEIYING CHRISTINE CHEN
Oggi portiamo ai lettori i versi della poetessa cinese Peiying Christine Chen.
Peiying Christine Chen nata in Cina è redattore della Rivista “Mandarin Page” in Nuova Zelanda.
Chen è stata nominata come “Il Miglior Autore Straniero 2023′” – Premio di Letteratura Italiana della XXX edizione di “Ossi Di Seppia”; inoltre è stata la prima classificata del 2° Concorso Internazionale di Poesia “Asia Letteraria” (lingua cinese). Nel 2022, ha partecipato all’organizzazione e alla pubblicazione del Festival internazionale di poesia di Sydney in Australia e ha ricevuto “Special Contribution Award”. Chen è stata due volte vincitrice del “New Zealand Literature Award” (letteratura cinese) nel 2018 e nel 2019. Nel 2023, le è stato assegnato il ruolo di coordinatrice del “World Poetry Movement Oceania.” Nel 2023 è stata intervistata da una rivista statale “Kazakh Literature” e pubblicata per presentare la sua esperienza e i suoi sforzi nella traduzione e promozione della letteratura dell’Asia centrale. Chen è membro del Comitato dell’Associazione Degli Scrittori Cinesi della Nuova Zelanda. Le sue ultime poesie sono state pubblicate in lingua cinese (Taiwan Cina 2023).
CANTICCHIANDO AGAPANTHUS
Per favore, per ora parti
Permettimi di vederti da lontano,
come osservare il corso del sole e della luna
e lo splendore delle stelle
Increspature lascia l’acqua,
le oche starnazzano al loro passaggio
Voglio trattenere la tenerezza
i segni che lasciasti.
Per favore continua ad andare avanti, raggiungendo i giorni nuovi
abbandonando quelli vecchi.
Lascia che il blu vivido stia da solo,
a parte il rosso, l’arancione, il giallo,
il verde, e l’acqua.
Stando da sola dalle campane stagionali
e dal cinguettio collettivo delle cicale
Il tempo avanza nel suo insieme: unità
Ma io indietro rimango
a guardarti continuare a voltare
la testa all’indietro.
Tu, stai dalla parte dei tuoi coetanei
Così diverso dagli altri: con lineamenti,
sangue e carne, vividi e tangibili
Tu, scintillante come una stella,
l’occhiolino mi fai
Sorridi, ti raggiungo e ti prendo in braccio
L’infinito diventa finito,
l’astratto concreto diventa,
in un istante…
Tenendolo nel palmo della mano,
saldamente…
Oh, sei mio: un filo di azzurro tangibile
Tu dici: sì, lo voglio!
Nota:
Gli Agapanthus fioriscono magnificamente in Nuova Zelanda nel periodo natalizio con un blu vivido. In greco il suo nome significa “fiore dell’amore” e il linguaggio dei fiori è: “l’amore è arrivato”.
TUTTI SUSSURRANO
Prima che una poesia diventi una poesia
Un cervo si scontra
Nell’ultimo momento in cui
la bottiglia di vetro cade
Un grido!
Le farfalle si disperdono,
la luce bianca in fiamme esplode
Finché le foglie non si sdraiano con grazia
Dipinto di natura morta
Prima di diventare se stesso
Le acque del lago si agitano,
i corpi ondeggiano con le onde
Tonfo! Una balena scende
Il letto dell’oceano, coperto di luce scintillante
Finché la marea non si ritira,
la luna tramonta sulla terra
La terra che si innalza verso le colline
Le foreste di montagna serene nutrono,
Il tempo scorre in punta di piedi,
dolcemente e costantemente
Nella veste di seta, si ferma,
riflette e cerca di comprendere…
Il tuo colletto è azzurro,
il mondo in splendore,
tutto ronza dolcemente
Il respiro trattengo, ascolto…
Al dolce canto dello spirito
UNA CITTÀ, UNA PERSONA
Il fantasma spegne le lanterne,
Dio le accende
Tenendo alta la torcia,
qualcuno a passi rapidi si avvicinò
Camminando tra le rovine,
entrando in una città distrutta.
Vicoli profondi e infiniti.
Allungandomi, le punte delle dita
il tuo colletto toccano,
del tuo respiro si riempie l’aria
Screziato e sfuggente,
abbracciato da luce e ombra,
il mio corpo svettante…
La candela si scioglie goccia a goccia
Una città che emerge nel cielo
Come una luna nascente sul mare,
un ovale lucente.
Le maree si alzano,
le onde si infrangono
Sull’antica torre dell’orologio,
deboli ombre di persone
Alcuni alzano le coppe per invitare la luna,
altri dolcemente cantano,
e altri con le ombre danzano
Sono venuti tutti!
Din, don, dan
Alle dodici l’orologio suona
Le lancette delle ore
dei minuti e dei secondi convergano…
La carrozza nelle pupille profonde subito corse
L’acqua di mare bollente, ripristinata
Apro gli occhi, un letto di chiaro di luna
Macchie dalle candele sul cuscino lasciate
ancora calde.
Corpo leggermente dolorante
Una città, una persona, qui è stata.
Përgatiti dhe përktheu Angela Kosta Akademike, shkrimtare, poete, eseiste, kritike letrare, redaktore, promovuese, gazetare
Preparato e tradotto in italiano da Angela Kosta scrittrice, poetessa, saggista, critica letteraria, redattrice, traduttrice, giornalista
ANGELA KOSTA PËRKTHEN NË DY GJUHËSH POETEN KINEZE PEIYING CHRISTINE CHEN
Sot sjellim për lexuesit vargjet e poetes kineze Peiying Christine Chen.
