Η Στέλλα Ζωγράφου συμμετέχει στην εικαστική έκθεση «ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ: η Σαγήνη ενός Τόπου»

H γκαλερί ArteVisione παρουσιάζει την ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο: «ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ: η Σαγήνη ενός Τόπου». Την επιμέλεια της έκθεσης φέρει η Ιστορικός της Τέχνης ΕΚΠΑ, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Eλλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη. https://nikolenakalaitzaki.wordpress.com, [email protected]

Η Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, μεταξύ άλλων, σημειώνει: [[ Το τοπίο είναι μια παράδοξα αφηρημένη έννοια, ένα κατασκεύασμα του πολιτισμού και του νου μας… (Burckhardt, L.) ]]

Από τα μακρινά εκείνα χρόνια του ρομαντικού 19ου αιώνα, όπου η “Τοπιογραφία” συναντάται στην μεγαλύτερη της ακμή, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των ζωγράφων της εποχής, οι οποίοι επιδόθηκαν με ζήλο στην κατάκτηση της, μέχρι και σήμερα, κάμποσους αιώνες μετά, η εικονιστική απεικόνιση του “τοπίου” στην Τέχνη συνεχίζει να σαγηνεύει τους σύγχρονους εικαστικούς και το φιλότεχνο κοινό. Κι ενώ ο όρος “τοπίο”, στο λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας, αποδίδεται ως: “η γεωγραφική ενότητα με κοινά φυσικά χαρακτηριστικά”, στην πραγματικότητα της Τέχνης, το “τοπίο” συνιστά: μια ρεαλιστική αναπαράσταση ενός πραγματικού χώρου, φυσικού ή αστικού, ή ενός χώρου, αναγνωρίσιμου πάλι, που γεννάται μέσα από τους αφαιρετικούς, γεωμετρικούς, σουρεαλιστικούς, φαντασιακούς, μινιμαλιστικούς ή γεμάτους χρώμα κόσμους, του καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η θεώρηση του σπουδαίου μελετητή, Kenneth Clark, περί της αισθητικής του τοπίου στην Τέχνη, η οποία οδηγεί στην κατηγοριοποίηση του τοπίου ως μέσου εικονογραφικής έκφρασης: στο τοπίο των συμβόλων, στο τοπίο των γεγονότων, στο τοπίο της φαντασίας και στο ιδανικό τοπίο. Για τον John Ruskin, το ζωγραφικό τοπίο ορίζεται ως μια εμβριθής και παθιασμένη αναπαράσταση των φυσικών συνθηκών που προορίζονται για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η τέχνη της τοπιογραφίας αποτελεί μια διαχρονικά αγαπημένη θεματολογία, τόσο για τους καλλιτέχνες, όσο και για το κοινό. Για ποιους λόγους θεωρείτε πως συμβαίνει αυτό και η τοπιογραφία μένει πάντοτε επίκαιρη; Το τοπίο στην τέχνη είναι μια άπειρη και δυναμική οριοθέτηση της φύσης, που εξαρτάται από το βλέμμα του καλλιτέχνη που το διαμορφώνει. Είναι αλληλένδετο με την ανθρώπινη ύπαρξη και τους δεσμούς που ενώνουν στενά τους τόπους με την προσωπικότητα και την εμπειρία. Αυτό του προσδίδει μοναδικότητα, το κάνει ανεξάντλητο και διαχρονικό τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για το κοινό.

Ποιας μορφής σαγήνη ασκεί σε εσάς η τοπιογραφία και απολαμβάνετε να καταπιάνεστε δημιουργικά μαζί της; Για εμένα το τοπίο είναι ένα γοητευτικό θέμα γιατί είναι ανεξάντλητο. Δίνει στο δημιουργό του χώρο για πολλούς πειραματισμούς ως προς την πολυμορφία της φύσης, τις ποιότητες του φωτός, τις εναλλαγές των εποχών και των φυσικών φαινομένων. Εγώ αισθάνομαι απελευθέρωση όταν συνθέτω τοπία, άλλες φορές υπαρκτά άλλες φανταστικά είναι ταξίδια μνήμης, διαδρομές ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο.

