Φωτογραφία: Στράτος Καπετανάς
“Μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύω, αλλά και αυτά που γράφω, νιώθω ελεύθερη να εκφράσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο πολλές φορές δεν αποτελεί κάτι “εμπορικό”, όμως, είμαι εγώ, είναι η ταυτότητά μου. Και το ρεπερτόριο το οποίο θα επιλέξω θέλω να μου είναι ταιριαστό και να νιώθω άνετα με αυτό, χωρίς προσποίηση”
Σύστησέ μας τον άνθρωπο – καλλιτέχνη. Ποιά είναι η μουσική σου ταυτότητα; Είμαι ένας άνθρωπος με εσωτερικές ανησυχίες που αναζητώ την έκφρασή τους μέσα από τις τέχνες και κυρίως μέσα από το τραγούδι και τη στιχουργική. Από μικρή πήγαινα στα ωδεία και στους χορούς, τραγουδούσα στο δρόμο και πότε πότε έγραφα στίχους που μου έρχονταν σε ένα τετράδιο. Μεγάλωσα με ποικίλα μουσικά ερεθίσματα, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων. Στο σπίτι και στο κοντινό περιβάλλον υπήρχαν ακούσματα από κλασσική και ορχηστρική μουσική, από μουσικές του κόσμου και ταυτόχρονα υπήρχαν το ελληνικό έντεχνο τραγούδι και το μοντέρνο. Το πιο δυνατό ερέθισμα για εμένα ήταν οι ταινίες της Disney, για τις οποίες η καρδιά μου πάντοτε χτυπούσε και ιδιαίτερα για τις μουσικές που τις έντυναν. Είναι μια μεγάλη μου αγάπη που συνεχίζει μέχρι και σήμερα και η οποία με προετοίμασε για την ευρύτερη έννοια του Musical. Μπορώ να πω ότι σε αυτά τα δύο είδη βρήκα τον εαυτό μου. Υπάρχει εκεί μέσα μια ελευθερία τόσο στην έκφραση της φωνής, όσο και στην ίδια τη μουσική με τις εναλλαγές της, την πληθώρα μουσικών οργάνων και τα χορωδιακά μέρη. Ταυτόχρονα, μεγαλώνοντας άρχισα να αναζητώ όλο και περισσότερο τα ελληνικά ακούσματα και να νιώθω μια μεγαλύτερη αγάπη για τον τόπο μου. Η μουσική μου ταυτότητα, λοιπόν, συντίθεται από αυτές τις τρεις συνιστώσες. Αυτό που εγώ θέλω να δημιουργώ και να γεύομαι είναι τραγούδια με μουσική ταξιδιάρικη, εσωτερική και με ελληνική γεύση.
Πώς γεννήθηκε η αγάπη σου για τη μουσική και το τραγούδι; Η αγάπη αυτή υπήρχε από πάντα, δεν ήταν κάτι που προέκυψε από ένα συγκεκριμένο συμβάν. Όσο με θυμάμαι, αναζητούσα από μικρή το άκουσμα μιας μουσικής και έπιανα τον εαυτό μου σε στιγμές να σιγομουρμουράω κάποιο τραγούδι. Τότε ντρεπόμουν πάρα πολύ κιόλας, μην τυχόν και με ακούσει κανείς! Δεν είχα καμία εμπιστοσύνη να εξωτερικεύσω τη φωνή μου, αλλά κάθε φορά που τραγουδούσα μόνη μου, χαιρόμουν. Ξεκίνησα δειλά δειλά να το εκφράζω μέσα από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες στο σχολείο και στο ωδείο, κυρίως μέσα από τη χορωδία. Όταν μετά από χρόνια επισκέφτηκα το Λονδίνο και είδα παραστάσεις musical του West End, εκεί πια ήμουν σίγουρη ότι κάτι ξύπνησε μέσα μου που δεν μπορούσα να το σταματήσω. Είπα ότι θα το τολμήσω να αρχίσω να τραγουδάω αυτά που μου αρέσουν και όπου με βγάλει… Έκτοτε ξεκίνησα μια διαδρομή εξερεύνησης του εαυτού μου και της φωνής μου, η οποία κάθε μέρα έχει και κάτι καινούριο να μου δώσει.
