Επιμέλεια συνέντευξης: Χρήστος Κατσίδης. Φοιτητής μουσικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
“Καθρέπτης Αισθήσεων: Δίδοντας μια συνοπτική περιγραφή της ταινίας θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ταινία που συνδυάζει στοιχεία ετεροβιογραφίας με δραματουργική εξέλιξη, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης ρεαλιστική και αισθησιακή”
ΧΡΗΣΤΟΣ: “Καθρέπτης Αισθήσεων”! Πες μας Μαρία, πως ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία σου;
ΜΑΡΙΑ: Χρήστο μου! Αρχικά, να σε ευχαριστήσω για τη συνέντευξη. Είναι χαρά μου, και τιμή που μου δίνεις την ευκαιρία να μιλήσω για την ταινία μου. Με χαροποιεί ιδιαιτέρως θέλω να πω. Η ιδέα για την ταινία μου…; Ε, κοίταξε, ας ξεκινήσω λέγοντας πως ένας σκηνοθέτης δεν πρέπει να είναι ανταγωνιστικός με τους άλλους, παρά-μονάχα με τον εαυτό του. Πρέπει κάθε φορά να ξεπερνά τον εαυτό του, χωρίς να επαναπαύεται. Εννοώντας, πως μέσα στην όποια τέχνη, μέσα στο όποιο επάγγελμα κάνει ο καθένας, όταν αυτό δουλεύεται με αγάπη, πληρότητα, και σεβασμό από τον άνθρωπο-καλλιτέχνη, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη διάσταση! Νιώθεις το σώμα, και το μυαλό σου θολό – κουρασμένο, αλλά μέσα σου νιώθεις ανείπωτη χαρά γιατί η δημιουργία είναι άνευ-ορίων!
Τώρα, το πως “γεννάται” μια ιδέα, “τρώω φλασιά” το λέω εγώ, από το να αρχίσεις να δουλεύεις το σενάριο, την προ-παραγωγή, μέχρι το παραγωγικό στάδιο και εν τέλη την υλοποίησή της (μοντάζ, sound, color editing κλπ) δεν είναι εύκολη δουλειά, και το λέω αυτό διότι, το να μεταφέρουμε μια νοερή εικόνα μας από το χαρτί στην οθόνη και να γίνει αντιληπτό στους γύρω μας, ακριβώς έτσι όπως το έχουμε φανταστεί, συνήθως, δεν βγαίνει και στο λέω από πείρα. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που κάποιος υλοποιεί στο “just” που λέμε εμείς οι νέοι αυτό που θέλει. Θα σου δώσω για παράδειγμα, τη δική μου περίπτωση. Διόρθωσα το σενάριο πάνω από είκοσι φορές, γιατί όλο και κάτι έβλεπα που δεν μου άρεσε, δεν μου κολλούσε, και έλεγα ‘Άχ, να κι ‘ αυτό, να και εκείνο, να και τ ‘ άλλο’, μέχρι και στο σετ, την ώρα του γυρίσματος πάλι διόρθωνα, και βλέπεις ότι πάλι, όλο και κάτι θα σου ξεφύγει. Μέχρι και στις καλύτερες παραγωγές, δεν σου μιλάω του εξωτερικού, αλλά και του εσωτερικού βγαίνουν λάθη. Την κάθε μου ταινία την παρομοιάζω σαν ένα μικρό παιδί, που θέλει να έχεις τα μάτια σου τετρακόσια τέσσερα προκειμένου, να μην σου ξεφύγει. Ένας σκηνοθέτης χρειάζεται να είναι παρών για όλους, να ενδιαφέρεται για τους ηθοποιούς και το συνεργείο του. Χωρίς τα παραπάνω, δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Και χωρίς σκηνοθέτη – καθοδηγητή, δεν υπάρχει ροή των πραγμάτων. Αν ηθοποιοί – συνεργείο – και σκηνοθέτης λειτουργήσουν ομαλά, ομαδικά, και χωρίς εγωισμούς γίνεται το γνωστό “Explosion” της ταινίας. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Η συνεργασία, και φυσικά όλα αυτά;… Κρατώντας το κεφάλι χαμηλά, αλλά τοποθετώντας τον πήχη ψηλότερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ποιοι είναι οι συντελεστές και τι αναμένεται να δούμε;
