Ο Τραϊκούδης Χρήστος είναι οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Τα σκάνδαλα στον πολιτικό αλλά και επιχειρηματικό κόσμο δεν αποτελούν ένα νέο-ελληνικό εφεύρημα. Υπήρξαν και θα υπάρξουν και σε άλλα εθνικά κράτη. Αυτό που διαφέρει είναι η συχνότητα με την οποία παρουσιάζονται, ο απόλυτος αριθμός εμφάνισης τους σε μία ορισμένη χρονικά περίοδο και το πώς απονέμεται η δικαιοσύνη με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους χωρίς όμως να παραβλέπεται και το περί δικαίου αίσθημα.
Στο Ελληνικό κράτος τα πράγματα φαίνεται ότι πήγαν στραβά εξ’ αρχής και έπρεπε να περάσουν σχεδόν 200 χρόνια για να ξεκινήσουν κάποια πράγματα να θυμίζουν κράτος δικαίου και αφού ξένοι ήρθαν μέσω των μνημονίων να μας αλλάξουν κάποια εκ των κακώς κειμένων της καθημερινότητας μας. Αυτές οι αλλαγές που μας επέβαλλαν δεν προέκυψαν από κάποια αγάπη για την Ελλάδα ως εθνικό κράτος αλλά κυρίως, ως συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, για τη σημασία που έχει η χώρα μας στη γεωπολιτική σκακιέρα μίας περιοχής η οποία ουσιαστικά διαμορφώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων της εποχής μας.
Το ότι ο λαϊκισμός συνεχίζει να έχει απήχηση σε μέρος των πολιτών σημαίνει ότι τούτο το φαινόμενο δρα ενάντια στη φιλελεύθερη δημοκρατία καθώς και σε όποια προσπάθεια γίνεται ώστε η εθνική οικονομία να ανακτήσει τη χαμένη της εξωστρέφεια.
Στην Ελλάδα βέβαια κάποιοι κοινωνικοπολιτικοί όροι παραφράζονται κατά το δοκούν, αφηρημένα ιδεολογήματα εμφανίζονται στο δημόσιο λόγο και στην πραγματικότητα φρούδες ελπίδες συντηρούν άρρωστες σχέσεις μεταξύ πολιτών και πολιτικών.
Με ένα σύνθημα την αλλαγή, ως παράδειγμα, συντηρήθηκε επί σχεδόν μία οκταετία τη δεκαετία του 80, ένα κόμμα στην εξουσία. Αλλαγή για ορισμένους υπήρξε όντως αλλά για τους υπόλοιπους ήταν η αρχή για ότι θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια μέχρι την επιβολή των μνημονίων αλλά συνάμα και μίας εικόνας σε βασικές υποδομές οι οποίες αργήσανε πολύ να γίνουν. Το μεγαλύτερο κακό όμως είναι ότι συντηρήθηκε στη συνείδηση του λαού, όχι όμως ευτυχώς όλων των πολιτών, ότι για να πετύχει κάποιος έπρεπε να είναι μέρος μία μειοψηφίας η οποία όμως δρούσε με τη νομιμοποίηση μίας πλειοψηφίας η οποία τελευταία έπρεπε να προσαρμοστεί στις επιταγές της πρώτης. Αυτό μόνο δημοκρατία δεν μπορούσε να λεχθεί ή σοσιολδημοκρατία μαζί με εθνική ανεξαρτησία και λοιπούς αφηρημένους όρους άσχετους με το τι πραγματικά συνέβαινε. Τα πακέτα Ντελόρ πάρθηκαν αλλά εμείς χρησιμοποιούσαμε ως εθνικό δίκτυο τον αυχένα Κατάρας και για να πας από Θεσσαλονίκη-Αλεξ/πολή έπρεπε να κλείσεις διανυκτέρευση στην Καβάλα, την ίδια στιγμή όπου τα μεγάλα αστικά κέντρα συνέχιζαν να πνίγονται ακόμη περισσότερο στο τούβλο και το τσιμέντο και στις δημόσιες υπηρεσίες έπρεπε σε ένα έγγραφο να σου βάλουν τόσες σφραγίδες και υπογραφές όπου στο τέλος δεν φαινόταν το κυρίως κείμενο.
