Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη
Την περασμένη Κυριακή παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση «Το μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας», ένα έργο βασισμένο στο βιβλίο «Το τίμιο μπορντέλο» της Σπεράντζας Βρανά, σε θεατρική προσαρμογή του Κώστα Παπαπέτρου και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου.
Βγαίνοντας από την αίθουσα η γεύση που μου άφησε ήταν η απόλυτη ικανοποίηση ενός άρτιου έργου με πολύ δυνατό κείμενο και εκπληκτικές ερμηνείες. Η σκέψη όμως που μου άφησε με προβλημάτισε σχετικά με το πως προκύπτουν οι επιλογές των ανθρώπων, ως που μπορούν να τους οδηγήσουν και ποιο παιχνίδι της μοίρας καραδοκεί για την κάθαρση.
Από την πρώτη σκηνή, όπου η ηθοποιός Δανάη Καλοπήτα, εμφανίζεται ως μεσήλικη μαντάμ ενός πολυτελούς μυστικού «σπιτιού», με κόκκινη ρόμπα, ένα ποτήρι σαμπάνιας στο χέρι, την πίπα με το τσιγάρο και το σαρκαστικό γέλιο της, αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται να δεις μια αριστοτεχνική παράσταση.
Το έργο εξελίσσεται μέσα από μονολόγους, με πρώτον της μαντάμ, η οποία κάνει μια ανασκόπηση των γεγονότων που την οδήγησαν στην πορνεία. Ήταν μια καθαρά δική της επιλογή που σκοπό είχε το χρήμα και τη δύναμη που θα της χάριζε για την πραγματοποίηση των ονείρων της. Μικρό παιδί ακόμα, μπήκε σ΄ ένα κόσμο εκμετάλλευσης με σκοπό την οικονομική ανταμοιβή αντικαθιστώντας την κουρελιασμένη κούκλα της -που δεν αντικαθιστούσε ο σπαγκοραμμένος πατέρας της- με μια «ζωντανή κούκλα». Το τι αφορά θα το δείτε στην παράσταση. Αυτή η πρώτη κίνηση προκαθόρισε τις επιλογές της και σημάδεψε την πορεία της ζωή της. Εγκαταλείπει την οικογένειά της και βρίσκει το δρόμο της, ως Πεπίτα, από «σπίτι» σε «σπίτι» έχοντας πάντα στο νου της την οικονομική επιτυχία. Ακόμα κι όταν συναντάει τον έρωτα στο πρόσωπο του Δημήτρη, ερωτεύονται με πάθος, αλλά προτεραιότητά της παραμένει το χρήμα, εκείνος αντιστέκεται, μόνο προσωρινά, καθώς υποκύπτει στη σθεναρή επιμονή της. Ώσπου πραγματοποιεί τα όνειρά της, με μεγάλο προσωπικό κόστος, πάλι λόγω των επιλογών της, δημιουργεί το δικό της πολυτελές μπορντέλο, αντικαθιστά την κόκκινη ρόμπα μ΄ ένα ακριβό φόρεμα και μετατρέπεται σε «μαντάμ». Είναι μια επιτυχημένη, όπως εκείνη το ορίζει.
Η ηθοποιός δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία! Γελάει, κλαίει, σπαράζει, αυτοσαρκάζεται, υποφέρει, θυμώνει, υποχωρεί, συμβιβάζεται κι όλα τα συναισθήματα ταξιδεύουν από την ίδια στην κατάμεστη θεατρική αίθουσα, φτάνουν στους θεατές που παραμένουν έκθαμβοι μπροστά στο υποκριτικό της ταλέντο. Όλες οι ψυχολογικές μεταβολές της Ειρήνης, Πεπίτα, Ρηνούλας, μαντάμ Ρόζας πλημμυρίζουν τη σκηνή και μας ξεναγεί στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, της εφήβου, της κοπέλας, της γυναίκας, της πόρνης και πολλά άλλα που δεν αναφέρω για να μην προδώσω την ιστορία. Η ηθοποιός αποδίδει τον ρόλο της με πάθος -επί μια ώρα και σαράντα πέντε λεπτά αφομοιώνεται από την ηρωίδα της και βιώνει κάθε στάδιο της ζωής της.