Μίλησε μας για το νέο σου τραγούδι και για τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Τζιαφέττα. Το νέο μου τραγούδι έχει τίτλο «Η Ντροπή μου» και είναι το πρώτο μου επίσημο δημιούργημα σε μουσική και στίχους. Ταυτόχρονα, για εμένα είναι και μια εξομολόγηση, καθότι η έμπνευση προήλθε από ένα προσωπικό μου βίωμα, όταν τόλμησα να εκφράσω σε έναν άνθρωπο τα αισθήματά μου. Εκείνη τη στιγμή που το έκανα ένιωσα να με πλημμυρίζει χαρά, γιατί πραγματικά ελευθερώθηκα από την ντροπή. Έτσι, ξεκίνησα να γράφω για αυτό που έζησα και κατ’ επέκταση για όλες εκείνες τις στιγμές και τα «θέλω» που δεν τίμησα από παιδί, γιατί απλώς ντρεπόμουν να εκφραστώ. Μόλις ολοκλήρωσα τη ραχοκοκαλιά του κομματιού, κάλεσα τον συνεργάτη και φίλο μου Γιώργο Τζιαφέττα να το ακούσει και εκείνος μου ζήτησε να το αναλάβει. Του το εμπιστεύτηκα με χαρά για να το ενορχηστρώσει, να το εναρμονίσει, να το επιμεληθεί μουσικά και να το αντιμετωπίσει και ως δικό του κομμάτι, όπως ακριβώς έγινε. Μέσα από αυτή τη συνεργασία συνομιλήσαμε, διαφωνήσαμε, δώσαμε χώρο, χρόνο, μα κυρίως εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον. Ο Γιώργος Τζιαφέττας για εμένα είναι ένας άνθρωπος που με ενέπνευσε, με εμψύχωσε, μου έδωσε γνώση και με καθοδήγησε. Απέδωσε μουσικά την ιδιοσυγκρασία μου και ανέδειξε ό,τι είχα μέσα στην καρδιά μου. Το δημιούργημα ήρθε να συμπληρώσει ο Άρης Αλβανός στην ηχογράφηση και στην ηχητική επιμέλεια και επεξεργασία του κομματιού, ο οποίος έβαλε τη φροντίδα και την αφοσίωσή του, ώστε αυτό να ολοκληρωθεί. Είμαι ευγνώμων να συνεργάζομαι με αυτούς τους δύο καλλιτέχνες, τους εκτιμώ και χαίρομαι που είναι συνοδοιπόροι στο ξεκίνημά μου. Υπάρχει μεταξύ μας ανθρώπινη επικοινωνία, όρεξη για δημιουργία και αγάπη για αυτό που κάνουμε.
Το τραγούδι ήταν μονόδρομος για εσένα, ή έχεις σπουδάσει και κάτι άλλο; Έχω σπουδάσει Αρχιτέκτων Μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάζομαι, επίσης, πάνω στο αντικείμενο. Αυτό δεν αναιρεί, βέβαια, τη θέση που έχουν στη ζωή μου το τραγούδι και η μουσική. Ήταν, είναι και θα είναι «μονόδρομος» για την καρδιά μου και την έκφρασή μου, ναι. Άλλωστε, και το επάγγελμα του αρχιτέκτονα συγκαταλέγεται τοιούτο τρόπω στην οικογένεια των τεχνών, οι καλλιτεχνικές μου τάσεις δεν κρύβονται!
Ποια είναι τα «όχι» που θα πεις, στο βωμό της καριέρας; Ένα βασικό μου «όχι» θα είναι στο να αλλάξω κάτι από την ιδιοσυγκρασία μου και την ποιότητά μου για να γίνω πιο αρεστή. Μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύω, αλλά και αυτά που γράφω, νιώθω ελεύθερη να εκφράσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο πολλές φορές δεν αποτελεί κάτι “εμπορικό”, όμως, είμαι εγώ, είναι η ταυτότητά μου. Και το ρεπερτόριο το οποίο θα επιλέξω θέλω να μου είναι ταιριαστό και να νιώθω άνετα με αυτό, χωρίς προσποίηση. Ένα άλλο “όχι” που θα πω, το οποίο μέχρι στιγμής έχω τηρήσει, είναι στο να τραγουδήσω σε ένα χώρο δωρεάν. Θεωρώ ότι το δωρεάν χρειάζεται να γίνεται πολύ στοχευμένα, σε συγκεκριμένες στιγμές για συγκεκριμένους λόγους όπως π.χ. για διαφημιστικούς σκοπούς ή για την απόκτηση μιας πρώτης εμπειρίας σκηνής, διότι αλλιώς υποβαθμίζεται η αξία αυτού που παρέχεις. Τέλος, θα πω “όχι” όπου αντιληφθώ ότι υπάρχει πίεση και έντονα ανταγωνιστικό κλίμα. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί τελείως στην καθημερινότητα, σαφώς και θα υπάρξουν τέτοιες στιγμές. Σε γενικές γραμμές, όμως, εγώ θέλω να κάνω την τέχνη μου ήρεμα και όμορφα και στις συνεργασίες να υπάρχει ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη και φιλική διάθεση.