ΜΑΡΙΑ: Σε αυτή τη φάση Χρήστο, θεωρώ πως απαιτείται να τους αναφέρω όλους. Η ομάδα μου λοιπόν αποτελείται από τον πρωταγωνιστή μου, ‘Παναγιώτη Κατσαράκη’, τη συμπρωταγωνίστριά μου ‘Μαρία Νικολαΐδου’, από εκεί και πέρα ακολούθησαν, ο ‘Ιωάννης Κωνσταντινίδης’, η ‘Ευθυμία Παπατσίμπα’, ο ‘Δημήτρης Καμπούρης’, η ‘Αγγελίνα Χατζηιωάννου’, και η μικρούλα της ταινίας μας, ‘Ελευθερία Ζιάκα’. Φυσικά, τους καλούς μας κομπάρσους που φρόντισαν να είναι εκεί οικειοθελώς ‘Μάριος Κολιούσκας, Φιλίτσα Δάμπαλη, Μάριος Καμπέρος, Δήμητρα Κουκουτούδη, Στέφανος Κότο, Αντώνιος Γκίκας, Αλέξανδρος Πάσχος, Κοσμάς Ταλασίδης. Δεν θα ήθελα ωστόσο, να παραλείψω και το συνεργείο μου, που δίχως αυτούς δεν θα υπήρχε εικόνα και ήχος. Στην πρώτη μου κάμερα, στο μοντάζ, στο color editing, και στον ήχο, ο ‘Κωνσταντίνος Φίτσιος’ στον οποίο και νιώθω πραγματικά ευγνώμων που ήταν εκεί σε κάθε μου νέα δημιουργία και με στήριζε, εδώ και τρία χρόνια σπουδών! Στην δεύτερη κάμερα, παρευρίσκεται πλάι μου ο ‘Σταύρος ο Τίκρανιαν’. Και αυτός έδωσε τον καλύτερό του εαυτό τόσο στο κομμάτι των λήψεων, τόσο του visual, όσο και των συμβουλών του, προκειμένου να πετύχουμε το καλύτερο φωτογραφικό και σκηνογραφικό αποτέλεσμα. Εσένα φυσικά Χρήστο! Που με το εκ Θεού ταλέντο σου, μας συγκίνησες όλους! Επένδυσες και έντυσες τόσο όμορφα, και μελωδικά την ταινία μου. Ακόμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους ανθρώπους που προσέφεραν τη βοήθειά τους οικειοθελώς, ‘Φιλίτσα Πιπιλιάνου’ και εννοείται, την Κα. Μαρία Αλεξάνδρου (πρόεδρο της Μουσικής Σχολής του Α.Π.Θ) της Θέρμης για την αίθουσα που μας παρείχε. Τέλος, εκεί που χρωστάω αυτό που είμαι και γίνομαι τώρα Χρήστο, είναι η οικογένειά μου. Στον πατέρα και στη μητέρα μου, οι οποίοι με στηρίζουν συνεχώς, μέρα-νύχτα, προκειμένου να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ και θέλω να υπηρετώ. Γι’ αυτό που είμαι γεννημένη. Την ‘Τέχνη’. Και σε όσους με αγαπούν ή το αντίθετο. Αυτοί συνήθως, μας κάνουν να αποζητούμε περισσότερα, να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Δίδοντας λοιπόν, μια συνοπτική περιγραφή της ταινίας θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια ταινία που συνδυάζει στοιχεία ετεροβιογραφίας με δραματουργική εξέλιξη, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης ρεαλιστική και αισθησιακή. Η ιστορία αναλύει τα συναισθήματα που βιώνει ένας νεαρός φοιτητής, υπό την επήρεια ψυχολογικών- ψυχαναγκαστικών βιωμάτων και καταστάσεων, ζει μέσα σε ένα δυσλειτουργικό πλαίσιο, κυρίως για τον εαυτό του. Ο ήρωας αγωνιά και οραματίζεται να ανατρέψει «την πραγματικότητα του καθρέφτη» καθώς παλεύει να κερδίσει την αποδοχή από τον ίδιο και τους άλλους, μέσω της αγάπης.
