Ο Φάνης Ουγγρίνης, στέλεχος επιχειρήσεων, “ανακρίνεται” από τη δημοσιογραφική ομάδα του polismagazino.gr
“Αρνούμαι να πιστέψω ότι εις το εξής θα ζούμε χωρίς αυθόρμητη προσωπική επαφή, χωρίς τη χαρά ενός απρόσμενου χαμόγελου, κι ελπίζω να μη διαψευστώ.”
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Εάν πρόκειται να μας προστατέψουν από ένα γενικό lockdown, φυσικά και είναι αναγκαία. Πρέπει να ηρεμήσουμε και να σκεφτούμε κάτι απλό: τα ΜΜΜ, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι λαϊκές και τα σούπερ μάρκετ είναι αναγκαία για τη διαβίωση μας, ενώ -κακά τα ψέματα- τα καφέ, τα μπαράκια, τα εστιατόρια και τα γήπεδα δεν είναι.
Εφόσον δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε το συνωστισμό σε κάποιες στιγμές της καθημερινότητας μας, θα πρέπει τουλάχιστον να τον αποφεύγουμε στον ελεύθερο χρόνο μας. Γνωρίζω ότι αυτό είναι σκληρό για πολλούς, ειδικά για όσους δραστηριοποιούνται στην εστίαση και στον πολιτισμό, και ειλικρινά εύχομαι να τύχουν στήριξης της Πολιτείας.
Πολιτισμός. Στη χώρα που γεννήθηκε, ποιο είναι το μέλλον του; Η αρχαία Ελλάδα, παρά τις ατέλειες της, υπήρξε κοιτίδα ενός αιώνιου πολιτισμού επειδή ήταν πνευματικά ανοιχτόμυαλη, οικονομικά εξωστρεφής, και εκπαιδευτικά προηγμένη. Μπορεί πλέον οι τέχνες να αναπτύσσονται κυρίως εκεί όπου δημιουργειται ο περισσότερος πλούτος, στις ΗΠΑ, στη βόρεια Ευρώπη και σε κάποιες ασιατικές χώρες, όμως εμείς δεχόμαστε τόσα ερεθίσματα από την πολιτιστική κληρονομιά μας, που αν ακολουθήσουμε τη συνταγή των προγόνων μας, τότε σίγουρα θα έχουμε μια ξεχωριστή παρουσία. Άλλωστε, η εποχή του Σεφέρη, του Ελύτη, του Χατζιδάκι, του Τσαρούχη, της Κάλας, του Σκαλκώτα, του Μόραλη, του Γαΐτη, του Αξελού, του Ξενάκη, της Παξινού, του Γεωργιάδη, του Κακογιάννη, του Αγγελόπουλου, του Δοξιάδη, του Πικιώνη, του Ιόλα και πόσων άλλων δεν είναι δα και τόσο μακρινή. Έχει πια ανατείλει η εποχή του Λάνθιμου, και της δικής του γενιάς. Στο χέρι μας είναι να λάμψουν κι αυτοί.
ΑγκαλιάΖΩ. Μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Πρώτα η Κρίση και κατόπιν ο κορωνοϊός μας έχουν δώσει να καταλάβουμε ότι χωρίς αλληλοϋποστήριξη στην καθημερινότητα μας δε θα μπορέσουμε να πάμε μακριά ως κοινωνία. Στηρίζουμε τους γύρω μας, ανοίγουμε την αγκαλιά μας, και ζούμε ζωή ανθρώπινη.
Φόβος – Απώλεια. Υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Αν αγαπάς, δε φοβάσαι τίποτε παραπάνω από την απώλεια όσων αγαπάς. Ακόμη και την απώλεια όσων αγαπούν εκείνοι που αγαπάς.
Μάσκα. Ήρθε για να μείνει; Όχι. Δε το πιστεύω. Δε θέλω τουλάχιστον να το πιστεύω. Αρνούμαι να πιστέψω ότι εις το εξής θα ζούμε χωρίς αυθόρμητη προσωπική επαφή, χωρίς τη χαρά ενός απρόσμενου χαμόγελου, κι ελπίζω να μη διαψευστώ.
Καλλιτέχνης. Ως ευαίσθητη ψυχή, “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Ο αληθινός καλλιτέχνης δημιουργεί πρώτα πρώτα για τον εαυτό του, για να ολοκληρωθεί ο ίδιος. Επιθυμεί την αναγνώριση, όμως δεν εξαρτάται από αυτήν η προσωπική του διαδρομή προς την πληρότητα. Ωστόσο, οι παλιοί έλεγαν κάτι πολύ σωστό: η τέχνη περνάει απ’το στομάχι. Όση ευαισθησία κι αν διακρίνει έναν ρέκτη του πολιτιστικού γίγνεσθαι, το έργο του θα μένει ατελές δίχως οικονομική στήριξη. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν βιώσαμε μια πλαδαρή κρατικοδίαιτη εκδοχή του νεοελληνικού πολιτισμού, που πέρασε και χάθηκε και πάει, χωρίς σχεδόν κανένα αποτύπωμα. Ελπίζω να έχουμε πάρει το μάθημα μας. Αλλιώς, σίγουρα δε θα υπάρξει ελπίς για το αύριο!
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Χώροι πολιτισμού όπως αυτοί που αναφέρετε είναι φυσικά τελείως διαφορετικοί από τις κερκίδες των γηπέδων ή τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, από κάθε άποψη. Συνεπώς, είναι σαφώς εφικτή η λελογισμένη λειτουργία τους, πάντα με αυστηρή εφαρμογή του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου για την αντιμετώπιση της Πανδημίας. Ειδικά για το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (στου οποίου το ΔΣ έχω την τιμή να συμμετέχω) είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι έχει προβλεφθεί κάθε ενδεχόμενο, ώστε οι Θεσσαλονικείς να απολαύσουν όσο γίνεται πιο ξένοιαστοι το πολύ ωραίο Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα, που έχει ήδη παρουσιαστεί στο φιλόμουσο κοινό.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Αν πιστεύει κανείς ότι το άγνωστο αύριο αποκλείεται να είναι φαρμακερό, τότε πολύ απλά δε χρειάζεται κανένα απολύτως αντίδοτο. Αισιοδοξία λοιπόν, και καθαρό μυαλό.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr;
Να μην απογοητεύονται, να μη μολύνονται από την καχυποψία, να μην αναπολούν ένα εξιδανικευμένο παρελθόν. Αντίθετα, να αναζητούν χαρά και ομορφιά σε κάθε στιγμή της ημέρας, και να προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον, πάντα με αγαπημένους ανθρώπους και με πολλή μουσική. Ξέρω ότι αυτή η στάση ζωής ακούγεται δύσκολη, αν όμως το καλοσκεφτείτε, το να ζει κανείς συνεχώς μέσα σε μια ηθελημένη αυτοτροφοδοτούμενη μιζέρια είναι πολύ πιο δύσκολο!
