Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Βιογραφικό: Η Μάρθα Βασκαντήρα γεννήθηκε το 1977 στην Πάτρα. Σπούδασε Φιλολογία – Φιλοσοφία και ασχολείται με το θέατρο και τη μουσική. Στα γράμματα εμφανίσθηκε το έτος 1996 και συνολικά έχουν εκδοθεί δέκα βιβλία της. Τέσσερα από αυτά έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ‘’ Κούρος’’. Ποιήματα, θεατρικά κείμενα και παραμύθια της έχουν δραματοποιηθεί, σε παραστάσεις, στην Αθήνα και στην Πάτρα. Ποιήματα της, έχουν μελοποιηθεί και έχουν γίνει τραγούδια. Έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς θεάτρου και Λογοτεχνίας. Είναι μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών- Καλλιτεχνών (Δ.Ε.Ε.Λ), της UNESCO της Ελλάδος, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ), του Ελληνικού Πολιτιστικού ομίλου Κυπρίων(Ε.Π.Ο.Κ) καθώς και εκπρόσωπος του στην Πάτρα, του” Οργανισμού Νέων Καλλιτεχνών και γενική γραμματέας της” Εταιρίας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας’. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις. Το Σεπτέμβριο του 2022 απέσπασε Α’ βραβείο για την συγγραφή του θεατρικού μονολόγου’’ Η Ανθρωπότητα και το Παιδί’’ στην Διεθνή Πολιτιστική Ολυμπιάδα της ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στους Δελφούς. Ήταν υποψήφια για τα πρόσωπα της χρονιάς 2022.
Η ΠΟΡΕΙΑ
Ξέσκισα την ψυχή μου για να τη δω γυμνή πάνω στα όνειρά μου.
Βούλιαξα στις απαγορεύσεις των επιθυμιών μου για να μη στερηθούν οι γύρω μου.
Κατάπια τον ιδρώτα μου για να μην κουράσω τους άλλους.
Χόρτασα τον εαυτό μου όμορφα ψέματα για να μη δω την αλήθεια…
Αμάρτησα για να μη γεννήσω άλλες αμαρτίες.
Οι πιο δικοί μου άνθρωποι κατέγραφαν τα λάθη μου.
Κι εγώ συνεχώς προσπαθούσα να τα σβήνω.
Μέχρι που κουράστηκα, γιατί κατάλαβα πως όλη μου η ζωή ήταν ένα λάθος..
Αγάπησα τη μοναξιά μου για να μη συνθηκολογήσω.
Γέρασα για να ξεχάσω πως κάποτε ήμουν νέος.
Αφέθηκα σε ξένους ανθρώπους για να δω πως είναι οι άνθρωποι.
Και είδα.. Πως υπάρχει ακόμα φως…
Ένα στίχο και μια αγάπη κουβαλάω χρόνια τώρα… Δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτε από τα δυο.
Κι όταν πληγώνομαι σταυρώνομαι πάνω τους…
Για να χει νόημα η ζωή μου. Να μη ξεχνιέμαι.
Για να παλεύω για την Ανάσταση των άλλων..
Μάρθα Βασκαντήρα
ΤΑ ΖΩΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
Μέσα από την καρδιά του Θεού,
από τα λευκά πέπλα του ουρανού
γεννήθηκαν τα ζώα της γης,
ήλιοι που ζέσταναν τον κόσμο της βροχής.
Γυρνούν μονάχοι σε δρόμους σκοτεινούς,
ζητούν Αγγέλους να τους δώσουνε νερό,
χέρια ζεστά να τους αφήσουν φαγητό
και μια αγκαλιά από ανθρώπους φωτεινούς.
Τόσο απλά, τόσο αγνά και ταπεινά
δεν θέλουν τίτλους, ούτε δόξα και λεφτά
μα μόνο αγάπη και αλήθεια
όπως υπάρχει στων παιδιών τα παραμύθια.
Θα ‘σαι για κείνα ο άνθρωπος τους
το χέρι του Θεού, ο αδερφός τους
κι όταν στον παράδεισο κάποτε πετάξουν,
οι ψυχούλες τους, τα μάτια σου ποτέ δεν θα ξεχάσουν.
Μα σαν οι άνθρωποι, πληγές ανοίγουν στο κορμί τους,
μες στο σκοτάδι αβοήθητη φεύγει η ψυχή τους
για το ουράνιο ταξίδι και κρυώνουν,
χωρίς αγάπη στο πλευρό τους
γιατί σ’ αυτή τη γη,
δε γνώρισαν ποτέ τον φύλακα Άγγελό τους.
Μάρθα Βασκαντήρα
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Ο αιώνας δέθηκε χειροπόδαρα.
Οι μάντεις ξεπουλάνε το όραμα για λίγους χρησμούς παραπάνω.
Οι αρένες έγιναν εικονικές πραγματικότητες.
Το γέλιο πουλήθηκε στο παλιάτσο της συνήθειας.
Και η ανθρωπότητα ψάχνει το καλό της πουκάμισο για να είναι όμορφη.
Οι σκλάβοι ονειρεύονται.
Οι καταθέσεις των ιδανικών μεταφέρονται με χρηματαποστολές.
Στοιβάζονται πίσω από αλαζονικούς, φιλόδοξους καθρέφτες.
Οι Πόντιοι Πιλάτοι ξέχασαν τα χέρια τους στη θάλασσα.
Κι η ανθρωπότητα αναρωτιέται γιατί δε χωράει στα παπούτσια της.
Η υποκρισία εξαγόρασε το φως της ελευθερίας.
Τα χρόνια σκυφτά προχωρούν χωρίς ανατολή στο βάδισμά τους.
Κι η ανθρωπότητα κοιτάζει απ’ το παράθυρο τη ζωή της.
Ένα παιδί κρέμασε τη κούνια του στο τανκ που έκαψε τη πόλη του.
Παίζει δίπλα απ’ το θάνατο χωρίς να φοβάται.
Ένα παιδί όλη η χώρα, όλη η γη κι όλο το σύμπαν.
Ξεγύμνωσε το πόλεμο.
Η αγάπη χαμογέλασε.
Τώρα η ανθρωπότητα μπορεί να βγει απ’ το σπίτι της.
Μάρθα Βασκαντήρα
