Ο Τάσος Αγγελίδης – Γκέντζος
Συγγραφέας – Καθηγητής Αμερικανικού Κολεγίου “Ανατόλια”, www.aggelidisgentzos.gr τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
Τοπικά και Γενικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Αν αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν στο απροχώρητο μπορεί να είναι και αναγκαία. Το ερώτημα κατά τη δική μου εκτίμηση είναι όχι αν είναι αναγκαία, αλλά γιατί τα αφήσαμε και έγιναν αναγκαία. Αναγκαίο είναι να κόψεις το πόδι του ασθενούς για να αποφύγεις την επέκταση της γάγγραινας… Δε θα μπορούσες όμως να κάνεις κάτι, ώστε να μη φτάσεις σε αυτό το σημείο; Δεν τον έβλεπες τον χριστιανό που χειροτερεύει; Ακόμα κι αν αυτός δεν καταλάβαινε, εσύ τι έκανες; Να σκεφτούν οι πολιτικοί τι έκαναν και τι δεν έκαναν! Να σκεφτούν οι πολίτες για τους πολιτικούς… τι έκαναν και τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει!
Πολλά τα ερωτήματα!
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Ποιος πολιτισμός; Πέφτει θέμα Έκθεσης στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις σχετικό με το βιβλίο και διαλέγουν να το “πλαισιώσουν” με το άρθρο ενός συγγραφέα που είχε δημοσιευτεί σε “έγκυρη” εφημερίδα! Βγαίνουν κάποιοι και λένε πως το άρθρο ήταν προϊόν αντιγραφής και το αποδεικνύουν με στοιχεία… Κανείς δε μιλά, δεν προσπαθεί να τους αντικρούσει, να τους μηνύσει! Ούτε οι συγγραφείς, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι εκδότες, ούτε οι ταγοί της εκπαίδευσης! Ξέρουν όλοι τους την πετυχημένη συνταγή! Θα ξεχαστεί με το πέρασμα του χρόνου… Με τον καιρό όλα ξεχνιούνται!
Σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μνήμη, έχουμε κομπίνες, ρεμούλες, αντιγραφείς… Υποκρισία!
Σήμερα όλοι ζητούν να παραμείνουν ανοιχτά τα βιβλιοπωλεία. Μα… ο κόσμος δε διαβάζει! Πότε θα το πάρουμε απόφαση; Τα στοιχεία το λένε κι όχι εγώ! Κι όσοι διαβάζουν τσακώνονται μεταξύ τους για το αν αυτό που διαβάζουν είναι καλό ή κακό! Αυτοί που γράφουν -οι αυτοαποκαλούμενοι συγγραφείς- δε διαβάζουν! Και δηλώνουν αντικειμενικοί κριτές μετά από όλα αυτά… αναγνώστες και συγγραφείς! Αστείο είναι! Μπορεί ένας άνθρωπος που σκέφτεται στοιχειωδώς και δεν καίγεται φυσικά να φτάσει κάπου… να πάρει στα σοβαρά όλα αυτά;
Μη μου πείτε να πολεμήσει για να τα αλλάξει γιατί θα βάλω τα γέλια!
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Και σήμερα και χθες και προχθές. Και αύριο! Πολύτιμα τα συναισθήματα!
Να αγκαλιάζουμε σήμερα τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, γιατί δεν ξέρουμε αν θα τους έχουμε και αύριο! Πολλές αγκαλιές! Και φιλιά!
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Μόνο η απώλεια της ανθρώπινης ζωής, η απώλεια της μνήμης μου και ο φόβος της αρρώστιας υπάρχουν. Δεν έχω άλλους φόβους. Δε φοβάμαι να πω τη γνώμη μου και να εκτεθώ δημόσια, δε με φοβίζει η κακόπιστη -ούτε η καλόπιστη- αρνητική κριτική, οι άνθρωποι και τα πιστεύω τους. Δε με φοβίζουν οι κόλακες! Ακόμα και με τη βλακεία… έχω καλή σχέση.
Αν με ρωτάτε για τον κορονοϊό… σας απαντώ πως δε φοβάμαι διότι δεν ενημερώνομαι από τα κανάλια της τηλεόρασης. Σε άρθρο μου πριν μερικούς μήνες τα έχω αποκαλέσει “βοθροκάναλα” και κανείς δεν ασχολήθηκε με το “θράσος” μου, παρόλο που το συγκεκριμένο κείμενο είχε 1100 κοινοποιήσεις και πάνω από 30000 αναγνώσεις.
