Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
ΒΙΟ: Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1973 και κατάγομαι από την Χαλκίδα Ευβοίας. Το 1997 αποφοίτησα από την σχολή ΜΜΕ και Επικοινωνίας του ΕΚΠΑ. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου συμμετείχα στη συντακτική ομάδα του περιοδικού για την τέχνη και την κοινωνική αναβάθμιση “Ρόπτρο Χαλκίδας”.
Για βιοποριστικούς λόγους έχω εργαστεί στην Ευβοιώτικη εφημερίδα “Ευβοϊκή”, την εκδοτική εταιρία “Compupress” και σε άλλες εταιρίες.
Όσον αφορά το λογοτεχνικό μου έργο, γράφω από μικρό παιδί, έχοντας κατορθώσει να εκφράσω πιο ολοκληρωμένα τις σκέψεις και τις ιδέες μου και να τους δώσω περιεχόμενο και μορφή στα δεκαεννέα μου χρόνια.
Έχω ασχοληθεί με την ποίηση και τη λογοτεχνία.
Το 2012 κυκλοφόρησε η ποιητική μου συλλογή “Σχέδιο Αποδρασης” από τις εκδόσεις “Διάνυσμα” και τον Δεκέμβριο του 2016 τη συλλογή αλληγορικών διηγημάτων μου με τον γενικό τίτλο “Όλα είναι κύκλος” από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Έχω επίσης συμμετάσχει στην ανθολογία διηγημάτων “Ραγισμένος χρόνος-Θύελλα στον χρόνο” των εκδόσεων “Συμπαντικές Διαδρομές”-μύθοι εναλλακτικής ιστορίας- με το διήγημα μου “Το χρονικό ενός ματαιωθέντος θανάτου”, στην ανθολογία “Γεια, σ’ αγαπώ, αντίο” με την ποιητική ομάδα “Οκύκλος των”, από τις εκδόσεις “Οκύπτερος-γραφικές τέχνες” και στην ανθολογία για την τρίτη ηλικία “Με το Πι της Ποίησης” με την λογοτεχνική ομάδα “Νήματα Μνήμης” από τις εκδόσεις “ΑΩ”.
Διαβάζω ποιήματα μου και συμμετέχω σε διάφορες εκδηλώσεις , όπως οι “Ποιητικές Αγρυπνίες”, οι εκδηλώσεις του Διεθνούς Πολιτιστικού Συλλόγου “Ανάδρασις” και το Φεστιβάλ Ποίησης της Δονούσας, καθώς και σε ποιητικές βραδιές και performance με τις ποιητικές ομάδες “Ποίηση στην εποχή της εκποίησης” και “Ο κύκλος των…”
Για μένα η ποίση είναι μια άλλη γλώσσα, ίσως πιο βαθιά και “πραγματική” απ’ αυτήν που χρησιμοποιούμε στην πραγματικότητα, κι ένα κλειδί για τη σωστή αρμονία-ερμηνεία και την αποκατάσταση των λέξεων.
Σας στέλνω με χαρά και εκτίμηση το ποίημα μου “Πατρίδα” που μιλάει για τις προσωπικές μας-χαμένες ή μη- πατρίδες.
ΠΑΤΡΙΔΑ
Θυμάμαι ένα σπίτι που μέσα του φώλιαζε η αγάπη, ένα σπίτι με μουσικές, ευημερία, άγρια νιάτα, στοργικούς γονείς, παιδιά στην εφηβεία.
Θυμάμαι ένα σπίτι με αληθινούς ανθρώπους.
Μετά ήρθε η “σκληρή ενηλικίωση”..
Οι γονείς μεταμορφώθηκαν σε φύλακες.
Τα παιδιά σε λυπημένες κόρες.
Θυμάμαι ένα σπίτι,που, όταν τα πάντα ανατράπηκαν, λύθυκαν οι άγκυρες
που το κρατούσαν στη στεριά κι άρχισε να θαλασσοδέρνεται ακυβέρνητο,
ώσπου να απομείνει ερείπιο.
Τώρα, δεν το κατοικεί κανείς πια.
Οι μισοί πέθαναν κι οι άλλοι μισοί μένουν αλλού-στις δικές τους ξενιτιές.
Άνθρωποι και λουλούδια από τους κήπους του ξεριζωμένοι.
Θυμάμαι ένα σπίτι στις δόξες και τις χαρές του, που τώρα πια έμεινε άδειο και περιμένει.
Μάταια.
Εκτός από τα φαντάσματα και τον ονειρόκοσμο μιας διαψευσμένης, ευτυχίας,
δεν θα ρθει κανείς.
