«Προμηθέας εσταυρωμένος»

Θέατρο Αλκμήνη και κάθε Σάββατο στις 7 μ.μ.

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος

Τρία χρόνια μετά τον πρώτο θεατρικό του μονόλογο “Αυτοκράτωρ Αδριανός”, ο Χρήστος Λιακόπουλος επανέρχεται με το νέο έργο του “Προμηθέας Εσταυρωμένος“.

Η παράσταση στοχεύει να καταδείξει τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι, πρωτίστως, στον ίδιο του τον εαυτό και ακολούθως σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας. Όπως επίσης και τη μέγιστη ένδειξη αγάπης που φτάνει ως την αυτοθυσία.

Ο «Προμηθέας εσταυρωμένος», θέατρο Αλκμήνη, δεν είναι απλά ένα θεατρικός μονόλογος αλλά ένας εις βάθος ψυχής εσωτερικός μονόλογος που θα υμνηθεί από κοινό και κριτικούς.

Ο Χρήστος Λιακόπουλος, που έγραψε, σκηνοθέτησε και ενσαρκώθηκε τον Προμηθέα Εσταυρωμένο, κερδίζει από κάθε πλευρά τα εύσημα. Ο καθηλωτικός λόγος, τον αναδεικνύει σε σύγχρονο δραματουργό προερχόμενος από το σπουδαίο δραματουργικό παρελθόν του Αισχύλου.

Λόγος που παρασύρει και αφυπνίζει συνειδήσεις φωτίζοντας κάθε πτυχή του κειμένου και της υποκριτικής δυναμικής του Λιακόπουλου, όπου ενδύθηκε έναν δύσκολο όσο και διττό ρόλο. Έναν του θεού με όλη την δύναμη και την εξουσία και ο δεύτερος με την ανθρώπινη υπόσταση και έγνοια για την τύχη του ανθρώπινου γένους.

Αξιέπαινη παράσταση, αληθινό θέατρο από κάθε άποψη, με έναν απαιτητικό ρόλο του Προμηθέα, να ζωντανεύει τον μύθο και να κομπάζει, και να αντιστέκεται στην κάθε μορφή βίαιης εξουσίας.

Ερμηνευτικά ξεπερνάει τα όρια μια απλής υποκριτικής καθώς σε κάθε ερμηνευτική έκφραση ήταν ορατά και σαφέστατα τα μηνύματα που ήθελε να περάσει ο ηθοποιός-συγγραφέας. Μηνύματα που πρωτίστως περνούσαν μέσα από την ψυχή του και γίνονταν αντιληπτά επάνω στο πρόσωπο του και στο κάθιδρο σώμα του από την ένταση κάθε μορίου του οργανισμού του, καθώς μέσα του ζούσε αληθινά η ψυχή του Προμηθέα.

Ο Προμηθέας στο έργο του Λιακόπουλου είναι το πείσμα, και η μαχητικότητα για τις ιδέες του αγαθού. Φανερώνει την αφοβία απέναντι στην εκδικητική και ζοφερή εξουσία, όσο και στην ανθρώπινη υπόσταση του, την ευαισθησία και την αγάπη που τρέφει για το γένος των ανθρώπων που τους αποκαλεί παιδιά του.

Ανθρωποκεντρική η προσέγγιση του δράματος από τον συγγραφέας και υποκριτή που ενδύθηκε έναν δύσκολο όσο και μαγευτικό ρόλο με ερμηνευτική δεινότητα σε μια παράσταση υψηλών προδιαγραφών που εντυπωσιάζει και συγκινεί.

Ο ήρωας παλεύει, πολεμάει, πονάει, μάχεται σε έναν άνισο αγώνα που τον μεταφέρει με αψεγάδιαστο τρόπο στη σκηνή ο Λιακόπουλος κερδίζοντας όλες τις θετικές εντυπώσεις ενός καθηλωμένου κοινού. Αυτό αποδεικνύεται καθώς δεν ακούστηκε κιχ, τρίξιμο καρέκλας, βήχας, ούτε καν αναστεναγμός.

Μια από τις καλύτερες στιγμές που μπορεί να ζήσει το κοινό καθώς το έργο καταθέτει απλόχερα έναν πλούσιο ρόλο στον βωμό του θεατρικού στερεώματος.

Ομολογώ πως όταν μετά την παράσταση μιλήσαμε, δεν μπόρεσα να τον αποδεχτώ ως έναν κοινό άνθρωπο. Με είχε συνεπάρει ο ρόλος του κι έτσι επιλεκτικά θα τον κρατήσω στη μνήμη μου.