“…Σχεδιάζω να κλείσω αρκετά lives σε μπαράκια σε όλη την Αθήνα καθώς κι ένα μεγαλύτερο τον Ιούνιο σε κάποιο μουσικό χώρο. Επιπλέον, προς το καλοκαίρι, θα ήθελα να γυρίσω την Ελλάδα και να παίζω μουσική από πόλη σε πόλη σε δρόμους και πλατείες…”
Ποιά είναι η πρώτη σας Μουσική ανάμνηση; Σίγουρα θα είναι κάποια ανάμνηση με τη γιαγιά μου να παίζει πιάνο. Της άρεσε πολύ το πιάνο της γιαγιάς αλλά και γενικά στην οικογένεια μου. Είναι, νομίζω, το όργανό μας. Ίσως πάλι, να ήταν τα τραγούδια στο ραδιόφωνο του αμαξιού ενώ οδηγούσε ο πατέρας μου. Τον ρωτούσα συνέχεια τι σημαίνουν διάφοροι στίχοι. Μ’ άρεσε, θυμάμαι, πολύ ο Πορτοκάλογλου.
Με ποιόν Μουσικό θα θέλατε να βρεθείτε επί σκηνής; Θα ήθελα να τραγουδήσω με το Διονύση Σαββόπουλο. Θα ήταν ένα μεγάλο όνειρο αυτό. Έπειτα, θαυμάζω πολλούς τραγουδοποιούς, όμως είναι πάντα κάποιοι που νοιώθω πιο κοντά, που ταυτίζομαι σ’ έναν βαθμό μαζί τους. Αυτοί είναι ο Δεληβοριάς, ο Πορτοκάλογλου κι ο Παυλίδης. Επίσης, χάρηκα πολύ φέτος που με κάλεσε ένας άλλος καλλιτέχνης που εκτιμώ ιδιαίτερα, ο Σπύρος Γραμμένος, να τραγουδήσω κάποια τραγούδια μου σ’ ένα live του. Από νεότερους θα ήθελα να συνεργαστώ σίγουρα με τη Μάρω Μαρκέλλου αλλά και με τον Κωνσταντίνο Πετρόπουλο. Όμως, γενικά, νομίζω πως η τωρινή μου συνεργασία με τον Παναγιώτη Πορίχη, τη Χρύσα Αθανασίου και τα άλλα παιδιά με καλύπτει απόλυτα!
Περιγράψτε μας τη μέχρι σήμερα πορεία σας στη μουσική. Ξεκίνησα ως μουσικός του δρόμου, περισσότερο για να καταφέρω να ξεπεράσω την ντροπή μου παρά για να βγάλω λεφτά. Στα 22 μου, διοργάνωσα με τη φίλη μου τη Μαρία την Καπίρη το πρώτο μου live σ’ένα μικρό μπαράκι στο Κουκάκι. Ήταν ένα live στο οποίο το πρώτο μέρος πήγε όλο στραβά, όμως το δεύτερο μέρος μου άφησε, ευτυχώς, αυτή τη γλυκιά γεύση που περίμενα εξ’ αρχής. Συνέχισα λοιπόν να παίζω, αρχικά με τη Μαρία κι έπειτα μόνος μου για 20 – 25 άτομα (συχνά τα ίδια) σε μπαράκια εδώ κι εκεί μέχρι που μας έκλεισε ο Covid. Τότε, μάζεψα τα τραγούδια που είχα καταφέρει να γράψω όλα αυτά τα χρόνια, άνοιξα ένα Home Studio και ξεκίνησα να ηχογραφώ τη δουλειά μου.
