“Εδώ και κάποια χρόνια, εμπνέομαι από τη φύση. Μου αρέσει να ζωγραφίζω τη
θάλασσα και τα δέντρα, δίνοντάς τους πολλές φορές μια ανθρώπινη υπόσταση. Τουλάχιστον, έτσι το νιώθω εγώ..”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με την τέχνη; Ξεκίνησα να ζωγραφίζω από το δημοτικό, γύρω στα 8-9 χρονών. Το πρώτο ερέθισμα ήρθε, όταν είχε πάρει η αδερφή μου τέμπερες και ζωγράφιζε πάνω σε ξυλοτέξ. Τότε δοκίμασα κι εγώ να ζωγραφίσω και δεν σταμάτησα ποτέ.
Στα 13 έμαθα ότι υπάρχει Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και το έβαλα στόχο να περάσω. Όταν τελείωσα το σχολείο, κατέβηκα στην Αθήνα σε φροντιστήριο και τότε ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο συστηματικά και
συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Τα έργα μου είναι πιο κοντά στο κίνημα του νεορεαλισμού. Στα πορτρέτα
που ζωγραφίζω, οι φιγούρες είναι ρεαλιστικά δοσμένες, όμως με έναν αφαιρετικό τρόπο, καθώς συνήθως απουσιάζει το φόντο. Με αυτόν τον τρόπο, δίνεται έμφαση στο πρόσωπο που απεικονίζεται και στους συμβολισμούς, οι οποίοι μπορεί να είναι διαφορετικοί για τον καθένα. Στα τοπία, κινούμαι με τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας όμως περισσότερο χρώμα.
Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Ανάλογα με τη φάση της ζωής μου, η πηγή έμπνευσής μου αλλάζει. Παλιότερα, σε μία περίοδο κατά την οποία περνούσα βαθειά μελαγχολία, αντλούσα έμπνευση από τους ανθρώπους, κυρίως τις γυναίκες και τη
γυναικεία ψυχολογία, αλλά και τα ίδια μου τα συναισθήματα. Κυρίως τα πιο σκοτεινά και για αυτό χρησιμοποιούσα σκούρα χρώματα με κάποια έντονα κόκκινα και μπλε.
Έπειτα, θέλοντας να εκφράσω πιο φωτεινά συναισθήματα, αντλούσα έμπνευση
από την παιδικότητα, ζωγραφίζοντας παιδικές φιγούρες, βάζοντας περισσότερο χρώμα και βγάζοντας προς τα έξω περισσότερη αισιοδοξία. Εδώ και κάποια χρόνια, εμπνέομαι από τη φύση. Μου αρέσει να ζωγραφίζω τη
θάλασσα και τα δέντρα, δίνοντάς τους πολλές φορές μια ανθρώπινη υπόσταση. Τουλάχιστον, έτσι το νιώθω εγώ.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Θεωρώ πως είναι δύσκολο για τον ίδιο τον καλλιτέχνη να διακρίνει τις
επιρροές στο έργο του. Παρόλα αυτά, έχω διαπιστώσει ανά τα χρόνια πως
μπορεί μια φόρμα ή ένα χρώμα στο έργο κάποιου καλλιτέχνη να με επηρεάσει
και να δημιουργήσω κάτι τελείως διαφορετικό. Καλλιτέχνες που θαυμάζω
πάντως, είναι ο Γκίκας, ο Μόραλης, ο Τέτσης, ο οποίος ήταν και δάσκαλός μου στη σχολή. Ο Βαν Γκογκ για τα χρώματά του, και από σύγχρονους, ο Κίφερ, για το δυναμισμό του.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Δεν αντιμετωπίζω τη ζωγραφική ως πρόκληση αλλά ως μέσο έκφρασης. Είναι μία ανάγκη που πηγάζει από μέσα μου. Με τη ζωγραφική ξεφεύγω από τις