Μιλήστε μας για το έργο της συμμετοχής σας στην έκθεση (περιγραφή, πηγή έμπνευσης, τεχνική απόδοση) Το έργο με τίτλο «Νοσταλγία» με το οποίο συμμετέχω στην έκθεση αποτελεί μέρος της νέας μου δουλειάς που έχει να κάνει με αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν «νοητική περιπλάνηση» ή αλλιώς αφαίρεση. Μιλάει για την πρόσκαιρη απόσπαση της προσοχής και την προσωρινή «φυγή» μέσω των «ξύπνιων» ονειρικών ταξιδιών που κάνουν σώμα και πνεύμα να διαχωρίζονται αλλά και να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή. Στο έργο «Νοσταλγία» πηγή έμπνευσης αποτέλεσε ένα αγαπημένο μου τοπίο από τη Λέρο. Στα νοσταλγικά μας ταξίδια εκφράζεται η μελαγχολική επιθυμία της επιστροφής, στους τόπους της ψυχής όπου υπάρχουν όλα όσα μας συνδέουν με αυτά που έχουμε ζήσει, ταξιδέψει  και αγαπήσει. Τεχνικά για την υλοποίηση αυτού του έργου έχω χρησιμοποιήσει λάδια και ακρυλικά μαζί σε μια μεικτή τεχνική.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Στέλλα Ζωγράφου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και μεγάλωσε στη Λέρο τόπο καταγωγής της. Σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια από όπου και αποφοίτησε με άριστα το 2004. Έχει παρακολουθήσει διετή προγράμματα σπουδών για τα κουστούμια θεάματος, χαρακτική, αισθητική, ψυχολογία της φόρμας και διδακτική της τέχνης. Η καλλιτεχνική της διαδρομή  χαρακτηρίζεται από ζωγραφικές αναζητήσεις  που ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις  και έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και Ιταλία. Από το 2004 είναι μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. 

Συμμετέχουν οι εικαστικοί: Ελένη Αρβανιτάκη • Αντιγόνη Βαλέρη • Ειρήνη Βαμβουκάκη • Δέσποινα Βαξεβανίδη • Σταυρούλα Βελισσαροπούλου • Δημήτρης Βογιαζόγλου • Ελένη Βογιατζάκη • Αλέξανδρος Βούτσας • Ειρήνη Γεωργοπούλου • Ελένη Γιούργου • Αικατερίνη Γούναρη • Αργυρώ Δρίβα • Γιάννης Επταμηνιτάκης • Μαρία Ζαβιτσάνου • Στέλλα Ζωγράφου • Κυριάκος Θεοχάρους • Ροδάμανθη Κόλλια – Ρίζου • Βασιλική Κοσκινιώτου • Θάνος Λιάκος • Ειρήνη Λιάσκου • Κωνσταντίνα Μαραγκού • Ελένη Μαρκάκη • Βιβή Μεντζελοπούλου • Ιωάννα Μιχαήλ • Ειρήνη Μονομμάτου • Όλγα Μούτσιανου • Κωνσταντίνα Ντζιαβού • Σωτηρία Ορφανού • Διονύσιος Παντελής • Μαρία Παπαδοπούλου • Δημήτρης Παπανικολάου • Βαγγέλης Παππάς • Βασιλική Πουρίδου • Σπύρος Ρωμάνος • Ελένη Σπαντιδάκη • Δέσποινα Στεφάνογλου • Μάξιμος Τζωρτζάκης • Νίκος Χιωτίνης • Έλλη Χούσου.

*Στο χώρο τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως αυτά έχουν εξαγγελθεί με υποχρεωτική προσέλευση με: μάσκα, πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης ή Rapid test 72 ωρών.