Ποιο είναι το τραγούδι, που όταν το ακούς ή το ερμηνεύεις, «λυγίζεις»; Το “Shadowland” από το musical “The Lion King”. Το έχω ερμηνεύσει, ως μέρος της χορωδίας, με το μουσικό συγκρότημα “The Medleys” του οποίου ήμουν βασικό τραγουδιστικό μέλος. Μπορώ να πω ότι μέχρι και σήμερα, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, κάθε φορά που το ακούω ή το ερμηνεύω νιώθω ότι διαπερνά το σώμα μου ένα ρεύμα. Και αυτό συμβαίνει με ολόκληρη τη μουσική του Βασιλιά των Λιονταριών.
Ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα σου, που σε κάνει να ξεχωρίζεις ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης; Το ότι είμαι συγκροτημένη και μεθοδική σε αυτό που κάνω. Αυτό με χαρακτηρίζει σε όλες τις πτυχές της ζωής μου, τόσο στην εργασία όσο και στη μουσική, αλλά και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Μου αρέσει να είμαι συγκεκριμένη και τα πράγματα να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Στη μουσική, βέβαια, υπάρχουν συνειρμοί, ερεθίσματα, χαοτικές σκέψεις και διάσπαρτες λέξεις και νότες που έρχονται σε στιγμές. Πολλές φορές αυτή η φύση της έμπνευσης είναι τελείως απρόβλεπτη και αντίθετη με αυτό που έχω συνηθίσει. Εκεί απλώς τα καταγράφω την ώρα της σύλληψης και όταν έρχεται η σωστή στιγμή, τα οργανώνω με εμπιστοσύνη ότι θα οδηγηθώ τελικά σε κάτι που θα έχει μορφή και υπόσταση.
Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται ένας νέος καλλιτέχνης για να πετύχει στον χώρο του τραγουδιού; Για εμένα δεν υπάρχει αυτό που λέμε «συνταγή της επιτυχίας». Το βασικό συστατικό είναι να το έχει μέσα του. Από κει και πέρα, χρειάζεται, αρκετή δουλειά για να σμιλευτεί αυτή η πρώτη ύλη. Χρειάζεται να δουλεύει τόσο τη φωνή του, όσο και το μέσα του ως άνθρωπος, αυτό συνδέεται άμεσα και με την ερμηνεία του. Για μένα είναι σημαντικό να μάθει να ακούει, να δοκιμάζει πράγματα για να εξελίσσεται, αλλά και να μάθει να λέει «όχι» σ’ αυτά που είναι κόντρα στις αρχές του. Να βρει μέσα από όλο αυτό το ταξίδι τη δική του ταυτότητα και το σθένος να την υποστηρίζει. Η διαδρομή είναι μεγάλη και χρειάζεται υπομονή, χώρο, χρόνο… Αλλά πάνω απ’ όλα, χρειάζεται την απόλαυση! Να μην ξεχνάει για ποιο λόγο είναι εδώ και κάνει μουσική.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Να βρεθώ μόνη μου στη μέση του ωκεανού, χωρίς να βλέπω στεριά στον ορίζοντα.
