Γράφει ο Τραϊκούδης Χρήστος. Οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM
Αγαπητές αναγνώστριες/αγαπητοί αναγνώστες.
Όπως είχα γράψει και στο παρελθόν, ο πολιτικός λαϊκισμός στη χώρα μας δεν είναι ένα φαινόμενο που κάποιος μπορεί να αντιληφθεί στα χρόνια πριν αλλά κα κατά τη διάρκεια των τελευταίων μνημονίων και κατά κύριο λόγο είναι αποτέλεσμα της ελλείψεως του γενικού συμφέροντος εντός των προσωπικών συμφερόντων.
Η πολυνομία, οι πολλές αναθεωρήσεις στο σύνταγμα και η αναποτελεσματικότητα στο να δημιουργηθούν σύγχρονες υποδομές οι οποίες θα μπορούσαν να προσελκύσουν τόσο ξένες επενδύσεις όσο και να αναπτύξουν υγιείς ελληνικές, καθώς και το μονίμως εδώ και πολλά χρόνια υπέρογκο εξωτερικό χρέος, είναι μερικά από τα αποτελέσματα περί των οποίων τα επίσης ανεπαρκή προγράμματα παιδείας ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό.
Λίγα πράγματα γνωρίζουμε περί των μελανών σημείων της ιστορίας μας καθώς και το ότι αυτά επαναλαμβανόταν με πολλές ομοιότητες.
Ξανά θέτω το ερώτημα για το αν πρέπει να παραδεχθούμε και να προσαρμοστούμε επομένως με την ιδέα μίας διαχρονικής ανυπαρξίας της αντίληψης του γενικού συμφέροντος;
Πού θα οδηγούσε όμως κάτι τέτοιο σε συνδυασμό με τα πολύ σημαντικά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον;
Δυστυχώς η εικόνα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης για το πώς θα επιτύχει καλύτερους όρους ζωής.
Ποια είναι όμως τα δείγματα που εκλαμβάνονται ως επιτυχημένα με βάση την εικόνα και τί επίδραση έχουν σχετικά με την ανάπτυξη μίας συνολικά καλύτερης εικόνας, η οποία προσδίδει μεγαλύτερη ισχύς στη νομική οντότητα κράτος;
Την απάντηση θα μας τη δώσουν όσα θα παρατηρήσει κάποιος/κάποια που αναλύει τις καταστάσεις περισσότερο με το κέντρο όρασης του εγκεφάλου παρά μόνο με τα μάτια.
Οι ξεθωριασμένες διαβάσεις, τα κακό συντηρημένα πεζοδρόμια, οι κακό συντηρημένοι δρόμοι, η έλλειψη δημοσίων χώρων, το ζουγκλοειδές αστικό περιβάλλον, η εδώ και χρόνια αντίληψη που έχουν οι πολίτες για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, το υπέρογκο εξωτερικό δημόσιο χρέος, η πρόσφατη δημοσιοποίησή της Τράπεζας της Ελλάδος για το ύψος της παραοικονομίας και το πολύ μεγάλο ποσοστό έναντι του ΑΕΠ της χώρας, η με πολλή δόση χαβαλέ που αντιμετωπίζονται τα προβλήματα της καθημερινότητας από όσους δεν τους αγγίζουν επι προσωπικού, είναι ζητήματα τα οποία αφενός δε κολακεύουν το σύνολο αφετέρου δε δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Μπορεί λοιπόν να γινόμαστε δέκτες εικόνων όπως οι πολιτικές κοκκορομαχίες στην τηλεόραση, η χλιδή η οποία δεν είναι αποτέλεσμα μίας καινοτόμου παραγωγικής διαδικασίας ή προσπάθειας για καλυτέρευση των όρων ζωής μας μέσα από την έρευνα και τη μελέτη ή γενικότερα της εργασίας η οποία παράγει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο, οι χωρίς αντίκρισμα στην πράξη πομπώδες πολιτικοί λόγοι, από την άλλη όμως αν αντικρίσουμε την εικόνα έξω από το διαμέρισμα μας ή την αυλή του σπιτιού μας, θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν αντιφάσεις, αρκετά στη σύγκριση αυτή είναι αμφιλεγόμενα και πολύ βασικό δε διασφαλίζουν μία διάρκεια.
Είναι λοιπόν τα λάθος πρότυπα που ευθύνονται επίσης σε ένα μεγάλο βαθμό για αυτά που πρέπει να διορθωθούν σύντομα;
Και αν όμως στο υποσυνείδητο κάποιων τα λάθος πρότυπα είναι τελικά όσα είναι σωστά στα κράτη τα οποία ευδοκιμούν ή έχουν τις υποδομές να ευδοκιμήσουν στο μέλλον, πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στο μέλλον από οποιαδήποτε κυβέρνηση έχει τη βούληση να αλλάξει το τσουνάμι της ιστορίας; Θεωρείτε ότι αποτελεί μία τόσο εύκολη υπόθεση; Σίγουρα όχι. Ποιος είναι ο φόβος; Οι κοινωνικές αναταράξεις καθώς και κωμικοτραγικοί εμφύλιοι, οι οποίοι δεν είναι λίγοι.
Να ξανά τονίσω βέβαια ότι αυτά περί των αλλαγών δε σχετίζονται μόνο με ανθρώπους οι οποίοι έχουν ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Είναι περισσότερο βιωματική η ανάπτυξη αντίληψης της ανάγκης για αλλαγές. Δεν είναι σίγουρο ότι κάποιος/α θα χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του για να προσφέρει προστασία σε όσους δε την έχουν. Μπορεί να τη χρησιμοποιήσει και για την εξυπηρέτηση καθαρά ιδίων σκοπών με αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία. Τέτοιο χαρακτήρες ουδέποτε θα ενδιαφερθούν αν η υπόλοιπη κοινωνία εκλαμβάνει ως πετυχημένα λάθος πρότυπα και οδηγείται σε διόγκωση των προβλημάτων της δια μέσω της προσπάθειας για μίμηση αλλά και της αδιαφορίας για τα κοινά.
Τί να τις κάνουμε επομένως αυτές τις εικόνες, όταν από την άλλη στην πράξη παρατηρούμε σε πολλά ζητήματα μία στασιμότητα;
Και αν πάλι αυτές οι εικόνες καταστούν απολύτως κυρίαρχες τότε πόσο πιο δύσκολη θα γίνει η επίλυση των προβλημάτων;
Όπως είχα γράψει κατά καιρούς, κάποιοι θεωρούν ως μοναδική ελπίδα της ανάπτυξη της τεχνολογίας, το γιατί και αν είναι το μόνο εργαλείο το οποίο μπορεί να αλλάξει καταστάσεις και πρόσωπα σε ορισμένες κοινωνίες, θα το αφήσω να το απαντήσετε μόνοι σας όπως μόνοι σας κάθε φορά που γίνονται εκλογές θα πρέπει να απαντήσετε και πολλά από τα ερωτήματα που τίθενται στο κείμενο αυτό για να αποφασίσετε τελικά ποιόν θέλετε να διαχειρίζεται τις τύχες σας και ποιος θα γίνει αρωγός στα όνειρα που κάνετε.
Σε κάθε περίπτωση κάντε μία πιο φιλελεύθερη προσέγγιση τόσο των ιστορικών γεγονότων που στιγμάτισαν αρνητικά της σύγχρονη ιστορία μας, όσο και των προσώπων τα οποία θεωρείται ότι μπορούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε τα προβλήματα να λύνονται πιο ομαλά και με μεγαλύτερη ταχύτητα.
