Μάριος Λεβέντης
Ξηλώνει το μαύρο χάλι που ζούμε και το πηγαίνουμε εσπευσμένα στον ράφτη των καιρών. Δεν είναι διόλου τυχαίο που κόβουμε απότομα σαν την κλωστή, ούτε το γεγονός ότι περνάμε διαρκώς απ’ το κεφάλι της βελόνας. Έχει τη σημασία του να περιποιείται κανείς τις ραφές του. Ακόμα κι αν πρόκειται για το μαύρο του το χάλι.
Υπάρχει πάντα ένα εφεδρικό ραφτάδικο γωνιακά της αφέλειας μας, για να μας δουλεύουν ψιλό γαζί και να το δεχόμαστε σαν ευγενείς ευπροσάρμοστοι πολίτες. Υπάρχει πάντα η στόφα του αδύναμου που προτείνουν και μας παροτρύνουν να παραμείνουμε. Υφάσματα με το μέτρο είμαστε, κομμάτια, όχι άνθρωποι. Γιατί, θέλουμε δε θέλουμε, με την πάροδο του χρόνου γινόμαστε τα μέτρα που μας παίρνουν και εφαρμόζουν στις ζωές μας στενοχώριες με φούντες και λύπες με κρόσσια.
Ξηλώνει το μαύρο χάλι που ζούμε και πάμε πρόσω ολοταχώς για το επόμενο, το πιο μεγάλο, το ασύμμετρο που θα μας γονατίσει. Σουέτ βάσανα, σατέν χρέη και πικέ πίκρες, όλα δικά μας να διαλέξουμε. Υπάρχει πάντα ένα εφεδρικό ραφτάδικο γωνιακά της αφέλειας μας για να μπαλώνουμε τις τρύπες μέσα μας. Κι ενώ θα θέλαμε όσο τίποτα στον κόσμο να ράψουμε το μαγικό κουμπί στο καθημερινό μας ένδυμα που θα αφανίσει την γενικότερη ανέχεια, μας λείπει η δαχτυλήθρα και μας γλιστράει η ευκαιρία μέσα απ’ τα χέρια.