Ποιά είναι η άποψή σου για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Θεωρώ ότι τα τηλεοπτικά talent shows έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να αναδειχτούν και να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Σε ένα βαθμό μπορεί ένας καλλιτέχνης μέσα από εκεί να αποκτήσει εμπειρία, να επεκτείνει τις γνωριμίες του στο χώρο, να συνεργαστεί με αξιόλογους καλλιτέχνες και δασκάλους και να έχει την ευκαιρία να εκτεθεί σε ένα αρκετά μεγάλο κοινό. Από την άλλη, τα talent shows δεν παύουν να είναι ταυτόχρονα και reality shows που προβάλλονται στην τηλεόραση. Υπάρχουν παράγοντες με τους οποίους ο καλλιτέχνης έρχεται αντιμέτωπος, που δεν σχετίζονται με τη μουσική αυτή καθ’ αυτή, αλλά με την εμφάνιση, την ανταγωνιστικότητα, την τηλεθέαση, τις πολιτικές μιας εταιρείας παραγωγής κλπ. Εκεί απλά χρειάζεται προσοχή, ετοιμότητα και ωριμότητα στη διαχείριση. Εφόσον είναι ενημερωμένος και συνειδητός σε αυτή του την επιλογή, γνωρίζει, δηλαδή, τις δυνατότητές του, τον λόγο για τον οποίο πηγαίνει και μέχρι πού θέλει να φτάσει, είναι μια χαρά. Παρόλα αυτά, εγώ προσωπικά δεν θα το πρότεινα σε έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται στο ξεκίνημά του.
Μια συνεργασία που ονειρεύεσαι; Με τη Νατάσσα Μποφίλου.
Σύντομο Βιογραφικό
Σταματία Κολωνιάρη: Η Σταματία Κολωνιάρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992 και είναι απόφοιτη του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με τις τέχνες και εξέφρασε την αγάπη της για αυτές μέσα από τις σχολικές δραστηριότητες και παραστάσεις, αλλά και εξωσχολικά με την παρακολούθηση μαθημάτων μουσικής σε ωδείο, μαθημάτων ζωγραφικής και χορού. Παράλληλα με τις σπουδές της στο τμήμα Αρχιτεκτόνων, ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της μουσικής σε live εμφανίσεις με το πολυφωνικό συγκρότημα “The Medleys”, βασισμένο σε ρεπερτόριο musical και Disney.
Μέσα από την επαφή της με το χώρο του μιούζικαλ έλαβε μέρος στην παράσταση «Πριγκίπισσες The Musical» της Μαρίας Στεφάνου (2014-2016) σε σύλληψη και μουσική παραγωγή του Σπύρου Ρασσιά στο French Keys, στις παραγωγές του Regency Casino Θεσσαλονίκης «Σαν κάποιος θίασος» του Τάκη Ζαχαράτου (2015-2016), «Το Πρώτο μας Πάρτυ» του Μάκη Δελαπόρτα (2016-2017), «I Have a Dream» και «Ένας Ουρανός μ’ Αστέρια» (2015) της Άντας Τσεσμελή – Edwards. Το 2017 έλαβε μέρος στην πρωτότυπη ελληνική παραγωγή “Ένα Βήμα Τη Φορά The Musical” της Μαρίας Στεφάνου αφενός ως ρόλος της παράστασης σε τραγούδι, χορό και ηθοποιία και αφετέρου ως συντελεστής του έργου, αναλαμβάνοντας την οργάνωση και το συντονισμό της παραγωγής.
Έχει παρακολουθήσει μαθήματα κλασσικού, musical και σύγχρονου τραγουδιού καθώς και έχει ασχοληθεί με latin, jazz, σύγχρονο χορό και μπαλέτο (Σχολές Χορού Καφαντάρη, Asters International Dance, κ.ά.).
Αξιοσημείωτη η συνεργασία της με τη Σία Κοσκινά το 2015, όπου ανέλαβε τη διδασκαλία στο παιδικό τμήμα musical στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος (Σχολή Μουσικού Θεάτρου «P.M.T.P. method by Sia Koskina»). Η ενασχόλησή της με την τραγουδοποιία ξεκίνησε το 2020 και το 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της single με τίτλο “Η Ντροπή μου” σε στίχους και μουσική της ιδίας και σε ενορχήστρωση – παραγωγή του συνθέτη Γιώργου Τζιαφέττα.
Γιώργος Τζιαφέττας: Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε μουσική (ανώτερα θεωρητικά και πιάνο) με τον μαέστρο Κωνσταντίνο Δημηνάκη, την Γεωργία Καραμιχάλη, τον Σπύρο Ρασσιά και τον πιανίστα Απόστολο Παληό. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μουσικό κολλέγιο Θεσσαλονίκης με τον πιανίστα Χαράλαμπο Αγγελόπουλο ιδρυτή του Φεστιβάλ πιάνου Θεσσαλονίκης.
