Όταν το πάθος κυβερνάει τη λογική, όταν μένεις μόνος επειδή στήριξες τα πάντα σε ένα πρόσωπο… όταν νόμιζες ότι τα συναισθήματα είναι αληθινά και μόνο αυτά ισχύουν αλλά εκείνα ήταν τα πρώτα που σε πρόδωσαν ρίχνοντας σε στο Καιάδα της ψυχής σου.
Τότε αναλογίζεσαι μπροστά σε ένα σταθμό, σε ένα βαγόνι που ποτέ δεν είχε χώρο για εσένα αλλά πάντα σε έκανε να πιστεύεις ότι κάπου θα χωρούσε.
Τότε και μόνο τότε συλλογίζεσαι την απάτη του συναισθήματος… την απαραίτητη απάτη για να λέγεσαι ζωντανός.