Όλη αυτή η διαδικασία της παραγωγής του δίσκου μου πήρε περίπου ένα χρόνο γιατί επέμενα όλα τα όργανα να είναι ζωντανά και γιατί εν πάση περιπτώσει είναι δύσκολο να βγάλεις δίσκο. Δεν το ήξερα, τότε το έμαθα κι εγώ. Ευτυχώς μέσα απ’ όλη αυτή την εμπειρία γνώρισα μουσικούς, κι έμαθα κάποιους κανόνες ενορχήστρωσης και παραγωγής. Μετά το πέρας του δίσκου δημιούργησα το πρώτο μου γκρουπάκι με το οποίο παίζουμε ως και σήμερα. Επίσης, στις 11 Δεκεμβρίου του 2021 κάναμε την παρουσίαση του δίσκου μου στο Γυάλινο μουσικό θέατρο upstage με Full band. Πλέον όταν με ρωτάνε με τι ασχολούμαι λέω «με τη μουσική» χωρίς να κατεβάζω πολύ το κεφάλι μου… Που θα πάει σιγά σιγά θα την ξεπεράσω την ντροπή μου.
Υπήρξαν επιρροές καθοριστικές θετικές ή αρνητικές; Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν η πρώτη μου επιρροή που με έκανε στα 16 να πιάσω την κιθάρα και να προσπαθήσω να τον μιμηθώ. Έπειτα με επηρέασε ο Δεληβοριάς, ο Παυλίδης, οι Φατμέ, ο Cohen και φυσικά ο Σαββόπουλος. Είναι και πολλοί άλλοι που με επηρέασαν όμως οι προαναφερθέντες είναι οι βασικότεροι. Θεωρώ όμως, πως αυτό που με βοηθάει τον τελευταίο καιρό ιδιαίτερα, είναι οι αρνητικές επιρροές, οι «φάπες» που λέμε και δόξα το θεό έχω φάει μπόλικες! Πέρα απ’ την πλάκα, καλώς ή κακώς για να καταφέρεις να πετύχεις τους στόχους σου ο δρόμος θα είναι δύσκολος. Ειδικά αν τα όνειρα σου είναι λίγο αντισυμβατικά. Εγώ ένοιωθα πως σε κάθε μεγάλη δυσκολία είχα πάντα δύο επιλογές, να πεισμώσω περισσότερο ή να τα παρατήσω. Έμαθα να επιλέγω το πρώτο.
Σας “τρομάζει” η επιτυχία ή η αποτυχία; Οι παλιοί λέγανε συχνά ότι τους τρομάζει η επιτυχία. Ο Χατζιδάκις κυρίως. Το καταλαβαίνω αλλά το θεωρώ, πολυτέλεια. Για την ώρα φοβάμαι την αποτυχία και μάλιστα πιο πολύ απ’ όσο πρέπει. Είναι ένα χαρακτηριστικό άλλωστε, που θεωρώ πως το έχει γενικότερα η γενιά μου και γι’ αυτό έχει μπλέξει με κρίσεις πανικού και χάπια. Επιτυχία για εμένα θα ήταν να καταφέρω να ζήσω απ’ τη μουσική όπως εγώ θέλω. Δηλαδή να μπορώ να παίζω στα live τα τραγούδια που αγαπάω, να γράφω τα τραγούδια μου και φυσικά, να στήνω τις παραστάσεις μου με τη δική μου αισθητική. Έτσι ορίζω την επιτυχία και θα παλέψω πάρα πολύ για να τα καταφέρω! Ωστόσο, αν αποτύχω δεν πειράζει, η ζωή συνεχίζεται.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα μουσικά τηλεοπτικά talent show; Δεν είναι και η καλύτερη. Δεν θεωρώ ότι προτείνουν τον καλύτερο δρόμο για έναν νέο μουσικό. Πιστεύω πως όποιος θέλει να φτιάξει ένα όνομα πρέπει να κάνει ένα ένα τα βήματα. Αρχικά, πολλά μικρά live ώστε σιγά σιγά να δημιουργήσει μια “βάση θαυμαστών” που θα τον ακολουθεί. Αυτό είναι που θα τον διατηρήσει και διαχρονικά. Αντιθέτως τα Talent Shows προσφέρουν μια απότομη και πρόσκαιρη αναγνωρισιμότητα και δόξα που διαρκεί ένα – δυο μήνες. Αυτό θεωρώ πως περισσότερο κακό παρά καλό κάνει σ’ έναν νέο καλλιτέχνη. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι κατά των διαγωνισμών τραγουδιού γενικότερα. Ίσα ίσα μ’ αρέσουν οι διαγωνισμοί! Αν είχαν για παράδειγμα τους κριτές και την ποιότητα των αγώνων της Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι, για παράδειγμα, θα έτρεχα να δηλώσω συμμετοχή. Δεν την έχουν όμως.
Υπάρχουν μάνατζερ στην Ελλάδα που μπορούν να βοηθήσουν την πορεία ενός μουσικού; Το βασικό είναι να φτάσει με κάποιο τρόπο η δουλειά σου στα αυτιά του κόσμου. Εγώ, αρχικά, δεν ήθελα να συνεργαστώ με κάποιον μάνατζερ για να προωθήσω την «κοπάνα» μου. Σκεφτόμουνα ότι είναι κάτι που θα κάνω στον δεύτερο ή στον τρίτο δίσκο μου. Όταν τέλειωνε, λοιπόν, το 2021 διάβασα σε διάφορα site τις επιλογές των συντακτών, για τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους τη χρόνια που μας πέρασε. Η «Κοπάνα» μου δεν ήταν πουθενά. Τότε σκέφτηκα πως δεν βρίσκεται σε καμία λίστα όχι γιατί την άκουσαν και την απέρριψαν αλλά επειδή δεν έφτασε καν στα αυτιά τους. Θυμάμαι να στέλνω απελπισμένος μηνύματα εδώ κι εκεί για να γραφτούν 2 λόγια για τη δουλειά μου και να μένω στο «διαβάστηκε». Έπρεπε λοιπόν κάτι να κάνω κι εγώ για να κριθώ δίκαια απ’ τους συντάκτες και κυρίως απ’ το κοινό. Έτσι ζήτησα τη βοήθεια δύο έμπειρων μάνατζερ χάρη στους οποίους κάνουμε κι αυτή τη συνέντευξη.
Με τις φτωχές μου γνώσεις για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, λίγοι είναι οι μουσικοί που είχαν την τύχη, να ακουστούν εξ’ αρχής χωρίς μάνατζερ ή μέσον. Μπορώ να σκεφτώ για την ώρα μόνο τον Παντελίδη και τους Χατζηφραγκέτα. Προσωπικά, θεωρώ αυτήν την κατάσταση πολύ προβληματική, όμως έτσι έχουν τα πράγματα και σίγουρα βοηθάει ένας καλός μάνατζερ.
Ποιά είναι τα μελλοντικά μουσικά σας σχέδια; Θέλω να παίξω πολύ Live μουσική. Eίναι κάτι που μου έλειψε αυτά τα χρόνια και νοιώθω πως έλειψε και στον κόσμο. Επίσης είναι και ο καλύτερος τρόπος για να επικοινωνήσω τα τραγούδια μου. Σχεδιάζω λοιπόν, να κλείσω αρκετά lives σε μπαράκια σε όλη την Αθήνα καθώς κι ένα μεγαλύτερο τον Ιούνιο σε κάποιο μουσικό χώρο. Επιπλέον, προς το καλοκαίρι, θα ήθελα να γυρίσω την Ελλάδα και να παίζω μουσική από πόλη σε πόλη σε δρόμους και πλατείες. Το έκανα πέρσι σε όλη την Πελοπόννησο και κατάλαβα ότι με γεμίζει όσο λίγα πράγματα. Θα βαρεθούν να με ακούνε εν ολίγοις οι φίλοι μου!
Όποιος ενδιαφέρεται να ενημερώνεται για τα μουσικά μου νέα μπορεί πάντα να με ακολουθήσει στη σελίδα μου στο Facebook Παύλος Δαμιανίδης – Pavlos Damianidis!
