Επιμέλεια συνέντευξης: Χρήστος Κατσίδης. Φοιτητής μουσικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
“Όλα τα είδη της τέχνης συναντώνται σε μία αφετηρία, σε μία Αρχη. Την ποίηση. Με ό,τι τέχνη και να καταπιάνεσαι πάντα θα πρέπει να έχεις οδηγό την ποίηση είτε είναι εικαστικά είτε μουσική είτε θέατρο είτε οτιδήποτε έχει να κάνει με την τέχνη ο κινητήριος μοχλός είναι η γλώσσα, οι λέξεις. Σε όλες τις τέχνες έβλεπα πάντα πάνω από όλα την ποιηση”
Θοδωρή πως άρχισε η αγάπη σου για την τέχνη και τη ζωγραφική; Η αγάπη μου για τη ζωγραφική ξεκίνησε εντελώς τυχαία όταν 15-16 χρονων σε μία παρέα κάποια κοπέλα είχε μία σακούλα με χρώματα σε σωληναρια. Μόλις αντίκρισα τα χρώματα ολα άλλαξαν. έτσι απλά…
Ποιοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο στο να διατηρηθεί αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου; Υπήρξαν άνθρωποι που αποτέλεσαν έμπνευση και αφορμή να ξεκινήσεις; Ο έρωτας σε οποιαδήποτε μορφή ήταν βασικός δρόμος. Ύστερα η Αγία Τριάδα όπως συνηθίζω να λέω ο Καζαντζάκης ο Λουντέμης και ο Ρίτσος ηταν αυτοί που μου έδειξαν τον δρόμο ένα δρόμο με ψηλά κτίρια αρκετή ασχήμια και ένα νέο παιδί να προσπαθεί μέσα από αυτό το γκρίζο να πιάσει ουρανό.
Περιέγραψε μας την υπέροχη δουλειά σου με το milk concerts and poets,τι ακριβώς είναι; Για εμενα όλα τα είδη της τέχνης συναντιόνται σε μία αφετηρία σε μία Αρχη. Την ποίηση. Με ό,τι τέχνη και να καταπιάνεσαι πάντα θα πρέπει να έχεις οδηγό την ποίηση είτε είναι εικαστικά είτε μουσική είτε θέατρο είτε οτιδήποτε έχει να κάνει με την τέχνη ο κινητήριος μοχλός είναι η γλώσσα, οι λέξεις. Σε όλες τις τέχνες έβλεπα πάντα πάνω από όλα την ποιηση. Για αυτό τον λόγο πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα ένα κανάλι στο YouTube το milk concerts & poets στο οποίο προσκαλώ αγαπημένους μουσικούς και ποιητές. Τους σκηνοθετώ πότε μόνος πότέλε με άλλους φίλους που βοηθάνε και τους παρουσιάζω.
Περιέγραψε μας τον εαυτό σου με λίγα λόγια… Λέγομαι Κανελλοπουλος Θοδωρης και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1975. Αγάπησα την ζωγραφική και ακολούθησα λίγο πολύ έναν σχετικά κλασικό δρόμο ανθρώπου που αγαπάει τη ζωγραφική. Με νεανική αναζήτηση μαθητεία αγάπη, δίψα και έπειτα αφου εφτασα σε καποιο επιπεδο κατάφερα να συμμετεχω σε κάμποσες εκθέσεις. Μα αυτό θαρρώ δεν ενδιαφέρει και πολύ τον κόσμο. Και περισσότερο εμένα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι κάποτε ονειρεύτηκα να γίνω ποιητής. Ένιωσα την φωνη των λεξεων να ρεει στα ακροδαχτυλα μου και να περνα στα πινελα. Ένιωσα πως μέσω της ποίησης θα μπορούσα λέει να κάνω οτιδήποτε ήθελα στη ζωγραφική. Οτιδήποτε ήθελα στη ζωή.
Μέσω της ποίησης ανακάλυψα πως η τέχνη δεν έχει όρια. Πως όλες οι τέχνες ειναι μία τέχνη. Και πως κάτω απο αυτή την παραδοχή αν και εικαστικός μπορώ να ‘μαι λέει ότι θέλω. Μπορεί να ζωγραφίζω με λέξεις ή να παίζω μουσική με ζωγραφική και να μιλάω με χρώματα. Να συνομιλώ ή να συνδιαλέγομαι με τη γλυπτική το θέατρο την αρχιτεκτονική τη φωτογραφία. να χρησιμοποιω αλλες επιφανειες για να ζωγραφίζω σε αλλες διαστάσεις ή χωρις διαστάσεις. Μπορεί ακόμη να είμαι ένας άλλος. Να με λένε Δώρο Β Κανέλη ή κάπα πόετ ή milk μα κυριως ανθρωπο-αυτό το ελπιζω- και να συνομιλώ βουβά με τον εαυτό μου. Πριν 3 χρόνια ξεκίνησα το δεύτερο πέρασμα. Τη σύνδεση των εικαστικών με την μουσική και την ποίηση.
Το milk concerts& poets. Σε αυτό το κανάλι στο YouTube φιλοξενούμε, σκηνοθετούμε και παρουσιάζουμε μουσικούς και ποιητές που αγαπώ. Αν κάποιος ανατρέξει σ’ αυτό ο κανάλι θα δεί πως μέσα σε αυτα τα δυο χρόνια εχουμε φιλοξενήσει πάνω από 25 μουσικούς και ποιήτες. Οι περισότεροι απο αυτούς νέοι και πόλυ ταλαντούχοι. Αυτές οι μικρές ταινιούλες που μπορεί να βρει κανείς στο κανάλι μας είναι μία κατάθεση ψυχής και ένα τεραστιο κέρδος ή δώρο γιατί αυτό που καλούμαστε να σκηνοθετήσουμε είναι ενας κοσμος απο υπέροχες μουσικές και λέξεις. Ένα σύμπαν απο υπέροχους δημιουργούς.θεωρω την ποιηση ότι πιο σημαντικο εχω γνωρισει στον χώρο της τεχνης.