Θεωρώ πως αυτό που γίνεται τώρα στους τηλεοπτικούς μας δέκτες δεν είναι ενημέρωση. Μέσα σε ένα αρρωστημένο κλίμα διαφαίνεται ένας εμετικός διαγωνισμός τρομολαγνίας με σκοπό… Σταματώ!
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Φορούσαμε μάσκα στην ψυχή και τη συμπεριφορά μας, ας φορέσουμε και στο πρόσωπο! Δε με απασχολεί καθόλου! Ούτε και με ενοχλεί!
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Σήμερα επιβιώνουν οι καλλιτέχνες; Προ κορονοϊού τα πράγματα πήγαιναν καλά και δεν το είχα καταλάβει εγώ; Απαντώ: δυστυχώς δεν υπάρχει ελπίδα επιβίωσης για τους καλλιτέχνες. Λυπάμαι για αυτό! Να ρωτήσω πόσα είναι τα μαθήματα γύρω από την τέχνη που διδάσκονται στα σχολεία μας; Να ρωτήσω πως βλέπουν τα παιδιά τα μονόωρα μαθήματα της μουσικής και τη ζωγραφικής; Αν μια δασκάλα βάλει 9 ή 8 με άριστα το δέκα σε ένα παιδάκι στη μουσική ή τη ζωγραφική τι θα πει ο πατέρας και η μητέρα του στη δασκάλα ή στο δάσκαλο; Και στο γυμνάσιο ποια στάση κρατούν οι γονείς και τα παιδιά απέναντι στα συγκεκριμένα μαθήματα;
Στα σχολεία εμείς οι καθηγητές των Ελληνικών διδάσκουμε τη λογοτεχνία με τέτοιο τρόπο που να την αγαπήσουν οι μαθητές και οι μαθήτριές μας; Μήπως για να αγαπήσει κάτι ο άλλος… πρέπει να το αγαπάς πρώτα εσύ; Αγαπούν οι δάσκαλοι μας τη λογοτεχνία; Διαβάζουν λογοτεχνικά βιβλία οι ίδιοι; Ιστορικά βιβλία; Δεν έχει νόημα να πω περισσότερα. Για να επιβιώσουν οι καλλιτέχνες θα πρέπει να αλλάξει η δική μας νοοτροπία! Κι έτσι όπως μας βλέπω να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας… λίγο δύσκολο!
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Τα μουσεία όλη τη μέρα ανοιχτά! Οι Gallery και το βράδυ μπορούν να μη κατεβάζουν ρολά! Κανείς δε θα πατήσει το πόδι του!
Για ποιες μουσικές σκηνές μιλάτε; Για αυτές που από κάτω γίνεται χαμός και ο ένας είναι πάνω στον άλλον; Αν έχετε στο μυαλό σας αυτές να μείνουν κλειστές! Να μείνουν όμως ανοιχτά εκείνα τα θέατρα που χρηματοδοτεί το υπουργείο Πολιτισμού για να δει ο κόσμος που πήγαν τα χρήματα από τη φορολογία του;
Στα άλλα θέατρα προτείνω να δίνουν παραστάσεις μέσα σε λεωφορεία. Εκεί δεν απαγορεύεται ο συνωστισμός. θα τους βγει και πιο φθηνά από το να νοικιάσουν ένα θέατρο. Θα νοικιάζουν λοιπόν ένα λεωφορείο και θα παίζουν καθώς αυτό θα κινείται…
Χάθηκε η λογική, το έχω καταλάβει εδώ και καιρό, τίποτα άλλο δεν μπορώ να πω…
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Ζήσε το σήμερα, πέρνα καλά και δόξασε τον Θεό για αυτό που έχεις! Μην είσαι αχάριστος! Να μπορείς να είσαι χαρούμενος και με τα λίγα και με τα πολλά!
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Να είμαστε όλοι γεροί! Γεροί εμείς και οι οικογένειές μας! Τα άτομα που αγαπάμε, είναι κι αυτά οικογένειά μας.
Πολλά ευχαριστώ για τις ωραίες ερωτήσεις σας.
Με εκτίμηση
Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος
Συγγραφέας – Φιλόλογος