ΧΡΗΣΤΟΣ: Ποια ήταν η αφορμή για να γυρίσεις αυτή την ταινία;
ΜΑΡΙΑ: Η αφορμή προκειμένου να γυρίσω τη συγκεκριμένη ταινία, είναι πολύπλευρη. Θα σου πω ακριβώς τώρα τι εννοώ. Θα σου δώσω δέκα φράσεις κλειδιά και μέσα από αυτές θα καταλάβεις, και θα συνδέσεις στο περίπου, αν όχι ακριβώς, όλο το νόημα της ταινίας (Εικοσιτεσσάρων ετών, καταπίεση συναισθημάτων και ψυχολογική ανασφάλεια, τραυματικό παρελθόν, απόρριψη από το οικογενειακό περιβάλλον, κοινωνική απομόνωση, εσωτερικό ξέσπασμα και αντίδραση, οραματισμός προς αποφυγή της πραγματικότητας, συνεχόμενη πάλη προς αποδοχή, απεγνωσμένη νοσταλγία για αγάπη, συνέπειες-μοίρα με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό). Από που να ξεκινήσεις να το πρώτο-πιάσεις; Με μια ματιά πλέον, όλα βρίσκονται γύρω μας (κακοποίηση; παρανομία; νοθεία; αλκοολισμός;) Δεν χρειάζεται θαρρώ να πω κάτι περαιτέρω, μπήκες στο νόημα. Όλα τα παραπάνω που ανέφερα είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τη δημιουργία της ταινίας. Φυσικά, μέσα σε τριάντα λεπτά τι να προλάβω να δείξω; Αν με άφηνες να γράφω απεριόριστα, τώρα θα είχα κερδίσει το καλύτερο βραβείο ανάλυσης χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Αν κάτσει κάποιος και σκεφτεί όλα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο στη σημερινή κοινωνία, από τα πιο μικρά και ασήμαντα, μέχρι τα πιο μεγάλα και αβάστακτα, θα δεις ότι θα κάνεις οτιδήποτε περνά από το χέρι σου, για να βοηθήσεις αρχικά τον εαυτό σου, και ύστερα τους γύρω σου, αν θέλεις φυσικά να ‘κοιμάται’ η συνείδησή σου ήσυχη. Δεν έχουμε καταλάβει ότι βοηθώντας εμάς, βοηθάμε και τους άλλους, και βοηθώντας τους άλλους γινόμαστε εμείς ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Αυτά είναι αλληλένδετα.
