Αγγελάκα Εύα: “Συχνά αυτοπροσδιορίζομαι ως καλλιτέχνης δουλεύοντας πολύ… οδεύοντας προς την αλήθεια μου”

“Θεωρώ σημαντικό να υπάρχει η τέχνη στο δημόσιο χώρο, καθώς επιδρά σε πολλαπλά επίπεδα στον άνθρωπο και την τοπική κοινωνία”

Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με την τέχνη; Όταν ζούσα στην Ιαπωνία την περίοδο 2004-2009, είχα κάνει μαθήματα Ιαπωνικής κεραμικής και καλλιγραφίας. Συστηματικά ξεκίνησα να ασχολούμαι το 2017, όταν πήρα την απόφαση -που ήταν παιδικό όνειρο- να δώσω στην Καλών Τεχνών Αθήνας και ξεκίνησα φροντιστήριο σχεδίου. Από μικρή διατηρούσα συχνή επαφή με τη σύγχρονη τέχνη, καθώς επισκεπτόμουν μόνη πολλές εκθέσεις, χωρίς να έχω κάποιο ερέθισμα από το φιλικό μου περιβάλλον. Θυμάμαι ως έφηβη πόσο εντύπωση μου είχε κάνει η έκθεση του Nobuyoshi Araki και της Karen Kilimnik στη Ρεβέκκα Καμχή.

Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό.

Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Από τα πάντα τριγύρω μου. Από το φως και τη σκιά. Από την ομορφιά που βλέπω. Από πάτερν που βλέπω να σχηματίζονται στο πεζοδρόμιο με πεταμένα φύλλα, σκουπίδια, συνδυασμούς υλικών και υφών στην καθημερινότητα, από το πως στοιβάζονται τυχαία πράγματα, από λάθη, ατέλειες, ατυχήματα, από ήχους, αισθήματα, ατμόσφαιρες, από αυτά τα οποία ερευνώ εννοιολογικά/ προσωπικά, από άλλους καλλιτέχνες ή άλλες μορφές τέχνης, από τους φίλους μου, τους ανθρώπους που θαυμάζω, από “μαγικούς” κόσμους παραμυθιών.. Νομίζω ότι η διαδικασία της τέχνης δεν σταματά ποτέ και απασχολεί έναν καλλιτέχνη 24/7.

Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Η λίστα είναι μεγάλη, επισκέπτομαι σταθερά μουσεία και γκαλερί στο εξωτερικό και κατά καιρούς επηρεάζομαι από διαφορετικούς καλλιτέχνες καθώς εξελίσσομαι εικαστικά. Αγαπώ σταθερά τους Alberto Giacometti, Gerhard Richter, Rothko και ξεχνιέμαι με την Kiki Smith, την Karen Kilimnik. Επίσης, η Ιαπωνική αισθητική, μιας και έζησα αρκετά χρόνια εκεί, μάλλον είναι εμφανής στα έργα μου σύμφωνα με τα σχόλια που ακούω – και όσον αφορά την χρωματική μου παλέτα και τη χρήση Ιαπωνικής μελάνης –  αν και δεν είναι κάτι συνειδητό.

Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Να ειμαι απολυτα ειλικρινης με αυτο που κανω, κατι που σημαινει οτι συχνά αυτοπροσδιορίζομαι ως καλλιτέχνης δουλεύοντας πολύ και πετώντας ότι είναι περιττό ή μη απαραίτητο οδεύοντας προς την αλήθεια μου. Αυτο σαν διαδικασία περιλαμβάνει το να κάνω έργα που γίνονται εν μέρει για να φυγουν απο το συστημα μου και να ξεκαθαρίσει η εικαστική μου γλώσσα. 

Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο; Βλέπω πως ο κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο για κάποιες μορφές τέχνης και λιγότερο για κάποιες άλλες. Στην Αθήνα που γνωρίζω, το κοινό είναι ενημερωμένο αν και σαν κοινωνία έχουμε στερηθεί την σχολική καλλιτεχνική εκπαίδευση. Θεωρώ σημαντικό να υπάρχει τέχνη στο δημόσιο χώρο, καθώς επιδρά σε πολλαπλά επίπεδα στον άνθρωπο και την τοπική κοινωνία.

Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με το στήσιμο του προσωπικού μου εργαστηρίου και σκέφτομαι τρόπους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ένας κοινωνικός χώρος τέχνης, όπου ιδανικά θα συνυπάρχουν διαφορετικοι καλλιτέχνες.

Παράλληλα εργάζομαι σε μια νέα ενότητα δουλειάς που προεκτείνει εννοιολογικά την ατομική έκθεση που εγκαινίασα με ένα workshop το Δεκέμβριο 2021 στο Orangerie & Bonsai Garten της Ζυρίχης. Για το συγκεκριμένο project σε συνεργασία με την φοβερή μου επιμελήτρια Ελένη Μιχαηλίδη λάβαμε χρηματοδότηση από την ProHelvetia και αυτό μου έδωσε μια δυνατή ώθηση να συνεχίσω να δουλεύω εντατικά ώστε να εξελιχθώ σε αυτά που αγαπώ. Προσπαθώ να βελτιώνομαι διαρκώς ως άνθρωπος και καλλιτέχνης.

Σύντομο bio. Η Ευα Αγγελάκα ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Μονάχου. Κάτοχος πτυχίου Ιαπωνικού πολιτισμού από το Kokusai Budo University της Ιαπωνίας και μεταπτυχιακού Ιαπωνικών Σπουδών από το πανεπιστήμιο Lund της Σουηδίας, τώρα ολοκληρώνει τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Οι προηγούμενες σπουδές της και η μακρόχρονη παραμονή της σε Ιαπωνία και Σουηδία, συμπληρώνουν την καλλιτεχνική της πρακτική.

Η ιαπωνική έννοια “wabi-sabi” που αναδεικνύει την παροδικότητα και ατέλεια των πραγμάτων, ειναι κεντρικής σημασίας ως έννοια και μεθοδολογία στο έργο της. Στα έργα της αναδεικνύεται η υλικότητα, οι υφές και τα λάθη που προκύπτουν από ευαισθητες και χειρωνακτικές μεθόδους σε αντίθεση με συστηματοποιημένες και ψηφιοποιημένες διαδικασίες.

Η φύση, το εξωπραγματικό, το παραμυθικό και η ταυτότητα που βρίσκεται σε ένα κοσμοπολίτικο ή και μεταιχμιακό σημείο – ως απόρροια της διαβίωσης της στην Ιαπωνία, Σουηδία και αλλού- αποτελούν κεντρικές έννοιες του έργου της και αντιμετωπίζονται μέσω της εξερεύνησης της σχέσης της καλλιτέχνη με σταθερά, αρχετυπικά και παγκόσμια στοιχεία, των οποίων η γέννηση δεν έχει συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο χρόνο αλλά που καθορίζουν την ανθρωπότητα ως τέτοια.