ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ “ΕΓΩ, Ο ΣΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ”
Το θεατρικό έργο «Εγώ, ο σωσίας του Χίτλερ» του Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχύτας και ανήκει στη Σειρά Θεατρικών Έργων του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου.
ΕΓΩ, Ο ΣΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ’ του Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη
Σειρά θεατρικών έργων του ΣΠΕΚ. Αρ.1
Εκδόσεις ΑΡΧΥΤΑΣ,
1η έκδοση – Αθήνα 2019
Αριθμός Σελίδων: 73
Διάσταση: 21 Χ 14
Κυκλοφορεί και πωλείται σε Ελλάδα, Κύπρο και στο εξωτερικό
Τηλ: 0030 22944-01833
ISBN 978-618-5410-28-5
Ενδεικτική τιμή πώλησης: 8,00€
Εξώφυλλο: Έργο της ζωγράφου Λουκιάνας Παπαδοπούλου με τίτλο ‘Follow me’ 2011, λάδι σε καμβά, 50x33cm
Στον ανά χείρας θεατρικό έργο, ο Κύπριος συγγραφέας Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης, με το έργο του ‘Εγώ ο Σωσίας του Χίτλερ’, αιφνιδιάζει σκηνικά : ένας από τους σωσίες του Χίτλερ, που τον ερωτεύτηκε η Εύα Μπράουν, δολοφονεί τον Χίτλερ και τον καίει για να δραπετεύσουν με θησαυρό. Μετά από περιπέτειες φτάνουν στην Αργεντινή όπου ζουν μυστικά. Οι δύο κόρες τους, ενταγμένες σε 2 φασιστικές Νεολαίες της χώρας, είναι το κρίσιμο θέμα του έργου. Μαζί με άλλους κατασκοπεύουν τους γονείς για να τους ‘καρφώσουν’…ή έτσι τα φαντάζονται, ο σωσίας και η Εύα. Είναι θέατρο παραλόγου και έλλειψης παιδείας και ένα παιγνίδι πραγματικότητας και φαντασίας με δυσδιάκριτα όρια. Άλλωστε, ο Ιωσηφίδης έγραψε ποιήματα και διηγήματα όπου ο χρόνος κι η πραγματικότητα ‘παίζουν ζάρια’.
- Πώς φαντάζεστε το έργο σας επί σκηνής.
Ι.Σ.Ι.: Το έργο θα επιτύχει αν ο σκηνοθέτης μπει κάτω από το μελάνι του σεναρίου. Το έργο είναι πρωτότυπο, με αρκετές ακροβασίες, με διελκυστίνδες, ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, τον μύθο και την ιστορία, την πλάνη και την αλήθεια, τον τρόμο και τη διέξοδο. Το σκηνικό αρχίζει με τον Χίτλερ να εκτελείται και να καίγεται από τον σωσία του, τον Αδάλφο, που μετά από περιπέτειες διαφεύγει ως Χίτλερ στην Αργεντινή με την αγαπημένη του Εύα Μπράουν. Με τα χρήματα που φυγαδεύουν μπορούν να φτιάξουν τη ζωή τους. Αποκτούν δύο κόρες και ζουν ‘ινκόγκνιτο’. Το δράμα δεν είναι μόνο το ό,τι ξαναζούν σαν εφιάλτη σκηνές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Το πιο δραματικό είναι το ό,τι οι δύο κόρες τους ανήκουν σε δύο φασιστικές Νεολαίες της Αργεντινής και τρέμουν μη τυχόν αυτές καταδώσουν τους ίδιους, την Εύα και τον Αδάλφο. Στο βάθος, το έργο προβάλει κρίσιμα προβλήματα της εποχής μας, όπως ή έλλειψη επικοινωνίας, οικογενειακής-κοινωνικής συνοχής, η ποδηγέτηση των νέων, η κερδοσκοπία, η παραμόρφωση της προσωπικότητας, η πλάνη, αληθής ή φανταστική. Το έργο, του παραλόγου και του φανταστικού είναι ένα κράμα τρόμου, στοχασμού και συναισθημάτων, συχνά συγχυσμένων, όπως τα υπαγορεύει και τα τρία η εποχή μας. Όμως, μέσα από όλα αυτά τα επάλληλα δράματα, τελικά βρίσκουν διέξοδο έχοντας ως οδηγό τις διδαχές αρχαίων φιλοσόφων όπως ο Πλάτων. Πριν από την καταστροφή τούς σώζει η αγάπη η σύνεση όπως τη δίδαξαν οι σοφοί και σύγχρονοι επιστήμονες. Αν οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης διαβάσουν το έργο καλά, τότε αυτό ερμηνεύεται καλά. Το έργο είναι κάπως ‘πυκνό’ με αρκετό στοχασμό, με παλινδρομήσεις χρόνου (πίσω-εμπρός-πίσω). Γι’ αυτό χρειάζεται ροή (αλλού γοργά, αλλού αργά), κυρίως σε ημίφως με μουσική αλλού τρόμου, αλλού προσωρινής γαλήνης. Και ένταση από την αρχή.
- Ποια στοιχεία νέα εισάγει το έργο; Σε τί διαφέρει από άλλα θεατρικά έργα
Ι.Σ.Ι.: Ένα νέο στοιχείο του έργου, νομίζω, είναι το ότι εμπλέκει στον διάλογο διδαχές από την Αρχαία Ελληνική Γραμματείας όπως τα όσα λέει η Διοτίμα στο ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα, τις ρήσεις του Ηράκλειτου για την αλλαγή των πάντων, ακόμα και του Πλάτωνα για την παιδεία των νέων, στον μύθο του Σπηλαίου, και την επινόηση του Οδυσσέα να σαγηνευτεί ακούγοντας τις Σειρήνες αλλά να κρατηθεί δεμένος στο κατάρτι για να μην παρεκκλίνει απ’ την πορεία του προς την Ιθάκη. Υπάρχει αναφορά και σε στίχο του Σεφέρη που λέει ότι τα φίδια, δηλ. τα κακά, οι τύραννοι, επανέρχονται με νέο φαρμάκι, νέα όπλα να κατακτούν. Γι’ αυτό χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση. Είναι μια ρηξικέλευθη σκέψη μου, που ίσως δεν γίνει αντιληπτή στην εποχή μου. Όμως για μένα ένα έργο δεν γράφεται για να ικανοποιήσει ειδικά τους σημερινούς ακροατές. Πιστεύω ότι οι αρχαίοι τραγωδοί τα είπαν όλα. Εμείς παίρνουμε τη δάδα για νέα πεδία. Σε ένα-δυο σημεία μιλώ διακειμενικά με δύο έργα, του Τεν. Γουίλιαμς και του Ίψεν. Όμως, παίζω μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, σοβαρού και αστείου. Ο Νίκος Λυγερός βρήκε στο έργο και χιουμοριστικά στοιχεία. Ίσως είναι οι αναπνοές που χρειάζεται ένα δράμα για να μη στραγγαλίζει. Μα λίγο χιούμορ το κάνει πιο δραματικό.
- Γιατί λέτε ότι στο έργο παίζετε μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας;
Ι.Σ.Ι.: Το επιχειρώ σε διάφορα σημεία του έργου αλλά και στο έργο ως σύνολο. Για παράδειγμα στο έργο δεν εξάγεται καθαρά, εκατό στα εκατό, ότι ο Σωσίας Αδάλφος εκτελεί τον Αδόλφο Χίτλερ και τον καίει για να διαφύγει ως Χίτλερ στην Αργεντινή με την Εύα Μπράουν. Ίσως να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ότι είναι ο Χίτλερ που εκτελεί και καίει τον Σωσία του και εραστή της Εύας, πρώτον για να τον εκδικηθεί και δεύτερο για να αποδείξει στον κόσμο ότι ο Χίτλερ πέθανε κα κάηκε, άρα το θέμα έκλεισε για να δραπετεύσει ‘ινκόγκνιτο’ με την Εύα στην Αργεντινή ως αληθινός Χίτλερ.
