“…Τα όνειρα και οι στόχοι εκλογικεύουν το φόβο του αύριο. Το σκοτάδι το ποτίζεις με φως. Μια ηλιαχτίδα να μπει παύει να είναι τρομαχτικό”
Γράφεις ότι: “Οι άνθρωποι συστήνονται στην αρχή και γνωρίζονται στο τέλος…” Οι εποχές αλλάζουν ή οι άνθρωποι “κρύβονται” πίσω από τα social media; Πιστεύω πως οι εποχές πάντα θα αλλάζουν. Δεν μπορούν να μείνουν στάσιμες ενώ μεταβάλλεται ο κόσμος. Συμβαδίζουν μαζί και ακολουθούν το εκάστοτε ρεύμα. Επομένως ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να κρυφτεί και αποφύγει να δείξει το αληθινό του πρόσωπο μπορεί να το κάνει με πολλά μέσα, ένα εκ των οποίων και τα social media. Ευνοούν μια ρετουσαρισμένη και στυλιζαρισμένη προσωπικότητα αρεστή σε μεγάλα πλήθη ατόμων. Ωστόσο αναφέρομαι και στην διαδικασία της γνωριμίας μεταξύ των ανθρώπων, αφού για να είσαι σε θέση να πεις ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο πρέπει αυτή η σχέση να δοκιμαστεί και να καταλήξει κάπου. Έτσι μπορείς να πεις πραγματικά “χάρηκα για την γνωριμία”… Από τον τρόπο δηλαδή που θα τελειώσεις μια σχέση ή που θα την περάσεις σε άλλο επίπεδο. Φυσικά αναφέρομαι σε όλα τα είδη των σχέσεων.
Αγάπη ή Ανάγκη; Δυο λέξεις ξένες μεταξύ τους ή άρρηκτα δεμένες με το σήμερα; Η αγάπη είναι μια μεγάλη ανάγκη… Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αγαπά και να αγαπιέται. Δεν είναι όμως ωραίο να είσαι με κάποιον μόνο και μόνο για να μην νιώθεις μοναξιά και να γεμίζεις το κενό μέσα σου. Χρειάζεται πρώτα να αγαπήσεις εσένα και μετά τους άλλους. Στις μέρες μας έχουμε απωλέσει την γνώση του εαυτού και αδυνατούμε να διακρίνουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Αναζητούμε την αγάπη και ψάχνουμε να την βρούμε εκεί που δεν ευδοκιμεί, σε εφαρμογές γνωριμιών και άδειες πολύχρωμες οθόνες. Στο λαβύρινθο που οδηγεί και πάλι στην ανάγκη. Να ένα ρεύμα της εποχής. Η έννοια αυτή εμπεριέχει την αποδοχή, την κατανόηση, την συγχώρεση και την ικανότητα να βγαίνεις από την ζώνη ασφαλείας του “εγώ” σου, για τις ανάγκες αυτού που αγαπάς. Αυτό θεωρώ πως θα ισχύει σε όλους τους καιρούς.
Ο Έρωτας τι θέση έχει στη ζωή σου ως άνθρωπο του πνεύματος; Ο έρωτας είναι ένα μυστήριο που μου γεννά συναισθήματα. Το θεωρώ μυστήριο γιατί δεν ξέρω ποτέ αν θα έρθει, πότε θα έρθει και πόσο θα διαρκέσει. Συνήθως χτυπά την πόρτα ακάλεστος από εκεί που δεν το περιμένω.
“Ο έρωτας είναι σαν τα σιδερωμένα σεντόνια, αν δεν τα τσαλακώσεις δεν κοιμάσαι“
Έτσι και αυτός απαιτεί να τσαλακωθείς και να βουτήξεις στα βαθιά. Μπορεί να σε εξυψώσει αλλά μπορεί και να σε ρίξει χάμω να ματώσεις τα γόνατα σου στα χαλίκια σαν παιδί.
Πολιτισμός, Μουσεία, Θέατρα, μουσικές σκηνές, κινηματογράφοι, Gallery και τόσοι άλλοι πολιτιστικοί χώροι. Ποιο είναι το μέλλον τους στην μετα covid εποχή; Θεωρώ πως όλοι οι χώροι έκφρασης πολιτισμού και όλες οι μορφές της τέχνης αυτή τη στιγμή είναι σε μια στενάχωρη στιγμή του χρόνου και πλήττονται όπως και άλλοι τομείς της ζωής μας. Λόγω της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης δεν είμαι σε θέση να απαντήσω πώς το μέλλον τους μπορεί να εξελιχθεί, αλλά πιστεύω πως μετά την αναγκαστική “αγρανάπαυση” αυτή, θα καλλιεργηθούν τα καλύτερα σπαρτά. Πιστεύω πως η τέχνη αναγεννάται διαρκώς ακόμα και από τα πιο σκοτεινά σημεία.
Ακούμε συνεχώς για Βία. Ενδοοικογενειακή, εργασιακή, αθλητική, καλλιτεχνική… Εντυπωσιάζεστε από το συμβάν ή από τους πρωταγωνιστές; Εσείς έχετε υποστεί κάποια μορφή βίας; Σαφώς η βία και η κάθε μορφή βίας είναι κατακριτέα και μη αποδεκτή και τα συμβάντα που βγαίνουν στη δημοσιότητα αυξάνονται συνεχώς. Δυστυχώς δεν είναι άγνωστες καταστάσεις για την ανθρωπότητα. Το λυπηρό είναι πως αποκτά ανοδική πορεία. Βεβαίως και εντυπωσιάζομαι αρνητικά από όποιον χώρο και αν προέρχεται η βία. Τα υπεράνω πάσης υποψίας στέρεψαν. Όχι, δεν έχω υποστεί καμία μορφή βίας.
Ποιο είναι το δικό σου αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Θα έλεγα πως όσο κλισέ και αν ακούγεται τα όνειρα και οι στόχοι εκλογικεύουν το φόβο του αύριο. Το σκοτάδι το ποτίζεις με φως. Μια ηλιαχτίδα να μπει παύει να είναι τρομαχτικό.
Ένα μήνυμά σου για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Να ζούνε όσο μπορούν το σήμερα, μόνο αυτό έχουμε. Να αγαπούν δυνατά και να μισούν ελάχιστα εως καθόλου. Στο τέλος μόνο τα καλά μένουν. Ας μην χαλάνε τις καρδιές τους.
Βιογραφικό: Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται σε σχολείο ειδικής αγωγής ως φροντιστής παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη, ενώ σύντομα αποκτά το πτυχίο του Κοινωνικού Λειτουργού από το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα “Αμφικτυονία Ελληνισμού” με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.
