Στη νέα ατομική του έκθεση, ο Τάσος Χώνιας κατασκευάζει συναρπαστικές ψευδαισθήσεις εσωτερικών χώρων και αφηγείται ιστορίες «μέσα από τον καθρέφτη» με μυστηριακή ψιθυριστική αύρα, πολυπληθή εικονιστικά σύμβολα και επάλληλες δυνητικές αναγνώσεις.
Στο πολυσχιδές σύμπαν του Χώνια όπου ο λανθάνων χρόνος κυριαρχεί στον πραγματικό και όπου το στοιχείο του παράδοξου επιβάλλεται εντέλει στον με εξονυχιστική ρεαλιστική ενδελέχεια σχεδιασμένο χώρο, τα παλαιά δαιδαλώδη δωμάτια των νεοκλασικών, αποτυπωμένα με προοπτική δυναμική και ευρυγώνια, μετατρέπονται σε ανήσυχα αφηγήματα, σε κελύφη σχεδόν ψυχεδελικά, καθώς ο φαντασιακός γεωγραφικός τόπος και τα επιμέρους στοιχεία της σύνθεσης ζωντανεύουν εκ νέου για να αφηγηθούν μια νέα συνθήκη αλλότριων εσωτερικών περιστατικών με δεινό σχεδιασμό και επινοητικό χρωστήρα.
Ψυχρές γαλανές και ρόδινες φωσφορίζουσες δεσμίδες φωτός κεντημένες από σκοτεινά ημιτό νια, παιδικά vintage παιχνίδια εγκαταλελειμμένα από προγενέστερους ένοικους, στιλπνές κόκκινες πολυθρόνες από σκληρό απαστράπτον δέρμα τοποθετημένες εμφατικά από ένα άγνωστο χέρι εντός της φθοράς. προβολές χλωμών ανδρικών αποτροπαϊκών προτομών που εξέρχονται από τα βάθη αιώνων αιωρούμενες στο κατά τόπους φωτισμένο ημίφως, υπομνήσεις ανθρώπινης παρουσί- ας σε δωμάτια αδειανά, κατοικημένα από flipper, juke box και έκκεντρα τοποθετημένα τραπέζια του μπιλιάρδου, συνθέτουν μια πυκνή και παράδοξη δεξαμενή ετερόκλητων οιωνών και σημάτων, δεξιοτεχνικά αρθρωμένων από τον ζωγράφο.
Τα ερωτήματα και τα αινίγματα που τίθενται στον θεατή από τον Χώνια, οι αλλεπάλληλες προ- κλήσεις του βλέμματος και του νου, τα επίπονα σχεδιασμένα και προσεκτικά ορισμένα μονοπάτια του βλέμματος, συντελούν στην προτροπή των πολλαπλών αναγνώσεων της κάθε εικόνας, στην λεπταίσθητη ανάγκη της ερμηνευτικής διαδικασίας που διαφοροποιείται από έργο σε έργο, στην επιθυμία της αναψηλάφισης κάθε διαφορετικού αφηγήματος του ζωγράφου, εμβαθύνοντας τόσο στον συμβολισμό που το καθένα εμπερικλείει όσο και στην εκφραστική πλαστική του γλώσσα και της αλλεπάλληλες διακριτές σημάνσεις της ζωγραφικής διαδικασίας.
Με αφετηρία τη ρεαλιστική απεικόνιση οικείων εσωτερικών χώρων, ο Τάσος Χώνιας δημιουργεί μια ανοίκεια «αρχή». Η ζωγραφική του γεννά φαντασιακούς νέους τόπους, πυκνά και επιδέξια σκη- νικά όπου η σύνθεση τετριμμένων επίπλων και αντικειμένων γίνεται αντιληπτή ως μια καθηλωτική τόσο για το βλέμμα όσο και για τον νου τολμηρή εγκατάσταση που υπαινίσσεται εναλλακτικούς άγνωστους κόσμους. Το σενάριο του ζωγράφου, σχεδόν κινηματογραφικό, στρεβλώνει την αλήθεια που ο ίδιος ο χρωστήρας του έχει προηγουμένως στην εντέλεια κατακτήσει και αιχμαλωτίζει τη φαντασία και το βλέμμα του θεατή, εγκαλώντας τον να αποφασίσει ο ίδιος για το τι είναι αληθινό και τι όχι.
Οδηγώντας τον έτσι σε ένα δυσεπίλυτο μα συναρπαστικό εικονοπλαστικό σύμπαν με εικονοκλαστικές διαφυγές, μεταπλάθοντας το παλαιό γνώριμο σε κάτι νεαρό και παράδοξο και υπενθυμίζοντάς μας ένα θεώρημα του Αμερικανού φυσικού Richard Feynman για το τελευταίο: «Το παράδοξο δεν αποτελεί σημείο σύγκρουσης εντός της αλήθειας. Κυρίως, αποτελεί σημείο σύγκρουσης μεταξύ της αλήθειας και των αισθημάτων μας για το ποια θα έπρεπε να είναι η αλήθεια…».
Ίρις Κρητικού Μάιος 2019
