Επιμέλεια: Εύα Πετροπούλου Λιανού
Η Γιώτα Βουλδή γεννήθηκε στην Πάτρα το 1987. Ασχολείται με το γράψιμο από τα παιδικά της χρόνια. Στο Λύκειο επιλέχθηκε ως έφηβη βουλευτής στο πρόγραμμα: Βουλή των εφήβων με το δοκίμιο της για την ανεργία. Παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας στην ιδιωτική εκπαίδευση καθώς και σεμινάρια και ημερίδες για το ραδιόφωνο, την βία ως κοινωνικό φαινόμενο και την διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού. Το 2017 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Αέναον. Το ίδιο έτος έδωσε την πρώτη της συνέντευξη στο λογοτεχνικό περιοδικό : tovivlio.net. Το 2018 συμμετείχε στο καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2018 από tovivivlio.net. Αρθρογραφεί κατά καιρούς σε διάφορα sites στο διαδίκτυο για κοινωνικά θέματα. Ποιήματα και παραμύθια αλλά και λογοτεχνικές ιστορίες της έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό: Μεσογειακός Παλμός με έδρα την Λευκωσία, στο περιοδικό Κέφαλος, στο site Βιβλίων Ορίζοντες στο eyelands .gr και στο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal. Στο YouTube ο Χρήστος Φολτόπουλος στο κανάλι του ARPEGGIOSMP έχει δραματοποιήσει ορισμένα ποιήματα της. Έχει εκδώσει τρία βιβλία , δύο ποιητικές συλλογές και μία σειρά διηγημάτων, τα τρία της ” παιδιά ” όπως συνηθίζει να λέει κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή και έχουν τους τίτλους: Πρώτη παράσταση και Παρουσία και η σειρά διηγημάτων της με τίτλο: Χάρτινοι ήρωες.
Συμμετέχω με τα εξής ανέκδοτα ποιήματα:
Κάποια μέρα θα γίνω ποιήτρια
Θα ψάχνω για λέξεις σαν ένας άλλος Σολωμός, θα έχω το πομπώδες ύφος και την θέρμη του Σικελιανού, την σοφία του Παλαμά, την ακαδημαϊκή εξέλιξη της Δημουλά και τον ερωτικό βίο του Καβάφη μέσα σε δωμάτια πρόστυχα θα έχω τον έρωτα κοντά μου…
Αγάπη μου πύρινη λαίλαπα
Απόψε θα γράψω ένα ποίημα για σένα αγάπη μου.
Το ξέρω, δεν σε αποκάλεσα ποτέ αγάπη μου, όμως το ποίημα μου παρέχει τέτοιες ελευθερίες
Στις αρχές της γνωριμίας μας θυμάσαι ότι μου έλεγες ότι θα έκανες τα πάντα για εμένα; Κι εγώ ταράχτηκα δεν γνώριζα από τα πάντα!
Θυμάσαι, μου έλεγες: “Ζήτησε μου ό,τι θέλεις και θα το κάνω !”
Και το αγαπημένο μου παιχνίδι έγινε να σου ζητάω.
Και μου άρεσε να παίρνω.
Ήθελα τόσο κάποιον να με αγαπάει και στην αγάπη του να προσφέρει όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Οι τρύπες της ψυχής μου όλο και μεγάλωναν έτσι και από τότε ακόμα δεν έχουν κλείσει αγάπη μου.
Η αγάπη θέλει όμως δύο.
Ήθελα τόσο να σε αγαπήσω, στην αρχή δεν μπορούσα να το καταφέρω.
Και σε αγάπησα, όταν έπαψα να προσπαθώ.
Σε νοιαζόμουν σαν κομμάτι δικό μου.
Χανόμουν κι εγώ μαζί σου όταν χανόσουν.
Πονούσα όταν πονούσες.
Γελούσα όταν γελούσες.
Όμως αγάπη μου διαπίστωσα πως η αγάπη έγινε κάτι που δεν μπορούσα χωρίς να το έχω δεν μπορούσα χωρίς την δική σου αγάπη διότι με τον καιρό αισθανόμουν ότι την έχανα, απομακρυνόσουν και μαζί η αγάπη έφευγε. Κι εγώ τότε άρχισα να ασχολούμαι με την δουλειά περισσότερο, για να μην θυμάμαι.
Άρχισα να γράφω ποιήματα ερωτικά που μιλούσαν για πάθη και για έρωτες που ζούνε μέσα στην φωτιά.
Την φωτιά ήθελα αγάπη μου να μου προσφέρεις όχι όμως να με κάψεις αλλά η θέρμη της φωτιάς το κορμί μου να ζεσταίνει…
και άρχισα να καίγομαι και ένιωθα εγκαύματα που ακόμα και τώρα μετά από τόσο καιρό κάνουν το δέρμα μου να πονάει. Οπότε τα νιώθω ουρλιάζω από τον πόνο αγάπη μου.
Μη ρωτάς, ο άνθρωπος
Η απάντηση στις ερωτήσεις σου είναι ο άνθρωπος.
Ο απάνθρωπος.
Ο άπληστος.
Ο αλαζόνας.
Ο εγωιστής.
Ο κακός.
Ο διπλωμάτης.
Ο ευγενικός.
Ο ερωτικός.
Ο ανοικτομάτης.
Ο πονηρός.
Ο κακοποιός.
Ο τρελός.
Ο λογικός.
Ο εφευρέτης.
Εν τέλει ο φταίχτης.
Μία γάτα
Πάνω στο πέτρινο πάγκο κάθεται μία γάτα με ανασηκωμένα τα καπούλια της σαν γυναίκα που περιμένει τον εραστή της για μία στάση Οθωμανική, αξιολάτρευτη.
Μα ο γάτος αργεί και η γάτα κουρασμένη φεύγει νιαουρίζοντας
ζητώντας όσα επιθυμεί …
έναν καλό έρωτα και ψάρια …
Ο θάνατος συχνάζει
Ο θάνατος συχνάζει στις death ντισκοτέκ πάνω στα θλιμμένα πρόσωπα των κοριτσιών, στην άκρη των ματιών τους καθώς τα δάκρυα τους κυλούν για κάτι χαμένο.
Πηγαινοέρχεται συχνά στις γυναικολογικές κλινικές, στις αίθουσες τοκετών και στις εκτρώσεις.
Κάθε μέρα βρίσκεται στα σπίτια εκείνων που έχουν γυναίκες που εργάζονται ανασφάλιστες.
Ο θάνατος βρίσκεται στις θάλασσες του Αιγαίου στις προσφυγικές δομές.
Στα παγκάκια των λαϊκών γειτονιών, στα σπίτια των φτωχών που ούτε το ρεύμα δεν μπορούν να πληρώσουν.
Ο θάνατος έχει μόνιμο καταφύγιο τα μάτια σου κι εγώ αργοπεθαίνω κοιτάζοντάς τα…
