Ο ρόλος του εκπαιδευτικού κατά τη γνώμη μου; Να εμπνέει.
Ήμουν 16 χρονών όταν βρέθηκα τυχαία αντιμέτωπος με αυτές τις λέξεις. Ήταν ένα μεσημέρι στο σχολείο, 7 Νοεμβρίου για την ακρίβεια, όταν ο καθηγητής που μας δίδασκε Νεοελληνική Γλώσσα, διάβαζε ένα αφιέρωμα στον Αλμπέρ Καμύ, με αφορμή την γέννησή του. Τον πλησίασα – θυμάμαι – και τον ρώτησα αυθόρμητα: ”Κύριε εσείς διαβάζετε και βιβλία εκτός αυτών που μας δίνουν υποχρεωτικά. Εμείς γιατί όχι; ” Χαμογελώντας εκείνος, έκλεισε το περιοδικό – αφιέρωμα και μου είπε να συνεχίσω το διάλειμμά μου. Η ερώτησή μου μεταφέρθηκε στο σπίτι – η μητέρα μου – με έντονη φωνή μου είπε: ” Τόσα βιβλία έχεις στην βιβλιοθήκη σου – από μικρό παιδί σε ωθούμε να διαβάζεις βιβλία εκτός από τα σχολικά. Γιατί του το ρώτησες αυτό; Τι θα σκέφτεται τώρα; ” Κι εκείνη μάλιστα χωρίς να προλάβω να απαντήσω, μου έδειχνε επιδεκτικά τα, πραγματικά, αμέτρητα βιβλία που υπήρχαν σε κάθε γωνιά του σπιτιού.
Όμως κανείς δεν μου απάντησε. Γιατί ο καθηγητής μου στο σχολείο περιόριζε την εκπαίδευσή μου, να σκέφτομαι και να αντιλαμβάνομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο ενώ εκείνος δεν εφαρμόζει το ίδιο στη ζωή του; Γιατί η μητέρα μου να έχει την ευθύνη της μόρφωσής μου ενώ υποτίθεται πηγαίνω στο σχολείο γι’ ακριβώς αυτόν τον λόγο; Γιατί να μην μπορώ να αισθάνομαι τον δάσκαλό μου ως δικό μου άνθρωπο, έναν άνθρωπο που θα έχω την ελευθερία να του ρωτήσω ότι νιώθω; Γιατί να υπάρχουν τέτοιου είδους όρια στον χώρο που περνώ τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου; Μήπως τελικά αυτός ο ” άγνωστος ” που βιαστικά διάβασα τα λόγια του, στο περιοδικό του καθηγητή μου είχε δίκιο;
Μήπως το σχολείο τελικά με προετοίμαζε για έναν κόσμο που ξεκινούσε από την τάξη μου και τελείωνε στην τελευταία γωνία της αυλής του σχολείου, δίπλα από την πράσινη πόρτα της εξόδου;
Προσωπικά, οραματίζομαι ένα σχολείο στο οποίο θα βλέπω την αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο, σε εκείνον τον πραγματικό, που χαμογελά κι ελπίζει μέσα από τις ζωγραφιές ενός παιδιού, μέσα από ένα αφηρημένο σχέδιο που περιγράφει τους ανθρώπους σαν ήρωες της Disney και τα σπίτια σαν βγαλμένα από το πιο τολμηρό όνειρο. Θεωρώ σημαντικό να δίνουμε ως εκπαιδευτικοί στα παιδιά τα κίνητρα να ονειρεύονται και να επιμένουν στα όνειρά τους. Άλλωστε όπως έχει πει κι ο ίδιος ο Walt Disney ” Αν μπορείς να το φανταστείς, μπορείς και να το κάνεις. ” Ας επενδύσουμε τις ελπίδες μας λοιπόν για ένα καλύτερο κόσμο, στα σχέδια ενός παιδιού, στη φαντασία του και στην υπερβολή του.
Ως καθηγητής της γαλλικής γλώσσας αντιλαμβάνομαι πως τα παιδιά μαθαίνουν ξένες γλώσσες για να ” σπάσουν ” τα σύνορα της γνώσης, για να καταρρίψουν αυτό το ” ξένο ” που με τόση ευκολία τοποθετούμε δίπλα από την γλώσσα, να ανακαλύψουν νέους πολιτισμούς, να χτίσουν τη γέφυρα που θα τους περάσει στην απέναντι όχθη, εκεί που θα γευτούν τις γαλλικές καραμέλες Carampar, που θα εξερευνήσουν τις σημαντικές προσωπικότητες της Γαλλίας, που θα μάθουν για τους αστροναύτες που ήθελαν να φτάσουν όπου δεν μπορούν και γι’ αυτό πέταξαν ψηλά, πάνω από τη Γη. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού κατά τη γνώμη μου; Να εμπνέει. Αυτό που είναι ένας δάσκαλος, ως προσωπικότητα, ως άνθρωπος, είναι πιο σημαντικό από αυτό που διδάσκει. Γιατί στο κάτω κάτω, ο λόγος που διδάσκουμε στα παιδιά, είναι γιατί αναζητούμε τον άνθρωπο, όπου κι αν εκείνος βρίσκεται – στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Αφρική, στο διάστημα.
Νικόλαος Παπαδόπουλος,
Εκπαιδευτικός Γαλλικής Γλώσσας
(MA in Semiotics & Intercultural Communication MA in Language Didactics & New Technologies in Language Communication)
