Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Σε μία χώρα, η οποία δεν εξάγει όσο εισάγει, και δανείζεται συνεχώς πάνω από 200 χρόνια, πριν καν γίνει εθνικό κράτος, είναι σε μεγάλο μέρος λογικό να υφίστανται αρκετά προβλήματα. Και αν κάποιος κατηγορήσει όσους βλέπουν μόνον προβλήματα, σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορήσει όσους βλέπουν ότι πολλά από αυτά δεν δίνουν τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε τίς όποιες ευκαιρίες παρουσιάζονται σε διεθνές επίπεδο.
Τις λύσεις των χρόνιων προβλημάτων καθώς και τις όποιες ευκαιρίες αμφότερα τα διαχειρίζονται άνθρωποι. Άνθρωποι, οι οποίοι είναι μέρος ενός κοινωνικού συνόλου που έχει μία ιστορική συνέχεια.
Θα πρέπει κάποιος να διαβάσει προσεκτικά την ιστορία του Ελληνικού έθνους-κράτους για να αντιληφθεί πολλά γεγονότα καθώς και πολλές παράλληλες ιστορίες, οι οποίες μάλιστα παρουσιάζουν και μία αξιοσημείωτη επανάληψη παρόλο που δεν υποκινήθηκαν αλλά ούτε λάβανε σάρκα και οστά από τα ίδια πρόσωπα.
Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί κάποιες καταστάσεις επαναλαμβάνονται παρόλο που δίδεται η εντύπωση σε μέρος του εκλογικού σώματος ότι τα πρόσωπα, ο τρόπος σκέψης και αντίληψης περί κοινών αλλάζει. Αλλάζει όντως ή ότι γίνεται εμπεριέχει μέσα του και μεγάλη δόση ιστορικής ανειλικρίνειας με συνέπεια να μη λειτουργεί υπέρ των πολλών.
Η μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογές είναι αναμφισβήτητα ένα ισχυρό μήνυμα αλλά προς ποιους;
Αν το ζήτημα για κάποιους είναι να εκλεγούν για να ικανοποιήσουν καθαρά την προσωπική τους ματαιοδοξία, ποσώς θα κοιτάξουν να αξιολογήσουν ένα τέτοιο γεγονός. Πολύ δε περισσότερο να ασχοληθούν με το πόσο σημασία έχει σε ένα τόσο ευμετάβλητο γεωπολιτικό περιβάλλον η χώρα να συγκλίνει με τα κέντρο-ευρωπαϊκά πρότυπα.
Από τα μικρά και καθημερινά ζητήματα, τα οποία στα άλλα κράτη της Ε.Ε δε χρειάζεται να κάνεις παρακάλια για να διορθωθούν, φαίνεται ότι ακόμη έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Αγάπη για την πατρίδα και τον τόπο όπου διαμένεις φαίνεται με πράξεις και όχι μόνο με πομπώδεις δηλώσεις και το κούνημα της σημαίας δύο φορές το χρόνο. Κακό βέβαια δεν είναι το κούνημα της σημαίας δύο φορές το χρόνο, κακό είναι όταν βάλλεις εναντίον της με το να απλώνεις το χέρι σου στα δημόσια ταμεία ή όταν θεωρείς ότι ο δημόσιος χώρος είναι δικό σου οικόπεδο. Η Ελλάδα πάσχει πολύ από την έλλειψη δημοσίων χώρων καθώς και ορισμένοι από αυτούς δεν έχουν καμία αισθητική και λειτουργικότητα. Ποιοι ευθύνονται όμως γι’ αυτή την εικόνα;
Το μεγάλο ζήτημα και κάτι που διαφεύγει από όσους θεωρούν τους εαυτούς ικανότερους από τους άλλους γιατί εκλέχθηκαν με μοναδικό κίνητρο την ικανοποίηση των προσωπικών τους φιλοδοξιών, είναι ότι αφενός το δημόσιο εξωτερικό χρέος είναι παρά πολύ μεγάλο αφετέρου ότι ζούνε σε ένα κοινωνικό σύνολο και όχι σε μία γυάλα. Επιπρόσθετα δε, ότι δεν θα αλλάξει η εικόνα τους στον καθρέπτη τους, ούτε ότι επειδή πλούτισε κάποιος από την ανάμειξη του από τα κοινά θα πλουτίσουν και αυτοί. Μην ξεχνάτε ότι όταν μιλάμε για δημόσια ταμεία, μιλάμε στην περίπτωση της χώρας μας περί ξένων δάνειων.
Οι συντεχνίες, οι εγωιστικές συμπεριφορές, η αδιαφορία για τα κοινά, το ρουσφέτι και η συνεχής προσπάθεια να ανελιχθεί κάποιος σε ένα προβληματικό σύστημα όπως το έθρεψε η ιστορική του συνέχεια, είναι στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά πριν αλλά και μετά την κάλπη. Κάποιες φορές ακόμη και ένα ωραίο περιτύλιγμα ως εικόνα αλλά ενίοτε και με βάση ένα δήθεν ακαδημαϊκό υπόβαθρο μπορεί να κρύβει μία κατάσταση καλά προσαρμοσμένη στο κοινωνικό αμμώδες της νέο-ελληνικής καθημερινότητας, όπου ο δήθεν χρυσός, όχι άνθρακας δεν είναι αλλά αέρας μολυσμένος με πραγματικά επικίνδυνες ουσίες για την κοινωνία.
Η αποχή αν μεταφραστεί σε ακόμη μεγαλύτερη πίεση μετά την κάλπη θα έχει σίγουρα πολύ ευεργετικά αποτελέσματα για την κοινωνία και έτσι πρέπει να γίνει.
Αναφέρομαι βέβαια στο σύνολο της κοινωνίας και όχι σε μερικές εκατοντάδες ευεργετημένους, σε συντεχνίες (ο Μουσολίνι ανέφερε το φασισμό ως συντεχνιακό κράτος), σε ομοίους και ημετέρους, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς θα πάνε να ψηφίσουν χωρίς καν να σκεφτούν κάτι άλλο πέρα από τον «δικό τους», ο οποίος μπορεί να εκλέχθηκε από το 0,5% ή 0,7% από το σύνολο όσων κατοικούν σε μια περιοχή.
Μπορούν όμως τέτοιες περιπτώσεις όπως η παραπάνω να διαχειρίζονται την καθημερινότητα μας κυρίως όταν ανακαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις ενασχόλησης με τα κοινά;
Σαφώς και όχι! Επομένως η αποχή από την κάλπη ναι μεν δίνει ένα μήνυμα αλλά αυτό το μήνυμα πρέπει να είναι στη συνέχεια τόσο ισχυρό ώστε σε κάποια από τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες να εμφανιστούν περισσότεροι από αυτούς που μπορούν να εμπνεύσουν, να υποκινήσουν και να πράξουν προς τη σωστή κατεύθυνση και λιγότεροι ως καθόλου από αυτούς που διακατέχονται από αλαζονεία και ματαιοδοξία.
Αν όμως η αποχή είναι απόρροια μίας γενικευμένης αδιαφορίας για τα κοινά τότε μάλλον η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη!
Βγείτε μία μέρα από το σπίτι σας, καταγράψτε ότι στραβό βλέπετε γύρω σας, στείλτε το στους αρμόδιους και καλό θα ήταν να κάνετε και μία ανάλυση με πληροφορίες που θα συλλέξετε για ποιους ψηφίσατε. Θα βοηθήσουν πολύ όλα αυτά για να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τους μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας.
Το μήνυμα της αποχής αφορά όλους μας γιατί κανείς μας δε ζεί κλεισμένος σε μία γυάλα!
