Η Βιβή Μεντζελοπούλου συμμετέχει στην εικαστική έκθεση «ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ: η Σαγήνη ενός Τόπου»

H γκαλερί ArteVisione παρουσιάζει την ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο: «ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ: η Σαγήνη ενός Τόπου». Την επιμέλεια της έκθεσης φέρει η Ιστορικός της Τέχνης ΕΚΠΑ, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Eλλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη. https://nikolenakalaitzaki.wordpress.com, [email protected]

Η Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, μεταξύ άλλων, σημειώνει: [[ Το τοπίο είναι μια παράδοξα αφηρημένη έννοια, ένα κατασκεύασμα του πολιτισμού και του νου μας… (Burckhardt, L.) ]]

Από τα μακρινά εκείνα χρόνια του ρομαντικού 19ου αιώνα, όπου η “Τοπιογραφία” συναντάται στην μεγαλύτερη της ακμή, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των ζωγράφων της εποχής, οι οποίοι επιδόθηκαν με ζήλο στην κατάκτηση της, μέχρι και σήμερα, κάμποσους αιώνες μετά, η εικονιστική απεικόνιση του “τοπίου” στην Τέχνη συνεχίζει να σαγηνεύει τους σύγχρονους εικαστικούς και το φιλότεχνο κοινό. Κι ενώ ο όρος “τοπίο”, στο λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας, αποδίδεται ως: “η γεωγραφική ενότητα με κοινά φυσικά χαρακτηριστικά”, στην πραγματικότητα της Τέχνης, το “τοπίο” συνιστά: μια ρεαλιστική αναπαράσταση ενός πραγματικού χώρου, φυσικού ή αστικού, ή ενός χώρου, αναγνωρίσιμου πάλι, που γεννάται μέσα από τους αφαιρετικούς, γεωμετρικούς, σουρεαλιστικούς, φαντασιακούς, μινιμαλιστικούς ή γεμάτους χρώμα κόσμους, του καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η θεώρηση του σπουδαίου μελετητή, Kenneth Clark, περί της αισθητικής του τοπίου στην Τέχνη, η οποία οδηγεί στην κατηγοριοποίηση του τοπίου ως μέσου εικονογραφικής έκφρασης: στο τοπίο των συμβόλων, στο τοπίο των γεγονότων, στο τοπίο της φαντασίας και στο ιδανικό τοπίο. Για τον John Ruskin, το ζωγραφικό τοπίο ορίζεται ως μια εμβριθής και παθιασμένη αναπαράσταση των φυσικών συνθηκών που προορίζονται για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η τέχνη της τοπιογραφίας αποτελεί μια διαχρονικά αγαπημένη θεματολογία, τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για το κοινό. Για ποιους λόγους θεωρείτε πως συμβαίνει αυτό και η τοπιογραφία μένει πάντοτε επίκαιρη; Η ζωγραφική του τοπίου  – που μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα θεωρείτο ελάσσων κλάδος της τέχνης, στάση που άλλαξε με την επικράτηση του ρομαντικού πνεύματος, όταν μεγάλοι καλλιτέχνες έδωσαν σ’ αυτόν τον τύπο ζωγραφικής καινούριο κύρος,  όπως οι William Turner, John Constable κ.α.( βλ. Ε.Η.Gombrich ” Το Χρονικό της Τέχνης ” βελτιωμένη έκδοση σελ 492 ) – αποτελεί αγαπημένη διαχρονικά και πάντοτε επίκαιρη θεματολογία, για μεν τους καλλιτέχνες λόγω της ελευθερίας που παρέχει τόσο για την επιλογή του θέματος, όσο και για την ερμηνεία του, ενώ για το κοινό είναι αγαπητή γιατί αφορά συνήθως θέματα απλά, εύκολα αντιληπτά – κυρίως για τους μή έχοντες ιδιαίτερη σχέση με την ζωγραφική – θέματα που μεταφέρουν στον θεατή όμορφες συνήθως εικόνες της φύσης, σκηνικά που κινούν την φαντασία, τον ταξιδεύουν και τον ξεκουράζουν, χωρίς να προβληματίζουν ιδιαίτερα, σε αντίθεση με την αποκαλούμενη εννοιολογική τέχνη.

