Μάριος Λεβέντης
Ζούμε στην εποχή που η ζωή δεν είναι στιγμές, αλλά εικόνες. Εικόνες στοιβαγμένες στο λογαριασμό της καλοδιατηρημένης προσωπικότητάς μας που όλα φαίνονται να είναι διακομισμένα ιδανικά και στολισμένα κατάλληλα. Εικόνες με στρας υπερβολής, με ρετούς βολής και ψευτιάς. Εικόνες υψηλής αισθητικής που μαζεύουν αντιδράσεις αρεσκείας, γίνονται τάση, φάση και στάση ζωής. Γιατί, κακά τα ψέματα, υπάρχουμε σε μια ζωή που το αγνό συναίσθημα πρέπει να κηρυχτεί χορηγούμενο για να διαδοθεί ευρέως αφού το ξεφτισμένο είναι κιόλας στην πρώτη γραμμή. Και δυστυχώς οι σπόνσορες της προσωρινότητάς μας το ξέρουν καλά και εκμεταλλεύονται μέχρι τελευταίας ρανίδας το αμερικάνικο όνειρο της φτωχογειτονιάς μας.
Ζούμε στο “άρπαξε” και όχι στο “δώσε”. Ζούμε στο “απαιτώ”, στο “διεκδικώ” και στο “εξαργυρώνω” μιας προχειρότητας που μας κάνει γνωστούς για την ρηχότητά μας. Ζούμε στο “βιάζομαι” του τρόπου και όχι στο “νοιάζομαι” του μόχθου. Κι είναι πια φανερό ότι την διαφορά την κάνουν τα ρήματα κι ας κρίνονται στις λεπτομέρειες. Η λογική μας το ‘χει εύκολο το ξεσπάθωμα. Πολύ πιο εύκολο από το ξελάσπωμα του εαυτού της. Είμαστε δραματικά επίκαιροι και τραγικά εφήμεροι ενώ μένουμε ακόμα σκυφτοί στο έλεος της αναμμένης οθόνης και της σβηστής ζωής μας. Αποκομμένοι, με ραδιενεργά ακίνητα κορμιά, κρατάμε ενεργά κι ευτυχισμένα τα κινητά μας…
Ζούμε στην εποχή της αποχής. Με πρόσωπα άδεια, γεμάτα γκριμάτσες και φιλάκια προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί μοιάζουμε πολύ τελικά στον τρόπο που στηνόμαστε όλοι απέναντι στη ζωή. Μοιάζουμε φρικτά και φρικαλέα. Και χωρίς καμιά πρωτοτυπία οράματος βελτιώνουμε τις ατέλειές μας από το ίδιο φίλτρο, πριν κάνουμε θραύση στα κοινωνικά δίκτυα της μοναξιάς μας. Μιας μοναξιάς που αν κάποτε δημοσιευθεί εντός μας θα γίνει viral με την πλάτη στον τοίχο. Θα ‘πρεπε όμως να ξέρουμε πως η ζωή δεν είναι πόζα, αλλά ένας τρόπος ευαισθησίας να σταθούμε στο ύψος μας. Να σταθούμε στον ανθρώπινο πόνο που είναι μπροστά μας κι όχι στον ανθρώπινο ντόρο που φαίνεται πίσω μας.