Ο Πάνος Γεωργούλης εμφανίζεται ως Δημήτρης κι αναλαμβάνει τον επόμενο μονόλογο. Μαστροπός ο ίδιος, αποστρέφεται τη σκέψη της αγαπημένης ως πόρνης, ωστόσο η «αδυναμία στον έρωτα» τον χρήζει σχεδόν υποχείριο της Ρηνούλας για τον ίδιο, μαντάμ Ρόζας για τους «πελάτες». Ο ηθοποιός μέσα από την ερμηνεία του, μεταφέρει τις ιδιότητες του νταβατζή και ταυτόχρονα του ερωτευμένου άντρα και είναι αυτή η δεύτερη πλευρά του που επικρατεί. Ο έρωτας τον καθιστά αδύναμο, παρασύρεται από τις επιλογές της Ρόζας και υποκύπτει σε μια απόφαση ζωής που αφορά και τους δυο. Γίνεται «κομμάτι» της πολυτελούς «επιχείρησης» και αναλαμβάνει το πόστο του «ταμείου». Κι αυτό επιλογή της μαντάμ, όπως κάθε επιλογή της στην οποία υποχωρεί. Όμως, η αξιόλογη ερμηνεία του Πάνου Γεωργούλη είναι επιλογή δική του και δεν χάνει την ευκαιρία να μας δείξει πόσο καλά γνωρίζει την τέχνη της υποκριτικής την οποία υπηρετεί με ευσυνειδησία.
Ακολουθεί η παρουσία της Ελένης Μαρμάρου, ως Μαρία, ή αλλιώς πόρνη Ελβίρα, που προσλαμβάνεται στο πολυτελές πορνείο, αρχίζει ο δικός της μονόλογος και η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή μέσα από τη δική της ζωή. Ζητούμενό της δεν είναι το χρήμα, η επιθυμία για εκδίκηση είναι αυτή που καθοδηγεί τα βήματά της. Δεν θα αναφέρω τον λόγο στον οποίο οφείλεται αυτή η ανάγκη της, θα πω μόνο ότι ανοίγεται ο δρόμος προς την κάθαρση. Νεανική δροσιά είναι η αύρα της ηθοποιού. Ένα κορίτσι της νέας γενιάς γεμάτο όνειρα και αυτοπεποίθηση. Η ερμηνεία της διαθέτει τη φρεσκάδα της νεαρής Μαρίας ή Ελβίρας και την επιβεβλημένη αποφασιστικότητα για την επιτυχία του σκοπού της. Είναι αυτή που θα προκαλέσει τις ανατροπές και θα επιφέρει την κάθαρση. Το σίγουρο είναι πως η Ελένη Μαρμάρου έχει να δώσει πολλά στον κόσμο του θεάτρου.
Ο χαρισματικός σκηνοθέτης Αλέξανδρος Λιακόπουλος καθοδήγησε τους ηθοποιούς του με μαεστρία. Και οι τρεις ηθοποιοί, με τη σειρά που εμφανίζονται παραμένουν στη σκηνή μέχρι το τέλος του έργου και γίνεται ένα πινγκ πόνγκ μονολόγων με ελάχιστους διαλόγους. Οι ηθοποιοί βιώνουν αβίαστα τα συναισθήματα των ρόλων τους και μας τα μεταφέρουν ατόφια, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα εξαιρετικό έργο με δυναμικές ερμηνείες.
Στα συν της παράστασης είναι το λιτό σκηνικό του Γιώργη Κοντοπόδη και τα μουσικά χαλιά του Άγγελου Ανδρεόπουλου που συνοδεύουν την παράσταση.
Πρόκειται για μια θεατρική παράσταση που τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο
