Κι αν χαθώ…
Θελω στην ποίηση να γίνω ένας στίχος η μία λέξη
Μια ομοιοκαταληξια
Ένα όλον
Στο κόσμο αυτόν που καταπιάνεται με το χαρτί….
Το κάνει πολτό
Το ανακυκλώνει
Το πετάει
Δέντρο δεν θα γίνει πάλι
Το κάρβουνο μας γέμισε
Τα μάτια
Τα αυτιά
Τις τσέπες
Την καρδιά
Να γίνω ποίηση
Μουσική
Να αγγίξω καρδιές
Με τρόπο αέρινο
Σαν μια χορδή μιας κιθάρας
Σχεδόν αόρατη
Να μην με δούνε οι κακοί
Μονάχα οι Άγγελοι
Να μάχομαι μαζί τους
Σε μια φτερούγα η ζυγαριά της δικαιοσύνης
Στην άλλη φτερούγα η πένα
Να γράψω πάλι από την αρχή
Τους νόμους του Μωυσή που ξέχασες άνθρωπε κακορίζικε
Άνθρωπε που έχασες την ψυχή σου
Για γρόσια ασημένια
Εύα Πετροπούλου Λιανου
Ποιήματα
Εσύ αγαπάς,
εσύ νοιάζεσαι,
-ενώ οι άλλοι είναι ανάμεσα
στο Θαυμαστικό και την Άνω Τελεία.
Η κάθε μέρα είναι όλο Αγάπη,
τ’ όνειρο ενός ταξιδευτή
είναι ν’ ακούσει τη μουσική της ψυχής του
μετά από τόσα χρόνια σιωπής.
Δεν είναι η μοναξιά που με τρομάζει,
αλλά η απόλυτη ησυχία
της μοναξιάς.
Καλώ την αγάπη, τον έρωτα
όπως κάποιος που καλεί
βοήθεια πριν χάσει τις αισθήσεις του.
Η αγάπη είναι μισή
αν το κομμάτι που σου λείπει
δεν βρεθεί ποτέ.
Η ευχή μου είναι να έρθει ο μισός κόσμος
στην αυλή της ψυχής μου.
©®Εύα Πετροπουλου Λιανού
