Σε ποια ηλικία ανακάλυψες οτι σε “έλκει” ο φακός;
Θα ημουν 9-10 χρονων οταν μια θεια μου μου χαρησε μια απλη φωτογραφικη μηχανη.. ενα κουτι που επαιρνε φιλμ 127, το θυμαμαι ακομα τον τυπο του φιλμ που επαιρνε, και ενα φακο πλαστικο… Παταγες το κουμπι και μετραγες δευτερολεπτα για να «γραψει» το φως στο φιλμ…. Εβγαζα φωτος και χαιρομουν που στο 1…2…3…4 κτλ καταφερνα να σταματησω τον χρονο.. Τοτε ειχα και ενα ταχυδρομικο φιλο (PenPal) στην την Ιαπωνια και θυμαμαι που του εστειλα μια φωτο απο τον Παρθενωνα που ειχα βγαλει …εγω… ποσο περιφανος ενοιωθα που εστειλα σε καποιον τοσο μακρυα μια στιγμη τοσο προσωπικη…. μετραγα τις μερες που θα εκανε το γραμμα να φτασει στην μακρυνη χωρα το Ηλιου…
Οι φωτογραφιες τοτε ηταν κειμηλια, σπανιες, μοναδικες και λιγες… οχι σαν τωρα που καμμια φορα βγαζω 500 – 1000 ψηφιακες φωτος με την μηχανη μου σ’ ενα πρωινο και γεμιζω σκληρους δισκους…
Καλλιτεχνης γεννιεται κανεις η γινεται;
Η τεχνη ειναι μια βασικη αναγκη του ανθρωπου, οπως το σεξ… Η αποδειξη ειναι οτι οι προγονοι μας, οι πολυ μακρυνοι, καθοντουσαν στις σπηλιες και ζωγραφιζαν και πλυθαινανε… Η ορμη της δημιουργιας ειναι μεσα μας…. σε αλλους εμφανιζεται δυναμικα και εκφραζεται δημιουργικα (η καταστροφικα) και σε αλλους χανεται στην καθημερινοτητα…. Απο αυτη την αποψη ολοι μας γεννιομαστε με την δυνατοτητα της καλλιτεχνικης εκφρασης… Οταν ομως το μωρο η ο νεος χασει την επικοινωνια με την δημιουργικοτητα του τοτε δυσκολα μπορει να γινει καλλιτεχνης… γινεται μια παραγωγικη μοναδα που καταναλωνει και αναλωνεται… ο Καλλιτεχνης καταφερνει η προσπαθει να καταφερει μια επικοινωνια με την ψυχη του και εκφρασει αυτη την επικοινωνια του με την τεχνη του διαχυοντας την στο γυρω κοσμο του…
Ποια λεξη σε εκφραζει ως καλλιτεχνη;
ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ…
Περιεργεια να οραματιστω…. περιεργεια για το τι συμβαλει στο δικο μου δημιουργικο νιρβανα, περιεργεια να μαθω κατι διαφορετικο και να το εφαρμοσω μεσα στις δικες μου δυνατοτητες, περιεργεια να δω και να γευτω κατι νεο….
Μια φωτογραφια …. χιλιες λεξεις;
Στο παρελθον, ισως… τωρα με τα social media να σε γαζωνουν με εικονες και πολυ λιγες επιγραφικες λεξεις, αρκετες να σε κανουν να χορτασεις την ψευδαισθηση της επικοινωνιας, καθε εικονα εχει μαξιμουμ 153 χαρακτηρες…. αλλα στο 99.99999% οι πιο πολλες φωτογραφιες εχουν μεσα τους ενα και μοναδικο μυνημα: ΥΠΑΡΧΩ… δεστε με οτι σε αυτο το μικροδευτερολεπτο που με βλεπετε, ΥΠΑΡΧΩ!
Πως θα χαρακτηριζατε τον εαυτο σας ως Καλλιτεχνη;
Ενας ναυαγος μεταξυ φθορας και αφθαρσιας….. Δημιουργω για να νικησω την φυσικη φθορα και την φθηνουσα πορεια … Ο καλλιτεχνης ειναι ενας εγωιστης που πανω απο ολα δινει τον δικο του αγωνα για την αθανασια…
Τοπια, στιγμες, προσωπα, φυση, γαμοι, νυκτερινα κεντρα… ειναι ολα αυτα μαζι ο φωτογραφος;
Ενας φωτογραφος σιγουρα ειναι ολα αυτα και ακομα πιο πολλα…. Αποθανατιζει την ζωη εχοντας ενα κοινο παρονομαστη: στιγμες πραγματικοτητας και ρεαλισμου… Ενας καλλιτεχνης φωτογραφος ομως ζει σε ενα παραλληλο κβαντικο συμπαν οπου συναντιονται μυριες ιδεες με την φιλοσοφια του και την καλιεργεια του και δημιουργουν εικονες περαν της ρεαλιστικης πραγματικοτητας… Σνομπαρει τις ανθρωπινες στιγμες και αναζητα το μονοπατι για τον δικο του Ολυμπιο θρονο.
Ποια ειναι τα μελλοντικα σας σχεδια;
Διαφορα προτζεκτς γεννιουνται, ζουν και πεθαινουν η και μεγαλωνουν στο μυαλο μου… αναρχικα, αναρχα και δυναμικα… μερικα τα υλοποιω τωρα (Νεοι Ελληνες σχεδιαστες μοδας, Νεοι Ελληνες χορευτες, Ελληνικα ομορφια), μερικα θα τα αρχισω μια μερα… μερικα θα τα αφηνω για μια αλλη ζωη οπου η ενεργεια του συμπαντος θα φυσαει απο μια αλλη μερια, πιο ευμενη προς αυτα…
Dum Spiro Spero…..
Instagram: http://StavrosArtPhotos
http://www.stavrosartphotos.com
Email: [email protected]
Βιογραφικό.
Γεννηθηκα την δεκαετια των πυρινικων δοκιμων και μεγαλωσα στην αγκαλια της θαλασσας στο Καλαμακι (νυν Αλιμος).
Εφυγα για σπουδες στις ΗΠΑ και καπου μεταξυ των σπουδων μου στην Πληροφορικη και την Διευθυνση Επιχειρησεων, σπουδασα και Ιστοριας της Τεχνης.
Παραλληλα με την δουλεια μου ως Αναλυτης Συστηματων Πληροφορικης στην Washington, DC, δουλεψα και σαν φωτογραφος στο περιοδικο Washigtonian. Στην Washington εκανα και την πρωτη μου φωτογραφικη εκθεση σπαζοντας τα ταμπου με μια σειρα απο φωτογραφικα γυμνα της χορευτριας Hope Clark, στην γκαλερι του πανεπιστημιου θυλεων, Mount Vernon College.
Απο την Ουασινγκτον μετακομησα διαδοχικα στην Ρωμη, Μπανγκοκ, Βουδαπεστη και Γενευη. Μετα απο μια ορμαθια ομορφες πολεις και αρκετες εκθεσεις σε διαφορα μερη του κοσμου κατι με βασανιζε: η θαλασσα του Αλιμου που παντα μου ψυθιριζε λαγνα οτι ηταν ωρα να γυρισω. Ετσι 45 χρονια αργοτερα, γυρισα… πηρα και την συντροφο μου την Κατερινα και ριξαμε αγκυρα στην Νεα Σμυρνη.
