Η Λυδία Μαργαρώνη συμμετέχει στην ομαδική έκθεση ζωγραφικής «Αγάπα ως εαυτόν» στο Σεράφειο Δήμου Αθηναίων

Η ομαδική εικαστική έκθεση «Αγάπα ως εαυτόν» σε διοργάνωση του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου και επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού παρουσιάζεται στο Σεράφειο Δήμου Αθηναίων. Στο πλαίσιο της παρουσίασης διοργανώνεται στρογγυλή τράπεζα με τη συμμετοχή του ιδρυτή του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου Κωστή Σχιζάκη, της ιστορικού τέχνης Ίριδας Κρητικού, του Γιάννη Σπανούδη, ιδρυτή & διευθυντή του KROMA Magazine καθώς και εικαστικών που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση, με θέμα «Η διαδικασία της μοναχικής δημιουργίας στο εργαστήριο σε αβέβαιους καιρούς».

Με ποιον τρόπο βιώσατε το κατά μόνας στη δημιουργία κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού; Μόνο θετικό πρόσημο θα έβαζα σε αυτό το βίωμα. Ούτως ή άλλως η εικαστική δημιουργία είναι μια μοναχική διαδικασία. Έχουμε μάθει να είμαστε μόνοι και ο εγκλεισμός την ισχυροποίησε. Το πρωτόγνωρο ήταν η υποχρεωτικότητα και η απουσία των φυσικών αποδεκτών. Η Τέχνη επλήγη άμεσα. Η «απαγόρευση» θέασης των φυσικών έργων μας στους χώρους τέχνης και μια εξ ανάγκης ψηφιακή τους απόδοση, ήταν μια τρομακτική πραγματικότητα.

Τι σας έλειψε περισσότερο και τι σας παρηγόρησε πιο πολύ; Η επικοινωνία με άλλους εικαστικούς φάνηκε αναγκαία προκειμένου να μοιραστούμε την αγωνία μας για το μέλλον της τέχνης, αφού διαφάνηκε ότι η διάρκεια δεν θα ήταν μικρή. Το μέσο που προσφέρθηκε όσο κανένα άλλο ήταν το διαδίκτυο. Από αυτήν την αρνητική θα έλεγε κανείς εκ του μακρόθεν επικοινωνία, προέκυψε κάτι καινούργιο για την εικαστική μου υπόσταση. Μια ανέλπιστη συμπύκνωση επιθυμίας συναδέλφων εικαστικών για συνεργασία και ανταλλαγής εμπειριών, για τα νέα εργαλεία και τα νέα υλικά μας. Η ψηφιακή εικόνα, ο ήχος, η κίνηση, η καταγραφή της διαδικασίας, έγιναν τα καινούργια εργαλεία μας. Οι κοινές ανησυχίες μας έγιναν πυρήνας ομαδικότητας και συνεργασίας, προσδίδοντας παράλληλα με την μοναχικότητα της τέχνης μας, μιαν άλλη διάσταση.

Πώς αποκωδικοποιείται για εσάς προσωπικά το μήνυμα «Αγάπα ως Εαυτόν»; Η εικαστική δημιουργία, μαζί με την τοποθέτηση του «εαυτού» στην ανοίκεια πραγματικότητα που κληθήκαμε να διαχειριστούμε, έβαλε στη ζωή μου λέξεις και έννοιες, όπως στοχασμός, καταβύθιση στον εαυτό, επαναδιαπραγμάτευση της αμεσότητας της όρασης. Δηλαδή κοιτάζω ξανά, όχι έξω αλλά μέσα. Αυτοσυγκέντρωση, εστιάζοντας στα σχήματα του εαυτού. Μια επαναγνωριμία με εμένα.

Ποια είναι κατά την άποψή σας η θέση της τέχνης στη μετά covid-19 εποχή, παράλληλα με όσα βιώνουν σήμερα η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος; Από την ώσμωση της επικοινωνίας με τις συνεργασίες που προέκυψαν μέσω διαδικτύου, την έρευνα νέων τρόπων έκφρασης και κυρίως την ωριμότητα της ενδοσκόπησης, σίγουρα η τέχνη, τουλάχιστον όπως τη βιώνω εγώ, έγινε περισσότερο «πλούσια».

Σύντομο Βιογραφικό

Είμαι εικαστικός, απόφοιτος της ΑΣΚΤ Αθήνας στη ζωγραφική, με τριετή μεταπτυχιακή εργασία Γλυπτικής στην ΑΣΚΤ. Τα έργα μου καλύπτουν ευρύ φάσμα των εικαστικών (ζωγραφική, γλυπτική, trashart κατασκευές, εγκαταστάσεις, performances, LandArt εφήμερης τέχνης).

Τα έτη 2008-10 συνεργάστηκα με εταιρία Ανακύκλωσης Μετάλλων μέσω της Τέχνης, U.B.U. (Used But Useful) με γλυπτά από σκραπ. Είμαι μέλος του ΕΕΤΕ. Συμμετέχω σε καλλιτεχνικές ομάδες με ακτιβιστικό χαρακτήρα.

Από το 2020 δραστηριοποιούμαι στην ομάδα ΚαλλιέργειαΚαλλιέργεια και από το 2021 στο εικαστικό συνεργατικό σχήμα δυο ατόμων RefrACTionART https://refractionart.net/

Εκθέτω με ατομικές εκθέσεις και έχω συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές. Κείμενά μου έχουν δημοσιευτεί στον τύπο. Η συλλογή διηγημάτων «Τοτέμ» κυκλοφόρησε το 2020, από τις εκδόσεις Ιωλκός. Κατοικώ και εργάζομαι στον Πειραιά.