Στα πλαίσια της συνεργασίας και της Χορηγίας Επικοινωνίας της πολιτιστικής ιστοσελίδας www.polismagazino.gr στην Ομαδική Εικαστική Έκθεση CHILDREN have the right NOT to remain silent, o Μιχάλης Γωνιωτάκης παρουσιάζει συνεντεύξεις εικαστικών που συμμετέχουν με έργα τους στην έκθεση. Η έκθεση προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής και παρουσιάζεται από την Τρίτη 1η Δεκεμβρίου, διαδικτυακά στην ιστοσελίδα του Δημήτρη Λαζάρου (concept – επικοινωνία) http://www.art-profiles.net/447578319 ενώ στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18, Κηφισά σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν, μόλις αρθεί η καραντίνα και ακολουθώντας πάντα τις επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις σχετικά με το άνοιγμα των πολιτιστικών χώρων.
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Συστηματικά ασχολούμαι με τη ζωγραφική εδώ και ένα χρόνο. Παλαιότερα ήταν ένα έργο ανά 5-6 χρόνια κι αν. Μέχρι να ξαναθυμηθώ, ξέχναγα.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Σαν νέα στο χώρο ψάχνομαι. Σε όλα τα ρεύματα ή κινήματα υπάρχει κάτι που μου αρέσει.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Αρχικά ζωγραφίζω ό,τι μου αρέσει. Αλλά λόγω του το είμαι νέα στο χώρο και άπειρη, παίρνω και ιδέες από το internet.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Οι καλλιτέχνες, προσωπικότητες που μου αρέσουν είναι πολλοί. Δεν έχω κανέναν συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Έχω δει έργα στο internet από πολλούς καλλιτέχνες και επειδή όλοι είναι καταπληκτικοί, μπερδεύομαι και δεν θυμάμαι και τα ονόματά τους. Προτιμώ να ζωγραφίζω όπως μου βγαίνει και προπαντώς να με ικανοποιεί το αποτέλεσμα όσο περισότερο γίνεται.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα, μέχρι στιγμής ήταν να κάνω το κορίτσι στο βυθό λόγω της θάλασσας. Δεν το πέτυχα όπως εγώ θα ήθελα, αλλά φοβήθηκα μην το κάνω χειρότερο και το άφησα έτσι. Είμαι νέα στο χώρο και υπάρχουν πράγματα που φαίνονται εύκολα αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω εγώ να τα αποδώσω όσο γίνεται πιό ζωντανά, πιό αληθινά.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Στο δημόσιο χώρο, πιστεύω ότι η τέχνη κάνει τη ζωή μας ομορφότερη και ανεβάζει την ψυχολογία μας (ανάλογα και με το θέμα του έργου φυσικά). Δυστυχώς δεν έχω επαφές ούτε με το χώρο, αλλά ούτε και με καλλιτέχνες. Αλλά η γνώμη μου είναι ότι σε γενικές γραμμές πάντα η τέχνη ήταν αποδεκτή στην Ελλάδα. Είναι κάτι που το έχουμε μέσα μας. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο και ανάλογα και με τις συνθήκες φυσικά.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Μελλοντικά σχέδια… να μπορώ να φτάσω στο σημείο όταν βλέπω κάτι ΝΑ ΞΕΡΩ ότι μπορώ να το αποδώσω. Τώρα είμαι μέσα στο άγχος, την αγωνία και τον πειραματισμό.