Peiying Christine Chen lindur në Kinë është redaktore e revistës “Mandarin Page” në Zelandën e Re. Chen është nominuar si “Autorja më e mirë e huaj 2023′” – Çmimi i Letërsisë Italiane i edicionit XXX “Ossi Di Seppia”. Ajo fitoi gjithashtu çmimin e parë në Konkursin e 2-të Ndërkombëtar të Poezisë “Azia Letrare” (gjuha kineze). Në vitin 2022, Chen mori pjesë në organizimin dhe botimin e Sydney International Poetry Festival në Australi ku u vlerësua me Certificatën “Special Contribution Award”. Chen është dy herë fituese e “New Zealand Literature Award” (letërsi kineze) në vitin 2018 dhe 2019. Në vitin 2023, redaktores Chen iu caktua roli i koordinatores së “Lëvizjes Botërore të Poezisë Oqeania.” Në vitin 2023, ajo u intervistua nga revista “Letërsia kazake” në të cilën u intervistua për të prezantuar përvojën dhe përpjekjet e saj në përkthimin dhe promovimin e letërsisë së Azisë Qendrore. Chen është anëtare e Komitetit të Shoqatës së Shkrimtarëve Kinezë të Zelandës së Re. Poezitë e saj të fundit janë botuar në gjuhën kineze (Tajvan, Kinë, 2023)
DUKE KËNDUAR AGAPANTHUS
Të lutem, nisu tani
Më lër të të shoh nga larg,
Të vëzhgoj rrjedhën e diellit dhe hënës
E shkëlqimin e yjeve.
Vrraga lë uji,
Patat gagarisin kur kalojnë
Butësinë dua të frenoj
Shenjat që ke lënë.
Të lutem vazhdo të ecësh përpara,
për të arritur deri në ditët e reja
duke braktisur të vjetrat.
Lër që bluja e shndritshme
E vetme të qëndrojë,
Përveç të kuqes, portokallisë, së verdhës,
së gjelbrës dhe ujit.
Duke qëndruar e vetme
pranë këmbanave sezonale
dhe nga cicërimat kolektive të gjinkallave
Koha përparon në përbashkësinë e saj: Njësia
Por unë pas teje rri
për të vështruar teksa vazhdon
kokën mbrapa ta kthesh.
Ti je në anën e bashkëmoshatarëve të tu
Kaq ndryshe nga të tjerët: me tipare,
Mish dhe gjak, i gjallë e konkret.
Ti, vezullues si një yll,
Syrin ma shkel.
Buzëqesh, të arrij dhe në krahë më merr.
Pafundësia fundësi bëhet
Abstrakti kthehet në konkret,
Në një çast…
Duke e mbajtur në pëllëmbë të dorës,
fort…
Oh, je i imi: një fije blu reale
Ti thua: po, e dua!
Shënim: Agapanthus lulëzojnë mrekullueshëm në Zelandën e Re në kohën e Krishtlindjeve me një blu të shndritshme. Në greqisht emri i agapanthus (zambakut) do të thotë “lule e dashurisë” dhe gjuha e luleve është: “dashuria ka mbërritur”.
TË GJITHË PËSHPËRISIN
Para se një poezi të bëhet poemë
Një dre përplaset
Në momentin e fundit
kur shishja e qelqit rrëzohet.
Ulërimë!
Fluturat shpërndahen,
Drita e bardhë ndër flakë shpërthen
Derisa gjethet me hijeshi të shtrihen.
Piktura e një natyreje të vdekur
Para se vetvetva të bëhej.
Ujërat e liqenit trazohen,
Trupat përkunden me valët
Zhytje! Një balenë shfaqet
Shtrati i oqeanit, i mbuluar me drita shkëlqyese
Derisa batica nuk largohet,
Në tokë perëndon hëna
Toka që drejt kodrave ngrihet
Pyjet e qeta malore ushqen.
Si në majë të gishtave kalon koha
Ëmbëlsisht dhe konstante
Në mantelin e mëndafshtë, ndalon,
Reflekton dhe përpiqet të kuptojë…
Blu është qaforja jote
Bota në shkëlqim,
Çdo gjë kaq ëmbël gumëzhin
Mbaj frymën… dëgjoj
Këngën e ëmbël të shpirtit.
NJË QYTET, NJË PERSON
Fantazma shuan fenerët,
Zoti i ndez
Duke mbajtur lart pishtarin
Dikush me hapa të shpejtë afrohet.
Nëpër rrënoja ecën
në një qytet të shkatërruar hyn
Në rrugica të thella dhe të pafundme.
Teksa zgjatem, majat e gishtave
qaforen tënde prekin
me frymën tënde ngopet ajri.
E trullosur dhe e pakapshme
E përqafuar nga drita dhe hija,
Trupi im ikën fluturimthi…
Pika – pika shkrihet qiriu
Në qiell një qytet shfaqet
Porsi hëna që lind në det,
Ovale e shndritshme.
Ngrihen baticat,
Valët përplasen
Në kullën e vjetër të sahatit,
Hije të zbehta njerëzish.
Disa ngrenë kupat hënën për ta ftuar,
Të tjerët ëmbëlsisht këndojnë
Akoma të tjerë me fantazmat kërcejnë
Të gjithë kanë ardhur!
Ding, ding, ding
Në orën 12:00 dëgjohet sahati
Akrepat e orëve
Minutave dhe sekondave konvergjojnë…
Karroca në thellësinë e bebëzave
menjëherë vrapon
Uji i detit përvëlues, ripërtërihet
Hap sytë…
Shtrat me dritë hëne
Njolla të lëna prej qirinjve
në jastëkun ende të ngrohtë.
Dhemb paksa trupi
Një qytet, një person, këtu ka qenë.