ΧΡΗΣΤΟΣ : Μαρία, τελειώνοντας τη συνέντευξη θέλω να σε ρωτήσω. Σε ποια θέματα ευαισθητοποιεί τον κόσμο η ταινία σου;
ΜΑΡΙΑ: Σε αυτό που σου είπα και προ-λίγου. Κέντρο της ταινίας μου είναι ‘Ο Άνθρωπος’. Ένας άνθρωπος τι χρειάζεται για να ζει μια ζωή όμορφη; Απλά πράγματα, αλλά αυτά τα τόσο μικρά, επειρεάζουν βαθιά την ψυχοσύνθεση μας. Ποια είναι αυτά; ‘Αποδοχή’ (σε αποδέχομαι χωρίς να σε κρίνω). ‘Αγάπη’ (σε αγαπώ και στο δείχνω έμπρακτα) ‘Συμπαράσταση’ (όταν είμαι σε κακή κατάσταση σε χρειάζομαι περισσότερο), ‘Κατανόηση’ (βλέπω τη δυσκολία σου, και προσπαθώ να σε ακούσω) ‘Υπομονή’ (το δικό σου πρόβλημα, είναι και δικό μου) ‘Ένωση’ (αν είμαστε ενωμένοι η αλυσίδα θα τεντωθεί, αλλά δεν θα σπάσει). Εγώ σαν δημιουργός έβγαλα αυτά τα συμπεράσματα. Τώρα φυσικά, ο κόσμος που θα θελήσει να παρακολουθήσει την ταινία, μπορεί να συμπεράνει κάτι τελείως διαφορετικό. Οι απόψεις διίστανται, από άνθρωπο σε άνθρωπο και εννοείται, ότι σαν σκηνοθέτης έχω αφήσει αυτό το θέμα ανοικτό. Ξέρεις… κλείνοντας, τη σημερινή μας συνέντευξη και πριν σε ευχαριστήσω πάλι για την τόσο ωραία μας κουβέντα, θα ήθελα να πω, πως αυτή είναι η ομορφιά στη δημιουργία. Η διαφορετική άποψη. Ειδάλλως, αν είμασταν όλοι ίδιοι τούτος ο κόσμος θα ήταν βαρετός, δίχως νόημα.
Σε ευχαριστώ θερμά Χρήστο, και σου εύχομαι να ζήσεις μια γλυκιά ζωή, χαρίζοντάς της ‘νόημα, χαρά, αισιοδοξία, κάλλος, και καλλιτεχνία’. Διότι, η ζωή χωρίς εμάς τους καλλιτέχνες είναι πικρή.
Σύντομο bio: Ονομάζομαι Τσαρούχα Μαρία. Το καλλιτεχνικό μου είναι ‘Μαλένα’. Είμαι πολίτης του νομού Πιερίας και συγκεκριμένα από Λεπτοκαρυά. Είμαι απόφοιτη του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης. Τα έτη (2016-2018) φοίτησα στη σχολή του Ι.Ε.Κ Νοσηλευτών Γενικής Νοσηλείας του Γενικού Νοσοκομείου της πόλης μου, Κατερίνης. Παράλληλα προσέφερα εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο ‘Εκκλησιαστικό Γηροκομείο του Σβορώνου’ στην Κατερίνη και το (2019-2020) εργάσθηκα στο γηροκομείο “Ξενώνας Παναγία”. Παράλληλα λάμβανα κατάλληλα σεμινάρια στην ειδικότητας μου, (επιμορφώσεις, ειδικές γνώσεις, ημερίδες) και της μουσικής θεραπείας. Θα ήθελα να προσθέσω, πως ποτέ δεν αμέλησα το ταλέντο μου, στη μουσική σύνθεση, την ποίηση, και το θέατρο. Ήδη, από τα τέσσερα μου έτη ασχολούμαι ατελείωτα με τις σπουδές της μουσικής, μέχρι και σήμερα σε ωδείο και στη Βυζαντινή Μουσική. Ημουν για αρκετά χρόνια δασκάλα-χοράρχης της παιδικής χορωδίας της ενορίας της Λεπτοκαρυάς, κερδίζοντας το Πανελλήνιο Βραβείο του 34ου φεστιβάλ της Καρδίτσας και επαίνους από το Σύλλογο Πνευματικής Κίνησης Λεπτοκαρυάς (μουσικής και ποίησης). Για αρκετό καιρό ασχολήθηκα με το ερασιτεχνικό θέατρο της περιοχή μου. Εν κατακλείδι, κατά τα έτη (2020-2023) φοιτώ στο “Μητροπολιτικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης” στο τμήμα Σκηνοθεσίας Β.Α κινηματογράφου.
