Μάριος Λεβέντης
Αυτή η άτακτη κοινωνία περνάει διαρκώς παρατεταμένη εφηβεία περιμένοντας μάταια από τον εαυτό της να ενηλικιωθεί. Κι η πάσα αλήθεια είναι πως υποφέρει συχνά από τους φρονιμίτες της που δεν λένε να βγουν για να καταφέρει επιτέλους να ηρεμήσει, να ωριμάσει και να φρονιμέψει.
Αυτή η άτακτη κοινωνία δεν νοιάζεται ούτε για την τάξη, ούτε για την τακτική της. Θέλει να διαμαρτύρεται και να οδύρεται σαν δεκαεφτάχρονη. Προτιμά να κρατά έγκλειστους τους φρονιμίτες της. Προτιμά να τους κυοφορεί, να τους υπομένει, να τους υποφέρει για να μην χάσει το δικαίωμα στην γκρίνια. Γιατί τα δράματα πια είναι πολλά και θέλουν και την απαραίτητη υπόκρουση για να ισχύσουν. Γιατί της αρέσει η οποιαδήποτε φάση, εκτός απ’ την απόφαση. Όπως η απόφαση για εξαγωγή των εμποδίων που κάνουν τη ζωή της δύσκολη.
Ακόμα και εμείς, τα μέλη αυτής της άτακτης κοινωνίας, έχουμε χρέος να επέμβουμε. Να εκφράσουμε την πρόθεση να δούμε τί συνορεύει και με τον δικό μας στενό χώρο. Να δούμε τί είναι αυτό που πρήζεται μέσα μας. Να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά δεν χωράει να ανατείλει στη στοματική μας κοιλότητα. Ίσως οι μεγάλες αλήθειες. Γιατί σίγουρα δεν είναι οι τρίτοι γομφίοι που μας ταλαιπωρούν για να παλιμπαιδίζουμε. Αλλά ακόμα κι αν είναι, μήπως ήρθε η ώρα να πετάξουμε μακριά ό,τι μας πονάει; Μήπως ήρθε η ώρα για την περίοδο της κοινωνικής μας ενηλικίωσης;
