Γράφει ο ιστορικός αναλυτής κριτικός τέχνης ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ
Oι ποικίλες αναπλάσεις και οι πολυκύμαντες φορμαλιστικές επεκτάσεις στο ευρύ εικαστικό έργο της Μαρίας Μωραΐτου δίνουν την δυνατότητα των εφέσεων στην ερευνητική ενότητα των εκθεμάτων της. Επιβάλλουν την εμπέδωση των διακυμάνσεων που επιδιώκει η απόλυτη γραφή της χωρίς εμπόδια συμπλεγμάτων.
Η αυτούσια επιλογή της συγκεκριμένης κλίμακας και της σειριακής διάστασης των επιτευγμάτων της είναι ενδεικτική των πολυδιάστατων προσταγμάτων της ανανέωσης, της ιστορικότητας, της συνέχειας και της εικαστικής παρουσίας της στο χρόνο.
Οι συλλήψεις που παρακολουθούμε μέσα από την λειτουργική αμυνόμενη εμβέλεια εμπεριέχουν τα εμφανή στοιχεία του χρίσματος μιάς δωρεάς που ενδυναμώνεται από την βαρύτητα της κοινής συνισταμένης της φύσης και του ορίζοντα. Μέσα από τις ανθρωποκεντρικές διατάξεις καταγράφονται τα εύσημα στην αναπόσπαστη αποκάλυψη και σε μια μοναδική εσώτερη μελέτη των θεμάτων.
Προβάλλεται ένα χρήσιμο υλικό που εύλογα εμπεριέχει μια αξεπέραστη πρωτοποριακή συνοχή, αποτέλεσμα της ενασχόλησης της δημιουργού με το αντικείμενο τόνωσης των μεγεθών. Η διαπεραστική χροιά και υφή που το χαρακτηρίζει ενσαρκώνεται με την συνδρομή της λιτής διάρθρωσης και με την σχεδιαστική επέμβαση της εμπεριστατωμένης σύνδεσης.
Η χρωματική τονικότητα που παρεπιδημεί στις εννοιολογικές αποκαλύψεις της καλλιτέχνιδας επεκτείνει τις παρεκκλίσεις του ορατού και τις σταθμίσεις του ονειρικού της συνειδητής γνώσης. Παράλληλα αφήνει να αναδυθούν στην επιφάνεια τόσο οι παρορμήσεις όσο και οι σκέψεις που επιτείνουν τις εντολές μιας συμβιβαστικής επικοινωνίας.
Οι αυτόνομες νοητικές εικόνες που παρατηρούμε περιγράφουν αυτοτελείς αλλά και αποσπασματικούς συνειρμούς. Πρόκειται για γραμώσεις ωθούμενες από τα τονικά ερεθίσματα των συναισθηματικών απεικονίσεων,των λυρικών σκιαγραφήσεων, των κυρίαρχων εκφάνσεων των ρυθμικών βηματισμών και των ευρηματικών ταλαντώσεων που με την παρέμβαση των μεταμοντέρνων τεχνικών αγγίζουν το νεωτεριστικό στυλιζάρισμα.
Στην πορεία αναπτύσουν μια ουσιαστική σχέση με τις εκφραστικές αναφορές των παραστάσεων. Καθοριστικά ανταλλάσσουν τις όψεις που προέκυψαν από την προοπτική της απεραντοσύνης και από τις εξελικτικές περιπλανήσεις των συμπλεύσεων. Η τελεολογική συγκρότηση τους δραστικά σμίγει με την σαγηνευτική αύρα και μαζί πυροδοτούν συστοιχίες που αναδεικνύουν και εξευμενίζουν την μυθώδη λάμψη. Χρησιμοποιώντας συνθετικά την επισύναψη των σκιάσεων η Μαρία Μωραΐτου προβαίνει σε έναν διάλογο καίριας πλοήγησης που βασίζεται στην καινοτόμα δυναμική των συγκεκριμένων τρόπων εργασίας. Ο χαρακτήρας της περιπλάνησης της συμπληρώνει ωσμώσεις που η ταυτότητα των προκλήσεων τους ξεπερνά με κατεύθυνση ισορροπίας το εφικτό. Η οπτική της αντανακλά σε πειραματισμούς και σε αισθητικά εγχειρήματα που επεμβαίνουν με κινήσεις και προωθούν τις βάσεις των αυτόβουλων οραματισμών.
Με γνώμονα ένα πυκνό σχέδιο ζωτικότητας δημιουργεί πλέγματα γραμμικής ιχνηλασίας που καθώς διατρέχουν την επιφάνεια της ανάδυσης εκφύονται πέρα από την μάζα. Με την επέμβαση αυτή μεταμορφώνονται διατηρώντας ωστόσο τα ρευστά όρια των συσχετισμών. Στις ιδεογραφικές συνθέσεις δίνεται ο τόνος ύπαρξης με τον λειτουργικό συνδυασμό του δεδομένου της δράσης της υπολογισμένης χειρονομίας και την παρορμητική διαδικασία που καταλήγει στην λογική επεξεργασία.