Οι εικόνες της καθημερινότητας ενός πολίτη που ήταν εκτός αυτών των ομάδων μαρτυρούν πειστικά το τι ακριβώς συνέβαινε και αν υπήρξε κράτος δικαίου. Έφθανε ένα ζήτημα που αφορούσε σε δημόσιο χώρο στην αρμόδια υπηρεσία ενός δήμου από πολίτη για να γνωμοδοτήσει αν θα πρέπει να μοιραστεί μέρος αυτού σε μέλος της διοίκησης του, απαντούσε η αρμόδια υπηρεσία αρνητικά ως είναι λογικό κατ’ αρχάς και νόμιμο κατ’ αρχήν αλλά εν συνεχεία η απάντηση αυτή πήγαινε παρανόμως και πεισματικά στο κάλαθο των αχρηστών για να εξυπηρετηθεί πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα ο «συνάδελφος». Κάτι για το οποίο σε άλλα κράτη δεν θα γινόταν καν κουβέντα εδώ γινόταν Γολγοθάς. Προσέξτε και το επισημαίνω, για να σώσει δημόσια περιουσία. Τούτο δεν αποτελεί ως παράδειγμα που γεννήθηκε στο μυαλό μου γράφοντας αυτό το κείμενο, ήταν δυστυχώς ένα από τα πολλά περιστατικά βίας και νοθείας της δημοκρατίας καθώς και της δημιουργίας δήθεν πολιτικών προσώπων τα οποία μόνο πολιτική δεν ασκούσαν. Στην Ελλάδα λοιπόν σκάνδαλα συμβαίνανε και συμβαίνουν σε όλες τις βαθμίδες διοικήσεως και σε ζητήματα που έπρεπε να υπάρχουν σαφείς και απαράβατοί νόμοι. Είναι όλο αυτό το σκηνικό καθόλου άσχετο με τους πολλούς εμφυλίους που έχουν γίνει στο κράτος μας αλλά και με τους μικρούς καθημερινούς εμφυλίους που συνεχίζουν να υπάρχουν.
Έχετε ακούσει άραγε σε κάποιο σύγχρονο δυτικό κράτος, να χτίζει κάποιος όποιος θέλει και μετά να θέλουν κάποιοι διοικούντες να προσαρμόζουν τους πέριξ δημόσιους χώρους προς όφελος του παράνομου;
Να ήτανε όμως μόνον αυτά θα ρωτήσει αποκριθεί κάποιος που μας κάνουνε ακόμη ως κοινωνία να περπατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί; Σίγουρα δεν είναι μόνον τέτοια περιστατικά αλλά θα πρέπει ένα-ένα να διορθώνονται.
Αυτές οι μικρές χουντίτσες οι οποίες προφανώς είχανε χάσει το αίσθημα του μέτρου δεν αναδειχθήκανε στην κοινωνία από μόνες τους αλλά τους έσυρε μέρος της κοινωνίας στην επιφάνεια. Κάποιο άλλο μέρος της κοινωνίας μπορεί να έδινε τον καθημερινό του αγώνα για επιβίωση ή να καθόταν ήσυχο και αμέριμνο στον καναπέ του μέχρι το κακό να χτυπούσε και τη δική πόρτα. Είναι αυτό το μέρος της κοινωνίας το οποίο θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις μελλοντικές εξελίξεις τις οποίες ουδέποτε θα σκεφτούν όσοι δρούνε και δρούσανε απλά ως ομάδες συμφερόντων και όχι ως πολίτες ενός κράτους το οποίο βρίσκεται σε μία περιοχή με πολλούς εξωτερικούς κινδύνους. Όσο λοιπόν στο εσωτερικό της χώρας η ιστορία συνεχίζει να μας στοιχειώνει τόσο πιο ευάλωτοι θα είμαστε στο να μας εγκαταλείψουν ως αναξιόπιστους οι μεγάλοι.
Ξεκινήστε λοιπόν να ενδιαφέρεστε περισσότερο για τα μικρά καθημερινά προβλήματα, να νοιάζεστε για όποιον πάνε να αδικήσουν γιατί αυτά χτίζουν τη μεγάλη εικόνα η οποία πρέπει για πάν ενδεχόμενο να βελτιωθεί διότι στην τελικά αν, φυσικά το απεύχομαι, φθάσει εκείνη η ώρα, ξέρετε ποιοι στην πραγματικότητα θα καλεστούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και το φίδι έχει πολλά κεφάλια δυστυχώς.