Είναι απόφοιτος του Αμερικανικού κολλεγίου «Anatolia college of Thessaloniki» και απόφοιτος του τμήματος «Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης» του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ακόμη, είναι πτυχιούχος ανώτατων θεωρητικών σπουδών. Έχει παρακολουθήσει και συμμετάσχει σε σεμινάρια πιάνου και συνοδείας πιάνου (piano accompaniment) με διεθνούς φήμης πιανίστες, όπως με την Δόμνα Ευνουχίδου, Σακέτα Κατερίνα, Borg Anne, Κατερίνα Καρατζά, καθώς και συνοδεία πιάνου με τον Γ. Βαγιανό (Δούμπεια μουσικά σεμινάρια).
Έχει ενορχηστρώσει και διευθύνει το musical «A Funny Thing Happened On the Way To The Forum» (2008), το Musical «Chicago» (2009) σε παραστάσεις του Αμερικάνικου Κολλεγίου Ανατόλια. Το 2009 ενορχήστρωσε και διηύθυνε την ορχήστρα στο musical “Mamma Mia” στον εορτασμό των 85 Χρόνων της Χ.Α.Ν.Θ. Το 2012 σε συνεργασία με το Θέατρο Σοφούλη ανέλαβε την μουσική επιμέλεια στο musical «Little Shops Of Horror» (Το Μικρό Μαγαζάκι Του Τρόμου του Howard Ashman και Alan Menken).
Το 2013 έγραψε του τίτλους τέλους για την παράσταση «Οικογενειακό Δίκαιο» ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής . Έχει δώσει συναυλίες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας με συγκροτήματα και διάφορους καλλιτέχνες της χώρας.
Έχει εργαστεί ως πιανίστας σε ξενοδοχεία και πολυχώρους τέχνης (Pomegranate, Μakedonia Palace, Porto Palace, Νεφέλη, Excelsior, Ikies resort, Anatolia, Istion hotel κ.α.) καθώς και έχει συμπράξει με διάφορα μουσικά σχήματα σε περιοδείες ανά την Ελλάδα. Συνεργάστηκε ως μουσικός και πιανίστας με γνωστούς ηθοποιούς σε μουσικές παραστάσεις (Γ. Βαλτινό, Α. Λουδάρο, Γ.Σερβετά, Ορέστη Τζιόβα κ.α.) Το 2014 ανέλαβε την μουσική επιμέλεια ως πιανίστας της παιδικής παράστασης “Περπατώ εις το δάσος” σε μουσική Κώστα Βόμβολου και σκηνοθεσία Στέλλας Μιχαηλίδου και το 2018 διατέλεσε πιανίστας επί σκηνής στην παιδική παράσταση «Ο δαγκωμένος κουραμπιές του Αι Βασίλη « του Γ. Σερβετά. Το 2019 έγραψε την πρωτότυπη μουσική για τα παιδικά βιβλία «Οι Μικροί Κύριοι και οι Μικρές Κυρίες» και για την ομώνυμη παράσταση που πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο Σοφούλη.
Από το 2008 μέχρι το 2016 εργάστηκε ως μουσικός της κατασκήνωσης Χ.Α.Ν Πηλίου. Την περίοδο 2012-2017 συνεργάστηκε για το κλασσικό αριστούργημα «Ο Αμερικάνος» του Α. Παπαδιαμάντη ως μουσικός επί σκηνής με τον Θ. Σαράντο στην σκηνοθεσία και στην ερμηνεία. Το 2019 έγραψε την πρωτότυπη μουσική για το κλασσικό αριστούργημα του Ι. Μπέργκμαν «Σκηνές από ένα γάμο» σε σκηνοθεσία Α. Λουδάρου. Έχει συμμετάσχει σε φιλανθρωπικά πρότζεκτ ευρωπαϊκής εμβέλειας, όπως το «Άνοιξε τα μάτια» (If only for a second ) και το «Δείπνο στο σκοτάδι» συμμετέχοντας έτσι ως συνθέτης και μουσικός για την οικονομική ενίσχυση του Θεαγενείου νοσοκομείου και της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης.
Το 2017-2018 διατέλεσε πιανίστας της Λέσχης Αξιωματικών Θεσσαλονίκης εκπληρώνοντας την στρατιωτική του θητεία (Λ.Α.Φ.Θ). Από το 2018 εργάζεται ως ενορχηστρωτής και μουσικός παραγωγός. Τον Ιούνιο του 2019 βραβεύτηκε στα 9α Θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης για την καλύτερη πρωτότυπη θεατρική μουσική της χρονιάς.
