Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Στα αγκάθια σύρθηκα
να διασχίζω δρόμους ερημιάς
και η ταπεινή ψυχή
να δέρνεται απ’ του ήλιου το καμίνι
κάτωχρη από ζωή
σκιαγμένη από τον χάρο
ντυμένη με τα δάκρυα
– πολύτιμο φουστάνι –
σε ένα χρώμα ανεξίτηλο
Μαγιάτικου ουρανού
που πάγωσε στο αγριοκαίρι.
Το κέρασμα
Αδόκητες σιωπές
στα κύματα του πελάγους…
Βοριάς ξεφύλλισε
το βιβλίο της νύχτας
με το συννεφιασμένο εξώφυλλο.
Τα πουλιά αφουγκράστηκαν τα κύματα
στο μακρινό γαλάζιο.
Ήπιες το κόκκινο κρασί της φωτιάς
και μέθυσες στον άνεμο της νιότης σου
με φίλους τα αμέτρητα αστέρια
του μαύρου ουρανού
και το όνειρό σου
που μόνο εσύ το γνώριζες
και το ποθούσες.
