“…Όταν καλλιεργηθεί η παιδεία, πρώτα μέσα στις οικογένειές μας και μετά από το σχολείο και την πολιτεία, θα δημιουργηθεί και η ανάγκη της τέχνης για το δημόσιο χώρο”
Πώς και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με την Τέχνη; Σαν σχεδιαστής μόδας η ενασχόλησή μου με την τέχνη ήταν καθημερινή. Από το 1997 έως το 2012, όπου έκλεισα οριστικά την τηλεόραση και έναν κύκλο ζωής, αποφάσισα να κάνω κάτι πιο ολοκληρωμένο. Το 2013 έκδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα και ξεκίνησα να φτιάχνω τους δικούς μου τρίμετρους καμβάδες.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται; Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς κατά τη γνώμη μου. Είναι η ανάγκη, ή η επίσκεψη της μούσας, όπως έγραψε ο Όμηρος, που σε ξυπνάει από τον όποιο λήθαργο και αναστατώνει τις σκέψεις και το σώμα.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Δε γνωρίζω πραγματικά να σας απαντήσω. Αν κοιτάξω τα έργα μου και πρέπει να τα εντάξω κάπου θα πω πως έχουν στοιχεία και από εξπρεσιονισμό και από ιμπρεσιονισμό, ίσως και λίγο pop art. Ένας καθηγητής ιστορίας της τέχνης, της σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, είπε πως η τεχνική μου είναι μοναδική, αποκρυπτογράφησε την προσωπικότητά μου μέσα από μερικές πινελιές και μπορώ να πω πως έπεσε μέσα στα περισσότερα, αν όχι σε όλα.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Μπορεί να είναι μια εικόνα, ή μια σκέψη, ή χρώματα, ή συναισθήματα, ή απλά η μούσα που με ωθεί. Οι εκφράσεις των ανθρώπων και το βλέμμα τους είναι αυτά που με συγκλονίζουν! Το σίγουρο είναι πως μετά από ένα ταξίδι, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, θέλω να κλειστώ στο χώρο μου και να ζωγραφίζω ακατάπαυστα.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Υπάρχουν σίγουρα αμέτρητοι καλλιτέχνες που θαυμάζω και παρακολουθώ καθημερινά, αλλά δεν πιστεύω πως με έχουν επηρεάσει συνειδητά, ίσως να το έκαναν ασυνείδητα.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Να μπορώ κάποτε να ζω εξ ολοκλήρου από την τέχνη μου και να μην χρειάζεται να κάνω και άλλες εργασίες για τα προς το ζην.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα, αλλά ως επί το πλείστον οι Έλληνες δεν αγαπάνε την τέχνη. Αντί να αγοράσουν έναν πίνακα για τον τοίχο του σπιτιού τους και να στηρίξουν έναν ζωγράφο, αγοράζουν σωρηδόν κορνιζαρισμένες φωτοτυπίες από πολυκαταστήματα. Δεν έχουν την παιδεία των βόρειων ευρωπαίων για παράδειγμα, που ένα απλό απόγευμα της εβδομάδας θα πάνε επίσκεψη σε ένα μουσείο. Γνωρίζω ανθρώπους που ταξίδευσαν αρκετές φορές στο Λονδίνο, και εκτός από τα μάρμαρα του Παρθενώνα δεν ξέρουν τι άλλο υπάρχει στο Βρετανικό μουσείο ή έχουν πάει στο Παρίσι και δεν έχουν επισκεφτεί το Λούβρο. Αθηναίοι που δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την Ακρόπολη, δήμαρχοι που δεν θέλουν την τέχνη στις πόλεις τους και δεν επιτρέπουν σε καλλιτέχνες να ζωγραφίσουν και να τις ομορφύνουν. Όταν καλλιεργηθεί η παιδεία, πρώτα μέσα στις οικογένειές μας και μετά από το σχολείο και την πολιτεία, θα δημιουργηθεί και η ανάγκη της τέχνης για το δημόσιο χώρο.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Να φροντίζω να είμαι υγιής, να βοηθάω περισσότερο τους συνανθρώπους μου, να συναναστρέφομαι με περισσότερους θετικούς ανθρώπους, να ταξιδεύω όσο μπορώ περισσότερο, ώστε να γεμίζω το μυαλό μου με εικόνες και ύστερα να τις αποτυπώνω στον καμβά ή στο χαρτί. Να κάνω μια μεγάλη έκθεση και να σας καλέσω όλους και όλες!
Bio. Ο Χρήστος Ε. Αναστασόπουλος γεννήθηκε την Τρίτη 1η του Μάρτη το 1977 που το χιόνι έπεφτε πυκνό. Οι πρώτες μουσικές που τον συντρόφευσαν ήταν αυτές της Disco, της Pop, μα και των κλαρίνων που ακούγονταν στη διαπασών καθημερινά. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Πολυκλαδικό Λύκειο της Ηλιούπολης κι αμέσως μετά τη στρατιωτική θητεία φοίτησε στη Σχολή Σχεδίου Μόδας Βελουδάκης. Το 1999 ξεκίνησε να εργάζεται ως στυλίστας σε περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, ενώ σαν ενδυματολόγος έφτιαξε τα κοστούμια για αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Το 2007 παρουσίασε τις πρώτες του Collection ρούχων ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τα πρώτα του μυθιστορήματα. Μιλάει αγγλικά και λίγα πλέον ιαπωνικά. Όταν δεν γράφει ή δεν κατασκευάζει ρούχα ζωγραφίζει σε καμβάδες, ξύλα, πέτρες ή και τοίχους. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο κλειδούχος και ο γιος του φεγγαριού» απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας, ενώ ακολούθησαν το «3-τρία», το «Καλοκαίρι – Η πτώση του αόρατου πέπλου», το συλλογικό έργο «Οίκος νυφικών» και το «Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου».
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο facebook.com/ChristosE.Anastasopoulos. (less)
