Ο Τραϊκούδης Χρήστος είναι οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM, τακτικό μέλος Δ.Σ της ΕΥΑΘ Παγίων
Λένε ότι η ίδια η ζωή κάποιες φορές μάς προστατεύει ακόμη κι αν αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό από εμάς. Στη συνέχεια κάποιες εικόνες, καταστάσεις, αντιδράσεις και επιλογές μας το επιβεβαιώνουν. Όταν όμως σκεφτόμαστε μόνο με τα μάτια, γρήγορα και χωρίς ενσυναίσθηση τότε πολύ πιο εύκολα αγνοούμε το τι μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα.
Θα ‘ναι τούτο το ολίσθημα στο λάθος αποτέλεσμα του τρόπου που ανατρέφεται κάποιος, θα ‘ναι η ελλιπής εκτίμηση των συγκυριών, θα ‘ναι η έλλειψη κοινωνικής παιδείας, θα ‘ναι ο δογματισμός του επιτυχημένου όπου κάποιες φορές δεν μπορεί να ακούσει μία δεύτερη γνώμη; Είναι πολύ-παραγοντικό το ζήτημα αλλά σημασία έχει τι ακριβώς θέλει ο καθένας. Πολλές φορές οι μεσοβέζικες λύσεις καταλήγουν να γίνονται οι χειρότεροι εφιάλτες και το να προδίδει κάποιος τον ίδιο του τον εαυτό είναι σίγουρα κακός οιωνός για το πώς θα προχωρήσει στη ζωή του και για το αν συνεισφέρει στην κοινωνία όπου ζεί.
Το να αρέσκεται κάποιος στο χαβαλέ και τον ωχ αδερφισμό ή να ελκύεται από τέτοιες συμπεριφορές γιατί βλακωδώς πιστεύει ότι επειδή τα κατάφερε ένας να πλουτίσει χωρίς να εργαστεί παρά με λαμογιές για παράδειγμα μπορούν και άλλοι δεν σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αυτοπεποίθηση η οποία εκπηγάζει από αυτό που οι αρχαίοι έλληνες εννοούσαν ως παιδεία. Συνήθως τέτοιοι τύποι δεν ενδιαφέρονται για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας ή κάποιοι δεν έχουν την ικανότητα να τα εντοπίσουν καν. Ο φόβος το να προοδεύουν κάποιοι και αυτοί να μένουν στάσιμοι είναι ισχυρό κίνητρο να αρέσκονται σε εικόνες που δεν κολακεύουν την κοινωνία. Ουδέποτε επίσης θα μπούνε στον κόπο να σκεφτούνε πόσο συνέχεια θα έχει αυτή η κοινωνία της στασιμότητας.
Κάποιοι πιο ρομαντικοί από την άλλη πιστεύανε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει την αντίληψη του σχετικά με την πρόοδο. Αυτά ίσως μέχρι κάποια ηλικία. Ο κόσμος δεν αλλάζει εύκολα νοοτροπία. Αλλάζουν όμως οι συνθήκες τις οποίες δημιουργούν τόσο αυτοί που νοιάζονται για την πρόοδο όσο και αυτοί που τους βολεύει η στασιμότητα ή χειρότερα το μπάχαλο.
Για το αν λοιπόν μία κοινωνία προοδεύει ή μένει στάσιμη και για το αν έχει τις βάσεις ή όχι να αντιμετωπίζει τις κρίσεις χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις και αναταραχές έχει να κάνει και με το ποιοι τελικά επικρατούν οι χαβαλέδες ή αυτοί που προσπαθούν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Και αν ένα από τα προτερήματα του δυνατού ανθρώπου είναι να προσαρμόζεται τούτο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δείχνει ανοχή, να επικροτεί όσους περιμένουν το μάνα εξ ουρανού και να υποκύπτουν στο τυχοδιωκτισμό όσων συνήθως δεν έχουν να χάσουν τίποτα γιατί δεν εργαστήκανε για όσα έχουν υλικά και μη.
Αν όλα τα παραπάνω σας βρίσκουν σύμφωνους τότε ας απαντήσει ο καθείς μόνος του στα εξής 5 κάτωθι ερωτήματα.
– Είναι το ίδιο εύκολο να δημιουργηθεί ένα κράτος όσο και να δημιουργηθεί ένα εθνικό κράτος;
– Χρειάζεται ένας έφηβος να μάθει και τις αρνητικές πτυχές της ιστορίας του εθνικού κράτους όπου ζεί παρά να μαθαίνει μόνον για ήρωες και επιτυχίες;
– Γιατί στην Ελλάδα κάποιοι αντιμετωπίζουν το κράτος εχθρικά κατά τέτοιο τρόπο που δείχνει έλλειψη εθνικής συνείδησης η όποια έλλειψη υποκρύπτει ανυπαρξία κοινωνικής συνείδησης;
– Για το αν από ένα κράτος φύγουν νέοι ακαδημαϊκοί, έμπειρα στελέχη, εξειδικευμένοι εργαζόμενοι πόσο πιο πιθανό αυτή η κοινωνία να μείνει στάσιμη και να επικρατήσουν οι κατά συνείδηση άεργοι και κοινωνικά απαίδευτοι;
– Γιατί στις εκλογές η αποχή είναι σε πολύ υψηλά νούμερα και ποιες είναι οι σκέψεις όσων δεν προσέρχονται στην κάλπη;
Υπάρχει τελικά ελπίδα αν κάποια πράγματα πάνε στραβά;
Υπάρχει γιατί πάντα το φώς νικάει το σκοτάδι έστω και αν αυτό το φώς δημιουργείται από λίγους, υπάρχει γιατί υπάρχουν αυτοί που αποφασίζουν να θυσιάσουν τον προσωπικό τους χρόνο για να δημιουργήσουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα που κάνανε τη ζωή μας ευκολότερη, υπάρχει γιατί υπάρχουν αυτοί που λένε ναι στη συμμετοχή, ναι στην προσπάθεια σε ότι θα κάνει την κοινωνία μας καλύτερη ακόμη και σε πείσμα όσων βάζουν εμπόδια σε αυτό, ακόμη και σε αυτούς που δεν σέβονται την ίδια τη φύση η οποία όμως φέρεται πάντα δίκαια προς τον εαυτό της παρότι μας «ξεγελάει» με την προσαρμοστικότητα της.