Στο γραφείο του, στο υπόγειο κρησφύγετό του, υπήρχε σήραγγα διαφυγής. Αυτό είναι σίγουρο. Την ετοίμασε ο Χίτλερ για να διαφύγει, αν κινδύνευε η ζωή του. Τελικά ποιος διέφυγε; Ο Αδόλφος με την Εύα, ή ο Αδάλφος που ήξερε από την Εύα για τη σήραγγα; Άλλο σημείο παιγνιδιού μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι κατά πόσο οι κόρες τους – του Αδάλφου και της Εύας, ή του Αδόλφου και της Εύας – που ανήκαν σε δύο ξεχωριστές φασιστικές Νεολαίες της Αργεντινής, τους κατασκόπευαν ή αν ήταν ένα παραλήρημα των γονιών τους, που χρόνια μετά βίωναν εφιάλτες της Γκεστάπο; Στο έργο η Εύα αναφέρεται με τρόμο στο δίλημμα του Ομήρου, στην Ιλιάδα Π’ 673: ‘Αχ, είμαι σε ύπνο ή σε θάνατο. Είναι δίδυμα αδέλφια. Σε ποιον βρίσκομαι τώρα;’ Αν μετά την παράσταση ο θεατής πηγαίνει σπίτι κουβαλώντας σκηνές του έργου που ακόμα τον προβληματίζουν, τους στοχάζεται και εμβαθύνει, ‘τότε το έργο του μίλησε’!
- Ποια σημεία του έργου έχουν για σας ιδιαίτερη σημασία και γιατί;
Ι.Σ.Ι.: Αρκετά. Θ’ αναφέρω μόνο τέσσερα που ο σκηνοθέτης πρέπει να προσέξει καλά.
α) ο μονόλογος της Εύας που παραπέμπει σε ανάλογα της Διοτίμας στο ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα (σελ. 7) περί έρωτος, γέννησης παιδιών και αθανασίας των γονέων.
β) ο εφιαλτικός μονόλογος του σωσία Αδάλφου που φαντάζεται τον εαυτό του ως λύκο,
μέσα στην αγέλη των λύκων του Χίτλερ, και πασκίζει να δικαιολογηθεί (σελ. 9 και 10)
γ) η δραματική αναμονή του Αδάλφου και τις Εύας Μπράουν να επιστρέψουν οι κόρες τους με ασφαλίτες της Χούντας της Αργεντινής για να τους συλλάβουν (σελίδες 19-23)
δ) η διασύνδεση του μέλλοντος των κόρων τους με τους δέσμιους στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, που ελευθερώνονται εκτός σπηλαίου με την ανεύρεση της αλήθειας μέσω της αληθινής παιδείας στο φως και όχι στην πλάνη μύθων παλιών και νέων (σελ.24)
Γιατί έχουν ιδιαίτερη σημασία σημεία του έργου όπως αυτά; Διότι η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, το θέατρο γίνεται πολύ πεζό. Όμως τα πιο πάνω έχουν στοιχεία ποίησης και μαγικού ρεαλισμού.
- Το έργο τελικά είναι οικουμενικό ή στο βάθος έχει ρίζες ελληνικού Πολιτισμού;
Ι.Σ.Ι.: Η ερώτηση είναι και δύσκολη και εύκολη. Είναι εύκολη αν απαντήσω πως κάθε οικουμενικό έχει ρίζες ελληνικές. Μέσα από τον διάλογό του αναδεικνύονται κορυφαία σημεία της Ελληνικής Γραμματείας και των Σοφών της Ελλάδας (Όμηρος, Ηράκλειτος, Πλάτων, Σωκράτης, Σεφέρης) και έμμεσα αφήνεται να νοηθεί ότι χωρίς αγάπη και αρετές τα προβλήματα δεν λύνονται. Περιπλέκονται ή χτυπούν σε τοίχο αδιεξόδου.