προκλήσεις της ζωής και χάνομαι στο δικό μου κόσμο, μέσα στον οποίο τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Ίσως τελικά, αυτή να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, να ζωγραφίσω για τη δική μου ευχαρίστηση, χωρίς δεύτερες
σκέψεις.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Η τέχνη είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της χώρας μας, από την
αρχαιότητα ακόμη. Στη σύγχρονη Ελλάδα, όμως, πολλές φορές έρχεται σε δεύτερη θέση. Ούσα καθηγήτρια καλλιτεχνικών για πολλά χρόνια διαπίστωσα πως το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αφήνει μεγάλο περιθώριο για τη διεύρυνση του ενδιαφέροντος των μαθητών για την τέχνη. Επίσης, τώρα με την πανδημία φαίνεται ότι η τέχνη δεν έιναι το πρώτο
μέλημα της κυβέρνησης. Το κράτος δεν μερίμνησε για σημαντικό μέρος καλλιτεχνών, οι οποίοι έμειναν χωρίς δουλειά λόγω της κατάστασης. Έτσι, δημιουργήθηκε και το κίνημα #supportartworkers στα social media. Εφόσον, και η προβολή της τέχνης στα ΜΜΕ είναι περιορισμένη, οι καλλιτέχνες με
δική τους πρωτοβουλία μεταφέρουν την τέχνη τους σε μια digital εποχή, διεκδικώντας τον χώρο που τους ανήκει. Έτσι, λοιπόν, οι καλλιτέχνες μπορούν να εκμεταλλευτούν την ευρεία προβολή που προσφέρουν τα digital
media, έτσι ώστε η τέχνη να εισχωρήσει στις ζωές όλων των πολιτών, και
σε αυτών που μπορεί να μην έχουν πρόσβαση σε αυτήν με άλλο τρόπο. Με
αυτόν τον τρόπο μπορούν να επικοινωνήσουν ιδέες και ιδανικά.
Η τέχνη οφείλει να έχει πολιτικό και κοινωνικό λόγο. Οφείλει να περνάει
μηνύματα, τα οποία πηγαίνουν μπροστά την ανθρωπότητα και την εξελίσσουν.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε καλείται να εμψυχώσει τους πολίτες. Να τους προσφέρει μία διέξοδο από τις δυσκολίες της
καθημερινότητας και να καλλιεργήσει την πνευματική διαύγεια.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Δεν θέλω να προγραμματίζω συνήθως το επόμενο βήμα. Αφήνω τη δουλειά μου να με οδηγεί.
Σκαρλάτου Θεανώ βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας από το 1979-1984. Ζωγραφική στο εργαστήρι του Τέτση και αγιογραφία με τον Ξυνόπουλο.
Είναι μέλος του συλλόγου καλλιτεχνών Εικαστικών τεχνών Βόρειας Ελλάδας.
Ατομικές εκθέσεις
1985 Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Καλαμαριάς
1987 Αίθουσα τέχνης ”Επίπεδα”, Αθήνα
1988 Πειραματική σκηνή θέατρο Αμαλία
1995 Γκαλερί ”Ωχρα”, Θεσσαλονίκη
Ομαδικές εκθέσεις
1984 Γκαλερί ”Εξώστης”, Θεσσαλονίκη
2003 Δημοτική Πινακοθήκη, ”Η Γυναίκα ως θέμα έμπνευσης και ως δημιουργός”
2004 Κέντρο Νεότητας Remezzo
2005 Iανός
2006 Casa Bianca, ”Γυναίκες Εικαστικοί Δημιουργοί της Θεσσαλονίκης”
2007 Περιστύλιο του Κινηματοθεάτρου “Αριστοτέλειον”
Ως μέλος του ΣΚΕΤΒΕ συμμετείχε σε πολλές ομαδικές, στην πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο Στρατόπεδο Κόδρα, στο Ξενοδοχείο Capsis.
Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Ζει και εργάζεται Θεσσαλονίκη.