Ποιας μορφής σαγήνη ασκεί σε εσάς η τοπιογραφία και απολαμβάνετε να καταπιάνεστε δημιουργικά μαζί της; Η ανυπέρβλητη ομορφιά και η αρμονία της φύσης πού προκαλούν συγκίνηση, η ηρεμία και η γαλήνη που αποπνέουν τα τοπία είναι που κάνουν πράγματι απολαυστική τη δημιουργική  ενασχόληση με την τοπιογραφία. Kάτι από αυτά θα ήθελα να επικοινωνούσα στους επισκέπτες της έκθεσης. Αλλά και η αίσθηση της ελευθερίας έχει να κάνει με την σαγήνη που ασκεί η τοπιογραφία, ελευθερία τόσο ως προς την επιλογή του θέματος, όσο και ως προς την απόδοσή του, την ερμηνεία του, διότι η δημιουργία του τοπίου  “επιτρέπει” περισσότερη ελευθερία ερμηνείας σε σχέση με την τέχνη της προσωπογραφίας, η οποία αναγκαστικά περιορίζει στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του εικονιζόμενου προσώπου, με τις αντίστοιχες δυσκολίες απόδοσής τους

Μιλήστε μας για το έργο της συμμετοχής σας στην έκθεση (περιγραφή, πηγή έμπνευσης, τεχνική απόδοση).

Αγροικία στα περίχωρα της Φλώρινας, άποψη από αίθουσα της Σχολής Καλών Τεχνών, λίγες ημέρες μετά το πρώτο χιόνι. Αναπαραγωγή σπουδής – από μικρότερο έργο  με ακρυλικά –  εκ του φυσικού, που είχε δημιουργηθεί καθ’ υπόδειξη καθηγητή μας να ζωγραφήσουμε ό,τι βλέπαμε από όποιο παράθυρο της Σχολής επιθυμούσαμε. Η νοσταλγία των χρόνων της Σχολής, της πόλης της Φλώρινας και η ανάμνηση εκείνης ημέρας  κινητοποίησαν το ερέθισμα για τη δημιουργία του ίδιου θέματος με λάδι πλέον σε καμβά.

Σύντομο βιογραφικό :

Η Βιβή (Παρασκευή) Μεντζελοπούλου κατάγεται από το Αίγιο, γεννήθηκε στο Αγρίνιο.

Σπούδασε Νομικά στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Μεταπτυχιακά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Παρίσι ll ( Paris ll Sorbonne ) στην Γαλλία και Ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Φλώρινα, με καθηγητές τους Χάρη Κοντοσφύρη, Γιάννη Καστρίτση και Εκτορα Παπαδάκη. Εχει εκθέσει έργα της σε δύο ατομικές εκθέσεις στη Φλώρινα στο “Πολιτιστικό Κέντρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ” και στο “Καφενείο των Γυναικών” και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην Φλώρινα. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ, ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.

Συμμετέχουν οι εικαστικοί: Ελένη Αρβανιτάκη • Αντιγόνη Βαλέρη • Ειρήνη Βαμβουκάκη • Δέσποινα Βαξεβανίδη • Σταυρούλα Βελισσαροπούλου • Δημήτρης Βογιαζόγλου • Ελένη Βογιατζάκη • Αλέξανδρος Βούτσας • Ειρήνη Γεωργοπούλου • Ελένη Γιούργου • Αικατερίνη Γούναρη • Αργυρώ Δρίβα • Γιάννης Επταμηνιτάκης • Μαρία Ζαβιτσάνου • Στέλλα Ζωγράφου • Κυριάκος Θεοχάρους • Ροδάμανθη Κόλλια – Ρίζου • Βασιλική Κοσκινιώτου • Θάνος Λιάκος • Ειρήνη Λιάσκου • Κωνσταντίνα Μαραγκού • Ελένη Μαρκάκη • Βιβή Μεντζελοπούλου • Ιωάννα Μιχαήλ • Ειρήνη Μονομμάτου • Όλγα Μούτσιανου • Κωνσταντίνα Ντζιαβού • Σωτηρία Ορφανού • Διονύσιος Παντελής • Μαρία Παπαδοπούλου • Δημήτρης Παπανικολάου • Βαγγέλης Παππάς • Βασιλική Πουρίδου • Σπύρος Ρωμάνος • Ελένη Σπαντιδάκη • Δέσποινα Στεφάνογλου • Μάξιμος Τζωρτζάκης • Νίκος Χιωτίνης • Έλλη Χούσου.

*Στο χώρο τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως αυτά έχουν εξαγγελθεί με υποχρεωτική προσέλευση με: μάσκα, πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης ή Rapid test 72 ωρών.