Πιο κάτω δίνω σαφώς ποια σημεία του έργου ανάγονται στην Ελληνική Γραμματεία. Στη σελίδα 6, όσα λέει η Εύα Μπράουν αποτελούν διακειμενικό διάλογο με όσα είπε η Διοτίμα στο ‘Συμπόσιο’ του Πλάτωνα. Τα όσα διηγείται για τη γνωριμία της με τον Αδόλφο Χίτλερ και μετά με τον Αδάλφο είναι συνέχεια του πλατωνικού διαλόγου
Ιδού μία παράγραφος που προεκτείνει τον διάλογο του Πλάτωνα δια στόματος Εύας:
ΕΥΑ: «…Είδες ποτέ σου πόσο ερεθίζονται τα θηλυκά ζωάκια ή τα πουλάκια όταν τα καταλαμβάνει η επιθυμία να γεννήσουν; Τα κυριεύει ο έρωτας να ενωθούν με το αρσενικό ταίρι τους – όπως εγώ με σένα – να φέρουν στον κόσμο νέες ζωές – όπως εμείς, τις δύο μας κόρες. Μετά η μάνα πασκίζει να τ’ αναθρέψει, να τα προστατεύει με νύχια και δόντια, χτυπιέται με κάθε ζώο γύρω της, φτάνει να εξασφαλίσει τροφή για τα μικρά της. Έτσι νιώθω. Είναι η ερωτική συγκίνηση που οδηγεί τα ζώα. Όπως για τα ζώα, η θνητή Φύση θέλει στο πρόσωπό μας να είναι αιωνία, αθάνατη. Με το να γεννώ με πάθος για τη ζωή, θα ξεπεράσω το φθαρτό μου σώμα γεννώντας νέα! ……………..
…Η γνώση για τον Αδόλφο εξαφανίζεται· η λησμοσύνη αυτή που αφανίζει τη γνώση, μου έφερε νέα παράσταση και μου διατήρησε τη γνώση, ώστε να μου φαίνεται πως παρέμενε η ιδία. Έτσι ένιωσα μαζί σου. Με αυτό και μόνο το μέσο διατηρήθηκε η θνητή μου ύπαρξη, όχι μένοντας αθάνατη μαζί σου – μόνο ο Θεός μένει. Η ύπαρξη μου μένει γιατί μαζί σου αφήνω το παλιό που φθείρεται και φεύγει – όπως ο Αδόλφος – και δέχομαι εσένα, ως το νέο στη θέση του παλιού. Παρόμοιο, αλλά νέο με φλόγα. Με αυτό τον τρόπο, έχοντας εσένα, κάνω παιδιά με σένα και συμμετέχω στην αθανασία. Ως δύο ψυχές και δύο σώματα. Χάρη στην αθανασία, ερωτευτήκαμε και γεννήσαμε τις κόρες».
Ακόμη γίνεται αναφορά στο γνωστό ρητό του φιλόσοφου Ηράκλειτου στον διάλογο
ΑΔΑΛΦΟΣ: Εγώ από μικρός νόμιζα πως θα παραμείνω ο ίδιος, ώσπου να γεράσω.
ΕΥΑ: Ρέουν όλα κι αλλάζουν όλα, όπως έλεγε εκείνος ο Έλληνας φιλόσοφός…
Το σώμα χάνει κάποια, μα κερδίζει καινούργια. Η ψυχή μας αλλάζει, οι τρόποι, τα ήθη, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες μας, το τί μας ηδονίζει, το τί μας χαροποιεί ή μας θλίβει.
ΑΔΑΛΦΟΣ: Παράδοξο! Μα είναι αληθινό;
Στη σελίδα 10, ο Αδάλφος νιώθει ως Οδυσσέας που ακούει το τραγούδι των Σειρήνων.
Στη σελίδα 19, ο Αδάλφος αναφέρει την προδοσία σε βάρος του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες ‘Αχ, το σπίτι μου είναι Θερμοπύλες κι έχει δύο προδότριες Εφιάλτες’.
Στη σελίδα 21, η Εύα και ο Αδάλφος, κάνουν αναφορά στον πολυμήχανο Οδυσσέα, και αρχίζουν να επινοούν τέχνασμα για ν’ αντιμετωπίσουν έξυπνα κίνδυνο:
Στη σελίδα 25 ο Αδάλφος λέγει ‘‘Το μόνο που με κάνει ν’ αγωνιώ, είναι σαν θα φύγουμε απ’ τη ζωή: Θα εμφανιστούν στον ταλαίπωρο πλανήτη νέοι λύκοι, φίδια με νέα φαρμάκια…’’. Αυτό παραπέμπει στο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη ‘Οι γάτες του Άη Νικόλα’ και συγκεκριμένα στον στίχο ‘‘…το αίμα το φαρμακερό των ερπετών (φιδιών).
‘Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι’, που υπονοεί ότι το κακό επιστρέφει με νέο φαρμάκι.
