Σε μία κοινωνία που θέλει να ευημερεί, το μόνο σίγουρο είναι να μην περιμένει τα προβλήματα να λύνονται μόνα τους ή από άλλους.
Στην Ελλάδα πολλά από τα προβλήματα προήλθαν αλλά και κάποιοι πίστευαν ότι θα λυθούν με τα ξένα δάνεια.
Δυστυχώς τίποτα δεν λύθηκε και τα δάνεια αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος των πολλών.
Κάτι που δεν έχει γίνει αντιληπτό γιατί ίσως δεν βρέθηκαν οι άνθρωποι για να υποκινήσουν τον λαό να σκεφτεί είναι ότι δεν υφίσταται φιλία μεταξύ κρατών ούτε και ηθική.
Ο ευεργέτης κράτος που έτσι τον αντιλαμβάνεται ο λαός όταν δίνει δάνεια ή κάνει επενδύσεις και αγοράζει κομμάτια γης αποκτώντας δικαιώματα σε αυτήν και από το κεφάλαιο που πληρώνει περιμένει να αποκομίσει κέρδη και αν αυτά τα κέρδη δεν έλθουν άμεσα είτε έμμεσα τότε στρέφεται κάπου άλλου.
Κάπως έτσι η Ελλάς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών συρρικνώθηκε στην Αττική.
Αλλά για αυτήν την κατάληξη συνεχίζουν να πιστεύουν κάποιοι ότι φταίνε μόνο οι ξένοι.
Μάταια προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε διότι οι ξένοι οφείλουν να μας διορθώσουν τα πάντα.
Συμφέρει σε κάποιους να διατηρούν τη μάζα σε πολιτική νάρκωση, ανεκπαίδευτη και ανίκανη να αντιδράσει εκεί που πρέπει.
Η έλλειψη κοινωνικής παιδείας και γνώσης της ιστορίας ενέτειναν στη γέννηση του νεοφοβικού νεοέλληνα που έγινε πιο νεοφοβικός κυρίως την δεκαετία του ’80 με οδηγό τη σιγουριά μιας θέσης στο δημόσιο, θα πρόσθετα για μερικούς τη τεμπελιά του δημοσίου που γεννά και την αδηφάγο γραφειοκρατία σε μεγάλο μέρος, και δεν πιστεύω ότι κανείς θα αμφισβητήσει ότι αυτό το μότο κυριαρχούσε και κυριαρχεί στο υποσυνείδητο μερικών ως και σήμερα δυστυχώς.
Κάθε τι που εμφανιζόταν ως νεοτερισμός, η επιχειρηματικότητα, η τάση για νέες ιδέες γινόταν προϊόν για την κατάψυξη και αποψύχονταν αργότερα έξω από την επικράτεια αυτού του κράτους όπου φυσικά το πληρώναμε έτοιμο σερβιρισμένο στο πιάτο και πανάκριβα ως εισαγόμενο όπως πανάκριβα πληρώνουμε ακόμη έναν ράθυμο και υπο-παραγωγικό κρατικό μηχανισμό τόσο μεγάλο και προπάντων εσκεμμένα απαρχαιωμένο.
Γιατί άραγε διαμαρτυρόμαστε για το brain drain όταν φθάσαμε σε σημείο για ακόμη μία φορά να στηρίζουμε τη σωτηρία της χώρας στο συνάλλαγμα των ελλήνων οι οποίοι ζούνε και εργάζονται στο εξωτερικό.
Για τα δε, λιμνάζοντα και μη τεκμηριωμένα κεφάλαια τα οποία βγήκαν από τη χώρα στο εξωτερικό ως φαίνεται μόνο ο πολύς ντόρος στα κανάλια και τις εφημερίδες έχει μείνει.
Τελικά αυτό που ο λαός πιστεύει ότι όλοι είναι μία από τα ίδια σχετικά με την πολιτική θα πρέπει να μας το εξηγήσουν πρωτίστως όσοι νομοθετούν γιατί προφανώς όλοι δεν είναι ίδιοι αλλά ούτε και για όλα τα δεινά αυτού του τόπου φταίνε μόνο οι πολιτικοί άλλωστε αυτοί από κάποιους ψηφίζονται και οι ενέργειες τους κάπου πρέπει να υπακούνε.
Έτσι κάπως λαός και πολιτικοί εδώ και δέκα χρόνια ζούνε υπακούοντας τους μνημονιακούς νόμους οι οποίοι δεν ήλθαν γιατί όλα σε αυτή τη χώρα πηγαίνανε υπέροχα τουναντίον πολλά έγιναν το ίδιο άναρχα και παράλογα όπως θα παρομοίαζε κανείς δομήθηκαν τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Της Ελλάδας δεν της φταίνε οι ξένοι, της φταίει όμως ότι από μικροί μας μαθαίνουν μόνο για ήρωες και ένδοξες στιγμές και όχι για κάποιες καίριες αρνητικές πτυχές της ιστορίας μας.
Η αρνητική κριτική της ιστορίας όταν αυτή διεξάγεται εποικοδομητικά στοχεύει κυρίως στην κατάφαση σε αντίθεση με όσους από την επανάσταση που κάνανε στα φοιτητικά τους ή στα εφηβικά τους χρόνια το μόνο που κρατήσανε τελικά είναι η μανία τους να καταδικάζουν, να κατατροπώνουν και να εξευτελίζουν τον πλησίον τους μέσα από αυτό το πάθος για την επιβολή της εξουσίας.
Η επιβολή μίας θέσης μέσω της εξουσίας και του φόβου ποτέ δεν με έβρισκε σύμφωνο, ούτε ποτέ είχε επιτυχή αποτελέσματα για την κοινωνία.
Δεν θέλω να ενστερνιστούμε τα λόγια του Νίτσε που έγραψε ότι είναι βολικό να είσαι δούλος ιδιαίτερα αν το αφεντικό σε φέρεται σαν παιδί του και δεν σε βασανίσει πολύ, ένας μισθός που σου επιτρέπει να έχεις τα απολύτως απαραίτητα για το ζείν δεν σου δίνει το ευ ζείν και μένεις πάντα υποταγμένος στον αφέντη σου. Βέβαια στην νεότερη ιστορία μας έτσι περίπου την βγάζαμε και την βγάζουμε ακόμη καθαρή.
Γιατί όμως; Γιατί έχουμε ένα κράτος που πρώτα από όλα δεν το σέβονται οι πολίτες του και το ίδιο το κράτος τον εαυτό του.
Πώς λοιπόν κάποιος που δεν σέβεται τον εαυτό του θα σεβαστεί τους άλλους και οι άλλοι θα σεβαστούν αυτόν;
Με λίγα λόγια αφού δεν σεβαστήκαμε το κράτος που ζούμε ήταν λογικό επόμενο να μην σεβαστούμε και τα ξένα δάνεια που από την επανάσταση και μετά δεν ήταν ούκ ολίγα.
Πρέπει να απαγκιστρωθούμε γρήγορα έστω και βίαια με όποιες συνέπειες από αυτόν τον σουλτανισμό που ασυνείδητα μας βγάζει από τον σωστό δρόμο και να προστάξουμε επιτέλους την λογική.
Αυτά για σκέψη και διαλογισμό.