- Στο έργο υπάρχουν οι δύο κόρες του ζεύγους. Πέρα από το αν κατασκόπευαν ή όχι τους γονείς τους για να τους καταδώσουν στις δύο φασιστικές φατρίες της Αργεντινής, ποιο είναι το βαθύ αίτιο που τις κάνει να παραδίδονται άβουλες στα χέρια τυράννων;
Στη σελίδα 24, ο Αδάλφος συσχετίζει την παγίδευση των κόρων του, με τους δέσμιους στο Σπήλαιο του Πλάτωνα, και την απελευθέρωσή τους, λέγοντας: ‘’Αλλιώς οι κόρες μας θα ζουν σ’ ένα άγριο σπήλαιο, αλυσοδεμένες από αόρατη δύναμη. Θα μπορούν να βλέπουν μόνο τον απέναντι τοίχο του σπηλαίου. Ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Σ’ αυτόν τον τοίχο απάνω θα βλέπουν σκιές που σχηματίζει μια φωτιά αναμμένη πίσω από τις πλάτες των κοριτσιών μας. Ό,τι σαλεύει πίσω τους θ’ αναπαριστάνεται στον τοίχο…κι οι κόρες μας θα το νομίζουν πραγματικό.’’. Η δε
Εύα συμπληρώνει: ‘‘Εκτός αν η Παιδεία τους σπάσει τα δεσμά και βγουν έξω απ’ το σπήλαιο. Αληθινή Παιδεία… Κόρες απαίδευτες σημαίνει υπάκουες στις σκιές’’.
Η παιδεία, είναι η κυρίαρχη μέριμνα της Πολιτείας και των γονέων. Αν απουσιάζει ή είναι ελλιπής τότε οδηγεί τα παιδιά ζουν σε πλάνες και είναι δέσμιοι εκμετάλλευσης.
Το δεύτερο σημείο είναι η οικογενειακή συνοχή. Πόσες και πόσες οικογένειες δεν είναι διαλυμένες στην εποχή μας. Στη σελίδα 24 η Εύα μιλά, ως νέος Σωκράτης, για την οικογενειακή συνοχή και λέει: ‘‘Μπορούμε, Αδάλφε. Μαζί. Κι όπως μας λέει ο Σωκράτης ‘Ούτε η γυναίκα – εγώ – χωρίς τον άντρα – εσένα – μπορεί να γεννήσει κάτι χρήσιμο, ούτε η ελπίδα δίχως πόνο.’’ Ακόμα και σε συνθήκες Παγκοσμίου Πολέμου !!
Φέτος κλείνουν 75 χρόνια από τον τραγικό εκείνο Πόλεμο. Συνεχώς όλοι μαθαίνουμε.
- Πείτε μας μια τελευταία φράση σας για το θέατρο, τον θεατή και τον πολιτισμό μας;
Ι.Σ.Ι.: Κλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη για να εκφέρω άποψη για το έργο… αφήνοντας σε αναγνώστες και θεατές να μορφοποιήσουν δικές τους. Άλλωστε είναι καθήμενοι ηθοποιοί, και επιστρέφοντας σπίτι δοκιμάζουν σκηνοθεσία.
Για το θέατρο, τον θεατή και τον πολιτισμό μίλησε πολύ καθαρά ο μεγάλος σκηνοθέτης Κάρολος Κουν και απλώς θα επαναλάβω τα δικά του λόγια «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας».
Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης θεατρικός συγγραφέας
Ο Δρ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης είναι Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου (ΕΛΚ) και Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου (ΣΠΕΚ). Γεννήθηκε στην Κύπρο. Είναι Μαθηματικός (Πανεπ. Αθηνών, 1971), Οικονομολόγος (Οικονομικό Πανεπ. Αθηνών,1975), Αριστοβάθμιος Διδάκτωρ Στατιστικής Οικονομικών (Πανεπ. Αθηνών, 1978), Fellow του IFMM. Στον Όμιλο Λαϊκής Τράπεζας (1978-2001) διηύθυνε Τμήματα Ερευνών, Προγραμματισμού, Θεμάτων Ε.Ε., Οικονομικών Υπηρεσιών, το Πολιτιστικό και Εκπαιδευτικό Κέντρο του Ομίλου. Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως Βοηθός Γενικού Διευθυντή. Δίδαξε σε Πανεπιστήμια Κύπρου σε επίπεδο MBA (1990-2008). Υπηρέτησε ως Μέλος στο Ειδικό Δικαστήριο ‘Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών Κύπρου’ (2008-13). Υπήρξε Πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών Κύπρου και Αντιπρόεδρος του European Movement-Cyprus Chapter, ενώ από το 2020 διατελεί Αντιπρόεδρος του United Nations Association Cyprus-UNAC. Ως συγγραφέας εξέδωσε επιστημονικά βιβλία (Ομοσπονδία, Ενέργεια, Στρατηγική, Παραγωγικότητα, Ευρωπαϊκό Κεκτημένο). Ακόμη έγραψε διηγήματα, θεατρικά έργα, κριτική θεάτρου, δοκίμια για τον Καβάφη και τον Σεφέρη, σύγγραμμα για τον φιλόσοφο Ζήνωνα Κιτιέα. Εξέδωσε οκτώ ποιητικές συλλογές. Ποιήματα του μεταφράστηκαν σε 25 γλώσσες, δημοσιεύθηκαν σε Λογοτεχνικά Περιοδικά και σε Ανθολογίες της Ε.Ε. (Κύπρου, Ελλάδας κ.ά.) ενώ κάποια μελοποιήθηκαν. Ως λογοτέχνης εκπροσώπησε την Κύπρο και την ΕΛΚ σε Συνέδρια Ε.Ε. (Γαλλία, Γερμανία). Το 2007 μετέφρασε και εξέδωσε Ανθολογία Ποίησης Τουρκοκυπρίων. Έχει προς έκδοση Ανθολογίες για Νομπελίστες και μεγάλους ποιητές – Γαλλίας, Ιταλίας, Ρωσίας, Πολωνίας, Ινδίας, Σουηδίας, Αγγλόφωνων χωρών και Ισπανόφωνων – με πρόλογο και ανάλυση για την εκάστοτε εθνική ποίηση. Το 2007 του απονεμήθηκε η Διάκριση «Best Poems, Best Poets» από το ‘The International Library of Poetry”. Το 2014 η Διεθνής Ακαδημία ARTS-SCIENCE-LETTRES τον βράβευσε με το Επίχρυσο Μετάλλιο για τη συμβολή του στην Ποίηση-Λογοτεχνία και Επιστήμη της Ε.Ε. Το 2019, ‘Έτος Γαλλοφωνίας’, του απονεμήθηκε το Μέγα Βραβείο ‘GRANDS PRIX’ από τον Γαλλικό Πολιτιστικό Οργανισμό APPEL για ποιήματά του στη Γαλλική Γλώσσα.
Website: www.cultural-association.org
Email: [email protected]
Facebook | YouTube | Twitter | Instagram
Ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, σκοπό έχει να καταγράψει, να διαφυλάξει, να επικοινωνήσει, να προβάλει τον κοινό Πολιτισμό Ελλάδας και Κύπρου, και να ενώσει τους απανταχού Έλληνες και Κύπριους δημιουργούς, καλλιτέχνες, νέους πολιτικούς και επιστήμονες. Θέτει ευγενή στόχο να προασπίζεται και να προάγει στην Ελλάδα, στην Κύπρο και διεθνώς τα οικουμενικά ιδεώδη, κυρίως του Ελληνισμού, τα Ελληνικά Γράμματα, αρχαία και σύγχρονα, τις Τέχνες, την Παράδοση, την Πολιτική, τη Δημοκρατία. Ενεργεί μέσα από μια σειρά έργων και δράσεων με λογοτεχνικό, επιμορφωτικό, πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα, ενίοτε σε συνέργεια με αγαθοεργία ή τέχνες ψυχαγωγίας. Ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου εδραιώνει αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμό εντός Συνδέσμου ή με συνεργούς φορείς εντός ή εκτός Ελλάδος. Στοχεύει να προωθήσει την Πολιτιστική Διπλωματία, σε συνεργασία με φορείς Πολιτισμού σε ξένες χώρες, με ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Δημιουργεί νέα εργαλεία, με σύγχρονα ψηφιακά, τηλεματικά, οπτικοακουστικά μέσα, όπως ο υπό κατασκευή διαδικτυακός κόμβος του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου, – μια διεθνής, ελληνική, ψηφιακή, πλατφόρμα πολιτισμού.
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
